วันที่ 6 ตุลาคม 2563 นายจรัล ดิษฐาอภิชัย อดีตกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ ประธานสมาคมนักประชาธิปไตยชาวไทยไร้พรมแดน ลี้ภัยในประเทศฝรั่งเศส โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊ก Jaran Ditapichai เล่า บันทึกความทรงจำต่อ 5 ตุลาคม ระบุว่า ผมร่วมชุมนุมตลอดคืน จนอย่างเข้า6 ตุลาคม 2519 ราวตี4 ผมเดินไปดูเหตุการณ์หน้าหอประชุมใหญ่ พบชูสิน วนา ผู้นำนักศึกษารามฯ ยืนคุยฟังวิทยุยานเกราะจากวิทยุคลื่นสั้น รายงานข่าวราวกำลังบัญชาการตำรวจตระเวณชายแดนเข้ายึดพิพิธภัณฑ์ สั่งกระทิงแดง ลูกเสือชาวบ้านให้ปฏิบัติการ 

ตี 5 กว่า ได้ยินเสียง M 79 ลงกลางที่ชุมนุม แต่เห็นผู้ชุมนุมปั่นป่วนกันไม่นาน ธงชัยยังพูดบนเวที แนะนำต้องคิดอย่างไร ทำอย่างไร ผมกับชูสินคาดว่า ตำรวจฯบนพิพิธภัณฑ์จะระดมยิงอีกไม่นาน แล้วก็จริง เสียงปืนดังสนั่นขึ้น ผมล้มนอนราบกับพื้นถนนมุมสนามฟุตบอล เยื้องตึกคณะนิติศาสตร์ อยู่ในวิถีกระสุนพอดี 

ลูกกระสุนปืนราวห่าฝนปลิวผ่านหัว น้องนักศึกษาที่นอนหลบบนฟุตบาทถูกยิงหัวแบะ ผมเห็นนักศึกษาที่นอนหลบบนถนนข้าง และหน้าหอประชุมใหญ่ถูกยิงหลายคน ส่วนชูสินที่นอนราบบนสนามหญ้าต่ำกว่าฟุตบาท ไม่นาน เขาตะโกน “พี่ผมไปแล้ว “ เขาลุกขึ้นวิ่งไปทางตึกคณะนิติ พ้นวิถีกระสุน ผมยังนอนราบบนพื้นถนน 

เมื่อเสียงปืนหยุด คงเพื่อเปิดทางให้กระทิงแดง ลูกเสือชาวบ้านยึดรถเมล์พังประตูมหาวิทยาลัย เข้ามา ผมได้ยินเสียงตะโกนจากกลุ่มคนที่ยืนหลบบนระเบียงตึกนิติ “เข้ามาเลย พวกมันตายหมดแล้ว “ ผมรีบกระโดดหนี วิ่งตรงไปทางคณะสังคมฯ เข้าไปหลบในตึก เห็นนักศึกษาประชาชนถูกสั่งให้นอนกับพื้นสนามฟุตบอล 

พวกลูกเสือชาวบ้านวิ่งเข้าประตูทางหอประชุมเล็กตะโกน หนักแผ่นดิน หนักแผ่นดิน ผมจึงมุดเข้าใต้บันไดตึก มีโต๊ะ เก้าอี้เก่าหักพังบังอยู่ หลายคนเข้ามาในตึก ขึ้นลงชั้นบน ถือพัดลม โทรศัพท์ สิ่งของลงมา เป็นการปล้นชัดๆ ตอนเที่ยง ตำรวจมาตั้งหน่วยรักษาการณ์หน้าหอประชุมเล็ก เอาข้าวของ ลังน้ำอัดลม ถังน้ำดื่มมาตั้งในตึกชั้นหนึ่งที่ผมหลบอยู่ หมดโอกาสแวบหนีออกไป ผมหลบอยู่ใต้บันได กลางคืน มุดออกมาเดินขึ้นชั้น2 ชั้น3 เพื่อหาช่องทางหลบหนี แต่ไม่มี ต้องกลับลงไปหลบใต้บันได จนถึงเข้า 7 ตุลาคม 2519 วันถูกจับ.