‘มูลนิธิกระจกเงา’บอกเล่าเรื่องราว‘เคอร์ฟิว...คนไร้บ้าน’ วอนหาที่พัก-สิ่งของยังชีพช่วย

5 เมษายน 2563 เพจเฟซบุ๊ก “มูลนิธิกระจกเงา” โพสต์ข้อความบอกเล่าเล่าเรื่องราวของคนไร้บ้านที่ปกติจะใช้ชีวิตหลับนอนบนพื้นที่สาธารณะ แต่ขณะนี้ได้รับผลกระทบทั้งจากการระบาดของไวรัสโควิด-19 และมาตรการห้ามอยู่นอกเคหสถาน หรือ “เคอร์ฟิว” จึงต้องการให้มีการเข้าไปช่วยเหลือคนกลุ่มนี้ด้วย ดังนี้

คืนที่เราออกแจกจ่ายหน้ากากและเจลแอลกอฮอล์ในวันเคอร์ฟิววันแรกที่อนุสาวรีย์ชัยฯ ฝั่งเกาะพญาไท คนไร้บ้านทั้งหนุ่มและแก่ถูกเสียงไล่ตะเพิดของทีม รปภ.บริษัทที่เช่าใช้พื้นที่เกาะพญาไท ที่น่าจะเป็นพื้นที่สาธารณะแต่เดิมนั้นแหละ คนไร้บ้านที่หนุ่มๆ หน่อยก้าวเดินออกมาอย่างหัวเสีย แต่ก็ไม่อยากหาเรื่องใดใส่ตัวอีก

คนไร้บ้านสูงอายุเดินกระย่องกระแย่งออกไปพ้นจากชายขอบของพื้นที่ จุดหมายคือป้ายรถเมล์ ไม่นานที่นั่งป้ายรถก็เต็มไปด้วยคนไร้บ้าน เสียงพูดออกลำโพงของตำรวจดังจากอีกเกาะหนึ่งของอนุสาวรีย์ เตือนให้คนเตรียมตัวกลับเข้าบ้านให้เร็วที่สุด

คนไร้บ้านชายหนุ่ม คนไร้บ้านชราสายตาเหม่อมองไปที่ไฟไซเรนของตำรวจฝั่งตรงข้าม ซึ่งเป็นที่รู้กันว่าอีกไม่นานเขาก็จะมาจอดที่ตรงหน้า และไล่ตะเพิดเขาออกไปจากที่นั่งป้ายรถเมล์ ไล่ออกไปโดยไม่ต้องสนใจว่าเขาจะไปที่ไหน ชีวิตมีปัญหา แต่ร่างกายนั้นไม่ได้สื่อออกมาทางสายตาว่าหวาดกลัว ร่างกายไม่ได้สั่นเทาใดๆ ไม่มีอาการผุดลุกผุดนั่ง

เราเห็นแต่ตาเศร้าๆ ก้มหน้าลงต่ำ หรือสายตาก็หันเหไปทางอื่น ช่างไร้จุดหมายยิ่งนัก เคยชินกับความไม่เท่ากัน เคยชินกับความหวาดกลัว เคยชินจนร่างกายไม่แสดงผลออกมาอีกแล้ว เพราะแสดงไปก็เท่านั้น ไม่มีใครแคร์ปฏิกิริยานั้น ไม่มีมีทางออก ทางเลือกอยู่จริง แม้ว่านี่คือการตื่นตัวเพื่อเอาตัวรอดให้ได้ก็ตามที

เราได้แต่โทรไปประสานงานกับหน่วยงานที่เพิ่งได้ประชุมกันไปเมื่อเช้า ประชุมเรื่องกระบวนการช่วยเหลือพวกเขาพวกคนไร้บ้าน หน่วยงานนั้นส่งรถ และคนมา รถ และคนที่ไม่ได้บ่งบอกว่าเตรียมพร้อมไว้ใช้สำหรับงานโรคระบาดเอาซะเลย ผู้คนยังถูกยัดทะนานเข้าไปประมาณ 5 คน

ชายทั้ง 5 ส่วนใหญ่สูงอายุ สายตาของคนอื่นๆ ที่หนุ่มกว่าเริ่มมองมาแบบมีคำถามว่า เขาจะได้ไปหรือไม่ ทางเจ้าหน้าที่ของหน่วยงานร้องขอว่า ขอรอบเดียวพอนะ เพราะที่นั้นก็เต็มแน่นแล้ว เราเข้าใจทันที....

เราเข้าใจคำอ้างนี้ดี เพราะมันถูกอ้างมาตลอดระยะเวลาที่เราทำงานกับคนไร้บ้านมากว่า6-7 ปี เราไม่โทษเจ้าหน้าที่แต่เราโทษไปที่ระดับนโยบาย นโยบายที่ไม่เคยเห็นหัวคนจน

รถคันสีชมพูเดินทางออกจากป้ายรถเมล์ไป ชายไร้บ้านที่เหลือถามเราว่า แล้วเขาต้องทำอย่างไร ตำรวจเขาจะจับพวกเราหรือไม่ ชายคนหนึ่งพูดแทรกเพื่อนขึ้นมาว่า “ไม่เป็นไร เราน่าจะเอาตัวรอดกันไปได้ อะไรแบบนี้ใช่ว่าไม่เคยผ่านซะเมื่อไหร่”

สิ้นประโยคบอกเล่า ชายหนุ่มคนเดิมขึ้นประโยคร้องขอตามทันที “ถ้าพี่มีที่อยู่ให้พวกเราได้อยู่ช่วงนี้ มาบอกพวกเราด้วยนะ” เราได้แต่รับปากด้วยเสียงดังๆพอให้เขาได้มั่นใจ

เราได้แค่สัญญาอย่างรู้ตัวในความเล็กกระจ้อยของตัวเอง “เราจะทำสุดความสามารถให้พี่มีที่อยู่ปลอดภัยให้ได้ในช่วงนี้” พวกเขายิ้มแห้งๆ แต่ไม่ลืมบอกคำว่าขอบคุณมากๆ นะพี่ ออกมา

#COVID19 #โควิดกับคนไร้บ้าน

#เพราะมนุษย์ไม่ควรอยู่ในชะตากรรมเช่นนี้

#โครงการผู้ป่วยข้างถนน