1.ครั้งนี้เป็นข้อวินิจฉัยของศาลรัฐธรรมนูญเกี่ยวกับอำนาจของศาลปกครองกับคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ (ป.ป.ช.) กรณีการชี้มูลความผิดทางวินัยแก่เจ้าหน้าที่ของรัฐว่าป.ป.ช.มีอำนาจชี้มูลความผิดทางวินัยได้ประการใดหรือไม่ และศาลปกครองมีอำนาจพิจารณาวินิจฉัยคำฟ้องในคดีปกครองเกี่ยวกับการชี้มูลความผิดทางวินัยของป.ป.ช.หรือไม่ เพียงใด

2.เรื่องนี้ ปัญหาเกิดขึ้นจากการที่ศาลปกครองสูงสุดได้มีคำพิพากษาคดีหมายเลขแดงที่ อ.1037/2558 และคดีหมายเลขแดงที่ ฟ25/2560 พิพากษาให้เพิกถอนคำสั่งลงโทษทางวินัย เนื่องจากการใช้อำนาจของป.ป.ช.ในการชี้มูลความผิดทางวินัยมิได้เป็นการวินิจฉัยชี้ขาดขององค์กรตามรัฐธรรมนูญซึ่งเป็นการใช้อำนาจโดยตรงตามรัฐธรรมนูญ เพราะป.ป.ช.มีอำนาจในการไต่สวนและชี้มูลความผิดทางวินัยฐานทุจริตต่อหน้าที่ราชการเท่านั้น การที่ป.ป.ช.ไต่สวนชี้มูลความผิดทางวินัยในความผิดฐานอื่น จึงเป็นการกระทำโดยไม่มีอำนาจ

3.ป.ป.ช.เห็นว่า คำพิพากษาของศาลปกครองสูงสุดดังกล่าว มีผลกระทบต่ออำนาจและหน้าที่ของป.ป.ช.จึงยื่นคำร้องต่อศาลรัฐธรรมนูญขอให้พิจารณาวินิจฉัยใน 3 ประเด็น ดังนี้

(1) อำนาจของศาลปกครองในการพิจารณาพิพากษาเกี่ยวกับอำนาจหน้าที่ของป.ป.ช.ในการไต่สวนและชี้มูลความผิดทางวินัย

(2) อำนาจหน้าที่ของป.ป.ช.ในการวินิจฉัยชี้มูลความผิดเจ้าหน้าที่เป็นการใช้อำนาจโดยตรงตามรัฐธรรมนูญหรือไม่

(1) อำนาจหน้าที่ของป.ป.ช.ในการไต่สวนและวินิจฉัยว่า เจ้าหน้าที่ของรัฐกระทำความผิดฐานทุจริตต่อหน้าที่นั้น จะมีอำนาหน้าที่ชี้มูลความผิดทางวินัยของเจ้าหน้าที่ของรัฐได้ทุกฐานความผิดที่เกี่ยวข้องหรือไม่

4.ศาลรัฐธรรมนูญรับเรื่องของป.ป.ช.ไว้แล้วมีข้อพิจารณาเบื้องต้นว่า จะมีอำนาจรับคำร้องของป.ป.ช.ไว้พิจารณา ตามรัฐธรรมนูญ มาตรา 210 วรรคหนึ่ง (1) และ (4) หรือไม่นั้น เห็นว่า ข้อเท็จจริงตามคำร้องเป็นการขอให้ศาลรัฐธรรมนูญตรวจสอบความชอบด้วยรัฐธรรมนูญของบทบัญญัติแห่งกฎหมาย ซึ่งรัฐธรรมนูญได้กำหนดบัญญัติให้สิทธิไว้เป็นการเฉพาะโดยการใช้สิทธิทางศาลตามมาตรา 212 และทางผู้ตรวจการแผ่นดินตามมาตรา 231(1) ป.ป.ช.จึงไม่อาจยื่นคำร้องต่อศาลรัฐธรรมนูญตามมาตรา 210 วรรคหนึ่ง (1)ได้

(อ่านต่ออาทิตย์หน้า)