วันที่ 23 เมษายน 2567 ดร.เสรี วงษ์มณฑา นักวิชาการด้านการตลาดและการสื่อสาร โพสต์เฟซบุ๊กว่า คนบางคนนี่ก็ตรรกะแปลกๆ มีคนทำ content ร้องเป็นเพลงมาขอสมัครงาน เนื้อร้องบอกว่าไม่มีปริญญา แต่มี xxx นะคะ (พูดคำนั้นชัดเจน) แต่มี xxxนะคะ (พูดคำนั้นขัดเจน เอามือตบตรงเป้าด้วย

คนทำ content นี้เป็นนักแสดงละครคุณธรรมที่เผยแพร่สาธารณะ content ก็เผยแพร่สาธารณะสู่สังคมวงกว้าง เราในฐานะสมาชิกของสังคมคนหนึ่งก็ตำหนิอย่างสุภาพว่าเป็นนักแสดงละครคุณธรรม ไม่ควรทำแบบนี้

คนที่เราตำหนิไม่ว่ากระไร แต่มีเด็กน่าจะ Gen Y หรือ Z มาบอกว่าเขาทำ content แบบนั้นเพราะเขามีความสุข เราไปว่าเขาทำไม เราไม่ใช่พ่อแม่เขาสักหน่อย

หมายความว่าต่อไปนี้ใครทำไม่ดีไม่งามในที่สาธารณะที่ทำลายค่านิยมที่ดีงามของสังคม ถ้าคนทำเขามีความสุข จะผิดถูกยังไง เขามีสิทธิ์ทำได้งั้นเหรอคะ

คนอื่นที่ไม่ใช่พ่อใช่แม่ แม้จะเป็นสมาชิกสังคมที่ต้องการรักษาสังคมไว้ให้ดีงาม ไม่มีสิทธิ์วิพากษ์วิจารณ์หรือตำหนิใดๆ

ประโยคที่ว่าเรา “จะแน่วแน่แก้ไขในสิ่งผิด” ใช้ไม่ได้แล้วสินะ

คนยุคใหม่เขามีตรรกะกับแบบนี้กันแล้ว ใครสั่งใครสอนคะ ถ้าพ่อแม่ไม่สอน คนในสังคมตำหนิไม่ได้ ประเทศคงเจริญนะจ๊ะ