วันที่ 26 มกราคม 2563 ชาวบ้านท่าลาด ตำบลศรีณรงค์ อำเภอชุมพลบุรี จังหวัดสุรินทร์ ประมาณ 10 - 15 คนได้ นั่งรถไปหาจับจิ้งหรีด ซึ่งอยู่ห่างจากหมู่บ้านไปประมาณ 15 กิโลเมตร ซึ่งชาวบ้านท่าลาดได้นำก้านตาล คนละ 1 อันถือติดมือไปด้วย และถังใช้จับจิ้งหรีดใส่  ซึ่งการจับจิ้งหรีดจะใช้ก้านตาลกวาดไปตาม ที่มีซังข้าวหนา และฟางข้าวที่รถเกี่ยวทำร่วง เพื่อให้จิ้งหรีดที่ซ่อนตัวอยู่ด้านล่างของซังข้าวตกใจ ขึ้นมา เพราะนึกว่าฝนตกหรือน้ำท่วม ทำให้จิ้งหรีดขึ้นมาหาที่อยู่ใหม่ ซึ่งการจับจิ้งหรีดนั้นจะเดินเรียงหน้ากระดานประมาณ 2-3 คนแล้วแต่ถนัด จับจิ้งหรีดมาทำอาหารและขายสร้างรายได้ แบ่งเบาภาระในครอบครัวช่วงหน้าแล้ง

จากการสอบถามนางสาว ขวัญใจ ทองมี  อายุ 37 ปี ชาวบ้านท่าลาด เล่าว่า ช่วงเดือนมกราคมถึงเดือนกุมภาพันธ์ ซึ่งเป็นช่วงการเจริญเติบโตของจิ้งหรีดที่อยู่ตามทุ่งนา จะทำให้จิ้งหรีดมีรสชาติและมีไข่เต็มท้อง ตนและชาวบ้านจะออกไปหาจิ้งหรีดกันทุกปี เพื่อมาทำอาหารนั้นบางคนก็ ทอด กรอบบางคนก็นึ่ง และบางคนก็ใช้เป็นเครื่องเคียงอาหารว่างกินเล่น ส่วนที่เหลือก็นำไปขายสร้างรายได้ราคากิโลกรัมละ 250 บาท เพราะจิ้งหรีด ที่จับตามทุ่งนาจะไม่มันมากเหมือนจิ้งหรีดที่เลี้ยง และ มีรสชาติของ พืชตามทุ่งนา ซึ่งจะออกขมนิดหน่อยและมัน

แม้ว่าการไปจับแต่ละครั้งจะมีค่าใช้จ่ายคนละ 20 บาทเป็นค่าจ้างเหมารถกระบะ แต่ก็คุ้ม เพราะเราไม่ได้ตั้งใจที่จะเอามาขายอย่างเดียว เพราะอยากนำมาเป็นอาหารมากกว่า เพราะอย่างน้อย มันก็เป็น สัตว์ที่หากินยากในทุ่งนา ซึ่งจิ้งหรีดเลี้ยงก็มีเยอะในท้องตลาดแต่ รสชาติจะไม่เหมือนจิ้งหรีดตามธรรมชาติ อีกอย่างตนก็ไม่มีรายได้ อะไรอย่างน้อยมาแต่ละครั้งก็ยังพอได้ค่ากับข้าวค่าลูกไปโรงเรียนและเป็นอาหารประจำวันไปด้วย ซึ่งจิ้งหรีด ตามทุ่งนาคนในเมืองกรุงคงไม่เคยได้รับประทาน ส่วนมาก ก็จะเป็น จิ้งหรีดที่เลี้ยงเท่านั้น ที่ขายตามตลาดนัด และท้องตลาดทั่วไป