"....เผาศพต้องเผาให้เป็นบุญเป็นกุศล ไม่ใช่เผาแบบเป็นพิธี ไม่ใช่เผากันอย่างสนุกสนาน ไม่ใช่เผากันอย่างรื่นเริงเพลิดเพลิน พิธีเผาศพบางที่บางแห่ง แต่งตัวไปประกวดแข่งขันกัน อย่างนั้นก็มีไม่ได้เป็นไปในทางสลดสังเวช นิยมถือกันว่าสีขาวบ้างสีดำบ้าง เป็นการไว้ทุกข์ เอาแต่สีไว้ทุกข์ สีมันจะรู้สุขรู้ทุกข์อะไร สีมันจะรู้เรื่องรู้ราวอะไร

การทำใจให้เกิดความสลดสังเวชให้ใจเห็นว่าร่างกายของคนทุกคน เกิดมาแล้วจะต้องเป็นอย่างนี้ คำว่า “เป็นอย่างนี้” ก็คือ มันไม่เป็นของใคร บางคนตายอายุมาก บางคน ตายอายุยังน้อย ในเมื่อตายแล้ว ก็มีแต่ที่จะเน่าเปื่อย มีแต่จะเน่าเหม็น เวลาเผาอย่างนี้ บางที่กลิ่นของสิ่งที่ตายเน่านั้นเหม็นออกมาจนกระทั่งคนที่เป็นโรคแพ้ผีเน่า ถึงกับว่าอยู่ใกล้ไม่ได้

การเผาศพนั้นไม่ใช่จะเผาแต่คนอื่น ครูบาอาจารย์ท่านสอนอยู่เสมอ ให้เผาศพเจ้าของทุกวัน เราก็เป็นผู้ที่เกิดมาแล้วจะต้องตายเหมือนกัน ไม่ใช่เกิดมาตายแต่เฉพาะคนอื่น เราก็เกิดมาตายเหมือนกัน ร่างกายของเรานี้ล่ะ ให้เผาเขาอยู่ทุกวัน คำว่า “เผาทุกวัน” คืออย่างไรคือนึกว่าเผาร่างกายของเรา ร่างกายอันนี้เขาก็เป็นของทิ้ง ในเมื่อเป็นของทิ้ง เอาไปเผา เผาก็เพื่อให้ไหม้ ให้ซากสกปรกให้ซากสิ่งปฏิกูลอันนี้หมดสิ้นไป เพื่อทำลายขยะเชื้อโรคปฏิกูลนี้ให้หมดสิ้นไปเท่านั้นเอง

การเผาศพเราต้องหัดเผาอยู่เสมอ ประโยชน์ก็เพื่อให้เห็นว่าร่างกายนี้ก็สักแต่ว่าเป็นของทิ้ง ร่างกายของใคร ๆ ก็สักแต่ว่าของทิ้งในเมื่อร่างกายเขาเป็นของทิ้ง แล้วร่างกายจะเป็นเราเป็นเขาได้อย่างไร ร่างกายจะเป็นคนได้อย่างไรก็เห็นชัด ๆ ว่าเป็นของทิ้ง เรื่องการเผาศพนี้จึงต้องเผาให้เป็น ถ้าหากเผาเป็นก็เป็นบุญเป็นกุศล..."

...........................

กราบขอบพระคุณและขออนุโมทนาบุญท่านเจ้าของผู้ถ่ายภาพนี้ พร้อมทั้งผู้ที่มีส่วนร่วมในการเผยแผ่โอวาทธรรมนี้ทุกๆ ท่าน (เพจพระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น)