(ต่อจากอาทิตย์ที่แล้ว)

6.สำหรับความผิดวินัยฐานละทิ้งหน้าที่ราชการติดต่อในคราวเดียวกันเป็นเวลาเกินกว่าสิบห้าวันโดยไม่มีเหตุผลอันสมควรนั้น เมื่อปี พ.ศ.2503 ขณะใช้พระราชบัญญัติระเบียบข้าราชการพลเรือน พ.ศ.2497 นั้น โทษผิดวินัยอย่างร้ายแรงนั้นมี 3 สถานคือ ไล่ออก ปลดออก และให้ออกจากราชการ ก.พ.ได้เสนอต่อ
คณะรัฐมนตรีว่า ความผิดวินัยฐานนี้ ควรลงโทษไล่ออกจากราชการจะปรานีลดหย่อนโทษลงเป็นปลดออกได้ เหตุปรานีอื่นใด ไม่อาจเป็นเหตุเพียงพอที่จะลดเป็นให้ออกจากราชการเพื่อให้มีสิทธิรับบำเหน็จบำนาญได้ ซึ่งคณะรัฐมนตรีเห็นชอบตามที่กฝ.พ.เสนอตามหนังสือสำนักเลขาธิการคณะรัฐมนตรีที่ น.ว.125/2503 ลงวันที่ 5 ตุลาคม 2503

7.ต่อมา พระราชบัญญัติระเบียบข้าราชการพลเรือน พ.ศ.2535 ใช้บังคับโดยกำหนดโทษวินัยร้ายแรง เพียง 2 สถานคือ ไล่ออก กับ ปลดออก ก.พ.ก็ได้เสนอคณะรัฐมนตรีปรับปรุงมติคณะรัฐมนตรี พ.ศ.2503 ดังกล่าว ซึ่งคณะรัฐมนตรีมีมติให้ปรับปรุงถ้อยคำเป็นว่า ละทิ้งหน้าที่ราชการติดต่อในคราวเดียวกันเป็นเวลาเกินกว่าสิบห้าวันโดยไม่มีเหตุผลอันสมควรและไม่กลับมาปฏิบัติหน้าที่ราชการอีกเลย ให้ลงโทษไล่ออกจากราชการ เหตุปรานีอื่นใดไม่เป็นเหตุลดโทษเป็นปลดออกจากราชการได้ตามหนังสือสำนักเลขาธิการคณะรัฐมนตรีที่ น.ว.234/2536 ลงวันที่ 24 ธันวาคม 2536

8.ปัญหาที่ต้องพิจารณาเกี่ยวกับการนับวันที่ละทิ้งหน้าที่ราชการติดต่อกันนั้นเป็นประการใด ตรงนี้ก.พ.ได้เคยพิจารณาวินิจฉัยไว้โดยสรุปว่า การนับวันสำหรับความผิดวินัยฐานละทิ้งหน้าที่ราชการติดต่อในคราวเดียวกันเป็นเวลาเกินกว่าสิบห้าวันตามมาตรา 92 แห่งพระราชบัญญัติระเบียบข้าราชการพลเรือน พ.ศ.2535 นั้น จะต้องนับวันที่ละทิ้งหน้าที่ราชการติดต่อกันทุกวันรวมทั้งวันหยุดราชการ (ระหว่างนั้น) ด้วย (หนังสือสำนักงานก.พ.ที่ นร 0709.2/1000 ลงวันที่ 29 พฤศจิกายน 2537)

9.ยังมีประเด็นเกี่ยวกับการละทิ้งหน้าที่ราชการอีกรูปแบบหนึ่งที่คณะรัฐมนตรีมีมติโดยสรุปว่า การที่ข้าราชการหรือพนักงานได้รับคำสั่งให้ย้ายไปปฏิบัติหน้าที่ในหน่วยงานอื่นในสังกัดของส่วนราชการนั้น แล้วไม่เดินทางไปปฏิบัติหน้าที่ตามคำสั่งของผู้บังคับบัญชาแต่ยังนั่งอยู่ที่หน่วยงานเดิมจนเกินกว่า 15 วันแล้วเช่นนี้ เป็นความผิดฐานขัดคำสั่งผู้บังคับบัญชาแล้วยังเป็นความผิดฐานละทิ้งหน้าที่ราชการติดต่อในคราวเดียวกันเกินกว่าสิบห้าวันโดยไม่มีเหตุผลอันสมควรด้วย (หนังสือสำนักเลขาธิการคณะรัฐมนตรีที่ น.ว. 203/2548)

10.บอกกล่าวกันมาเป็นเรื่องราวพอสมควร คิดว่าจะเป็นประโยชน์แก่บุคลากรของส่วนราชการและผู้ที่ต้องเกี่ยวข้องกับการบริหารงานบุคคลบ้างไม่มากก็น้อยครับ...ขอบคุณ