(ต่อจากอาทิตย์ที่แล้ว)

6.ศาลปกครองสูงสุด ได้พิจารณาวินิจฉัยประเด็นอำนาจการชี้มูลความผิดทางวินัยของคณะกรรมการป.ป.ช.ไว้โดยสรุปว่า ตามมาตรา 19และมาตรา 91 และมาตรา 92 ของพระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยการป้องกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ.2542 นั้น โดยที่ประมวลกฎหมายอาญาได้บัญญัติถึงความผิดต่อตำแหน่งหน้าที่ราชการไว้ในมาตรา 147 ถึงมาตรา 166 ข้อกล่าวหาว่ากระทำความผิดต่อตำแหน่งหน้าที่ราชการ จึงเป็นมูลความผิดทางอาญา ส่วนข้อกล่าวหาว่ากระทำความผิดฐานทุจริตต่อหน้าที่ จึงถือเป็นมูลความผิดทางวินัย ดังนั้นอำนาจของคณะกรรมการป.ป.ช.ในการไต่สวนข้อเท็จจริงและชี้มูลความผิดทางวินัย จึงมีเฉพาะความผิดฐานทุจริตต่อหน้าที่ราชการเท่านั้นมติของป.ป.ช.ที่ชี้มูลความผิดทางวินัยในความผิดฐานอื่นจึงไม่ผูกพันหัวหน้าส่วนราชการ ซึ่งเป็นผู้บังคับบัญชาและผู้บังคับบัญชาไม่อาจถือเอารายงานการไต่สวนข้อเท็จจริงและความเห็นของป.ป.ช.มาเป็นสำนวนสอบสวนทางวินัยตามกฎหมายว่าด้วยระเบียบข้าราชการพลเรือน ตามมาตรา 92 วรรคหนึ่ง(พ.ร.บ.ฯ2542)ได้

7.ผู้สนใจติดตามดูรายละเอียดได้จากคำวินิจฉัยของศาลปกครองสูงสุดคดีหมายเลขแดงที่ อ.1037/2558 และที่ฟ25/2560 ครับ

8.เมื่อทราบข้อวินิจฉัยของศาลปกครองสูงสุดดังกล่าวข้างต้นว่า มติของป.ป.ช.ที่ชี้มูลความผิดวินัยฐานอื่นไม่ผูกพันหัวหน้าส่วนราชการ ซึ่งเป็นผู้บังคับบัญชาและไม่อาจถือเอารายงานการไต่สวนและความเห็นของป.ป.ช.เป็นสำนวนสอบสวนทางวินัยได้ก็ตาม

ในความเป็นจริงแล้ว หัวหน้าส่วนราชการไม่ว่าจะเป็นรัฐมนตรี ปลัดกระทรวง อธิบดี หรือผู้ว่าราชการจังหวัดแล้วแต่กรณีมักจะนำเสนออ.ก.พ.ที่ผู้ถูกกล่าวหาสังกัดอยู่เพื่อพิจารณาไปตามมติของป.ป.ช.หรือมีหนังสือสอบถามไปยังสำนักงาน ป.ป.ช.ว่าจะสมควรดำเนินการประการใดเพราะเกรงว่าหากไม่ปฏิบัติตามแล้ว อาจจะถูกกล่าวหาว่ากระทำผิดวินัยได้ ปล่อยให้ผู้ถูกลงโทษทางวินัยในกรณีนี้ดิ้นรนใช้สิทธิอุทธรณ์และฟ้องศาลไปตามกำลังสติปัญญาและกำลังทรัพย์ ทำให้สุขภาพจิตเสื่อมไปพอสมควร กว่าจะทราบผลครับ