เมื่อวันที่ 5 กันยายน 2563 นายปิยบุตร แสงกนกกุล แกนนำคณะก้าวหน้า ได้โพสต์ข้อความลงบนเฟซบุ๊กส่วนตัว “Piyabutr Saengkanokkul - ปิยบุตร แสงกนกกุล” เนื้อหาระบุว่า “อะไรคือ คนขบถ? คนผู้ซึ่งพูดว่าไม่ แต่แม้เขายืนกรานปฏิเสธ ทว่าเขาก็ไม่ได้ล้มเลิกละทิ้ง เช่นกัน คนขบถ คือ คนผู้ซึ่งพูดว่า ใช่นับตั้งแต่การเคลื่อนไหวครั้งแรกของเขา ทาสผู้รับคำสั่งมาตลอดชีวิต เกิดตัดสินใจฉับพลันทันทีว่า ไม่ทนไม่ยอมรับคำสั่งบัญชาอีกต่อไป แล้วอะไรล่ะ คือ เนื้อหาของการพูดว่า “ไม่” อันนี้?

มันอาจหมายความว่า “สิ่งเหล่านี้มันยากลำบากเกินไปแล้ว” “ถึงแค่นี้ ใช่ ยังรับได้ แต่ถ้าเกินกว่านี้ ไม่เอาแล้ว” “คุณไปไกลเกินแล้ว” หรือ “มีข้อจำกัดที่คุณไม่อาจข้ามไปได้” ทั้งหมดก็คือ การ “ไม่” เหล่านี้ยืนยันถึงการดำรงอยู่ของเส้นแดน เราพบความคิดเรื่องข้อจำกัดในห้วงความรู้สึกแบบขบถ คนหนึ่ง “ล้ำเส้น” ข้ามมาเกินแดนของเขา และจากจุดนั้น คนคนนั้นก็จะพบเขตแดนของคนอื่น การขับเคลื่อนแบบขบถตั้งอยู่บนฐานของการปฏิเสธไม่ยอมรับการรุกรานที่เราไม่อาจจะทนได้อีกต่อไป พร้อมกับตั้งอยู่บนฐานของความแน่นอนในสิทธิของตนว่า คนขบถต่างก็ “มีสิทธิที่จะ...” การขบถมิได้ดำเนินไปโดยปราศจากความรู้สึกในตัวมันเองและเหตุผล ด้วยเหตุนี้เอง ทาสผู้ขบถจึงพูดทั้งใช่และไม่ เขายืนยันถึงแดนของตนซึ่งเขาตั้งคำถามและต้องการปกป้องรักษาเอาไว้ เขาแสดงถึงบางสิ่งซึ่ง “มีค่าควรแก่...” ซึ่งเขาต้องการรักษาไว้ และแน่นอนว่า เขาต่อต้านระเบียบที่กดขี่เขาด้วยสิทธิที่จะไม่ถูกกดขี่ ซึ่งเกินกว่าที่เขาจะยอมรับได้”

Albert Camus’ L’homme révolté, 1951.