วันที่ 18 สิงหาคม 2568 สมาชิกผู้ใช้พันทิปรายหนึ่งได้ออกมาตั้งกระทู้หัวข้อ "มีใครที่ไม่อยากมีความรักเพราะ "ขี้เกียจ" บ้างมั้ยครับ"

โดยในกระทู้ระบุว่า เจ้าตัวอายุกำลังจะเข้าเลขสี่ ปัจจุบันโสด ไม่มีครอบครัว ที่ผ่านมาก่อนหน้านี้ก็มีคนคุยมาเรื่อยๆ แต่ช่วงหลังคือไม่คบและไม่คุยกับใครเลย ไม่ไช่เพราะหาไม่ได้ แต่สาเหตุหลักเลยคือ "ขี้เกียจ"

คือการจะคบใครซักคน โดยเฉพาะความสัมพันธ์แบบจริงจังที่พร้อมจะพัฒนามันจะต้องมีกระบวนการ เช่น

-เริ่มทำความรู้จักกัน เช่นโทร/แชท/นัดเจอ/กินข้าว/เที่ยว/ทำกิจกรรมร่วมกัน  ฯลฯ กระบวนการนี้จะเป็นศึกษานิสัยใจคอซึ่งกันและกัน

เมื่อผ่านตรงนี้ไปได้จนตกลงคบกันแล้วก็ต้องเจอกับ

-การทำความรู้จักกับพ่อแม่ ครอบครัว ญาติพี่น้องของฝั่งตรงข้าม ยิ่งเป็นครอบครัวใหญ่ ญาติพี่น้องเยอะ ยิ่งต้องปรับตัว
-การทำความรู้จักเพื่อนฝูง บุคคลที่อยู่รอบตัวของฝั่งตรงข้าม
-การเอาตัวเองเข้าไปในวงจรชีวิตของฝั่งตรงข้าม เช่น ไลฟส์ไตล์, การใช้ชีวิต ฯลฯ
-การปรับตัวเข้ากับครอบครัวของฝั่งตรงข้าม ต้องไปมาหาสู่กัน ดูแลเทคแคร์ ช่วยเหลือ ฯลฯ
-การที่อาจจะต้องปรับเปลี่ยนเป้าหมายหรือการใช้ชีวิตของตัวเอง เพื่อให้บาลานซ์กันกับอีกคน ในกรณีที่พัฒนาจนมาป็นคู่ชีวิต
-ฯลฯ

ซึ่งส่วนตัวขี้เกียจสุดๆ และไม่อยากทำอะไรแบบนั้นเลย ทุกวันนี้แม้แต่เพื่อนหรือคนรู้จักใหม่ๆ ก็ไม่อยากมีเช่นกัน ยิ่งมากคนก็ยิ่งปวดหัว  

ทุกวันนี้แค่อยากทำงาน + ดูแลคนในครอบครัว (ที่แก่ตัวลงทุกวัน) หมดวันก็นอนดูหนัง ฟังเพลง เล่นเน็ตไปเรื่อยเปื่อย เปิดแอร์เย็นๆ สั่งอะไรอร่อยๆมากิน แล้วก็หลับ มีเวลาว่างก็ไปท่องเที่ยวบ้าง ขอแค่นี้แหล่ะในชีวิต ไม่ได้ต้องการอะไรอีกแล้ว

คือมีความสุขสุดๆกับการอยู่คนเดียว ใช้ชีวิตตัวคนเดียว หมกตัวอยู่ในบ้าน ถ้ามีใครอีกคนเข้ามาในชีวิตก็กลัวว่าความสุขเหล่านี้มันจะหายไป

หลายปีก่อน เคยคุยอยู่กับคนๆนึง (แต่ยังไม่ได้คบอย่างจริงจัง) นิสัยเข้ากันได้ดี แต่ปัญหาคือไลฟ์สไตล์ที่ต่างกันแบบคนละขั้ว อีกฝั่งเป็นคนชอบสังคม มีเพื่อนเยอะ มีความสุขที่ได้ปาร์ตี้สังสรรค์ เที่ยว ทำกิจกรรมนอกบ้าน เอเนอจี้เยอะ

พยายามปรับตัวแล้ว เช่น ไปเที่ยว ไปทำกิจกรรมด้วยกันแบบที่อีกฝ่ายชอบ แต่สุดท้ายมันไม่มีความสุขเลย คือจะถามตัวเองตลอด ว่ามาอยู่ตรงนี้ทำไม เพื่ออะไร สุดท้ายก็เลยตัดสินใจจบความสัมพันธ์ แยกย้ายกันไปด้วยดี

ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ผิดอะไรเลย เค้ามีความสุขกับชีวิตในแบบของเค้า (และมีความสุขแบบนี้มาก่อนที่จะมารู้จักกับเราอีก)  เพียงแต่รู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถปรับเปลี่ยนให้ไปใช้ชีวิตหรืออยู่ในสังคมแบบที่เค้าชอบได้และกลับกันก็ไม่อยากให้เค้าต้องมาใช้ชีวิตในแบบที่เค้าไม่ชอบหรืออึดอัดด้วยเช่นเดียวกัน

เจ้าของกระทู้ยังเล่าอีกว่า   หลังจากนั้นก็ไม่เคยคุยกับใครแบบจริงจังอีกเลย มาจนถึงปัจจุบัน เวลาเจอญาติ คนรู้จัก จะเจอคำถามซ้ำๆ แบบว่า เมื่อไหร่จะมีครอบครัว  บางคนก็บอกว่าถ้าแก่ตัวไปจะเสียใจนะ เพราะไม่มีลูกหลานคอยดูแล อืม... ก็นะ แต่มันเป็นชีวิตที่เลือกแล้ว ก็พร้อมที่จะยอมรับมัน

มีใครที่ไม่อยากมีความรักเพราะ "ขี้เกียจ" บ้างมั้ยครับ หรือไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่ที่นอกเหนือไปจากนี้ก็ได้

อยากให้มาแชร์ประสบการณ์กันหน่อย ว่าทำไมถึงเลือกอยู่เป็นโสดกัน โดยเฉพาะคนที่อายุมากพอสมควรแล้ว เช่น 30+,40+

กระทู้นี้กลายเป็นไวรัล มีคนเข้ามาแสดงความคิดเห็นมากมาย เช่น มีความสุขแบบนี้ก็ไปแบบนี้ครับ ผมว่าไม่ใช่ขี้เกียจ แต่คุณไม่ชอบ pattern ชีวิตแบบนั้นมากกว่า ,  คุณไม่ได้ขี้เกียจ คำว่าขี้เกียจเป็นข้ออ้างเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา ซึ่งคุณกังวลกับผลลัพธ์และไม่ได้สนเรื่องความเหงาที่อยู่เพียงลำพังเพราะคุณอยู่คนเดียวได้ ถ้าชีวิตคุณไม่ซับซ้อนเสี่ยงตรายในการใช้ชีวิต คุณก็ไม่จำเป็นต้องคิดมากว่าเขาจะรับคุณได้หรือไม่ เพราะผลสุดท้ายของช่วงอายุขัย 10คิดเล่นสนุก 20หมกมุ่นหาคู่รัก 30หาคู่ชีวิต 40โหยหาคนช่วยเหลือภาระ 50แสวงหาเพื่อร่วมทาง 60ขึ้นไปก็แค่หยุดมองชีวิตของตนเองและผู้อื่น *อารมณ์ไร้ค่า เหตุผลไร้สาระ คุณจะมีคู่รักหรือไม่ นั้นคือทางเลือกของคุณ ผลลัพธ์ท้ายที่สุดทุกคนก็กลายเป็นปุ๋ยในดินอยู่ดี ,  ถ้าได้เจอความรักดีๆจะเลิกขี้เกียจทันที , ใจ = อยากมี สมอง = ไม่อยากมี เพราะขี้เกียจ แค่ตัวเองก็เหนื่อย เอาใจยากแล้ว , มีค่ะ ขี้เกียจคุย ขี้เกียจออกเดท แต่ทั้งหมดเป็นเพราะไม่เจอคนที่ใช่เลยไม่อยากเสียเวลาไปกับเค้าค่ะ