ไทยเราคว้าเหรียญทองเป็นประเดิมรีโอเกมส์ จาก โสภิตา ธนสาร

นับไปนับมาเหลืออีกครึ่งปีเศษๆ กีฬาโอลิมปิกเกมส์ จะวนลูปกลับมาอีกครั้ง!!!!

ภาพความทรงจำจากปี 2016 กับคอลัมน์ที่ผมรังสรรค์จากแดนไกลว่า “โอลิมปิกหมื่นไมล์ Made in Brazil” กับการเดินทางและการทำงานที่ไกลที่สุดในชีวิตการเป็นนักข่าว ยังคงติดตาตรึงใจตัวผมอยู่เหมือนเดิม

จะบอกว่าเร็วก็ว่าได้ จะบอกว่าช้าก็ไม่แปลกแต่ที่แน่ๆ โอลิมปิกเกมส์ กำลังจะกลับมาแข่งขันอีกครั้ง เป็นสมัยที่ 32 ที่กรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น

นำท่านย้อนกลับไปที่ริโอ เดอ จาเนโรเมื่อปี 2016 หรือกว่า 3 ปีมาแล้ว..........

รีโอเกมส์ 2016 มีทั้งหมด 87 ประเทศที่ได้รับเหรียญรางวัล รวม 307 ทอง 307 เงิน361 เหรียญทองแดง โดยประเทศไทยได้อันดับที่ 35 ร่วมกับ เบลเยียม ด้วยการทำได้ 2 เหรียญทอง 2 เหรียญเงิน และ2 เหรียญทองแดง

ถือเป็นผลงานที่ดีที่สุดเป็นอันดับ 2 ตลอดกาลอีกด้วย

โดยสถิติการสร้างผลงานที่ดีที่สุดของไทย เกิดขึ้นในปี 2004 ที่กรุงเอเธนส์ ประเทศกรีซ ที่ไทยเราได้ถึง 3 เหรียญทอง 1 เหรียญเงิน และ 4 เหรียญทองแดง

เหรียญรางวัลของไทยได้มากจาก 2 เหรียญทอง จากยกน้ำหนัก รุ่น 49 กก. หญิง โสภิตา ธนสาร กับ รุ่น 56 กก. หญิง สุกัญญา ศรีสุราช, 2 เหรียญเงิน จากพิมศิริศิริแก้ว ยกน้ำหนักรุ่น 56 กก. กับ เทวินทร์หาญปราม เทควันโด รุ่น 58 กก., 2 เหรียญทองแดง จากยกน้ำหนักรุ่น 64 กก. ชายสินธุ์เพชร กรวยทอง และ พาณิภัควงศ์พัฒนกิจ เทควันโดรุ่น 49 กก.

ไทย นับเป็นแชมป์อาเซียน นับตั้งแต่ปี 2000 เป็นต้นมา ด้วยการทำเหรียญรางวัลมากกว่าเพื่อนร่วมภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มาอย่างต่อเนื่อง น่าสนใจก็คือ รีโอเกมส์ครั้งนี้ ถือเป็นครั้งแรกที่ชาติอาเซียน ได้เหรียญทองถึง4 ชาติ และได้เหรียญรางวัลถึง 6 ประเทศ หลังจากลอนดอนเกมส์ 2012 ปรากฏว่า ชาติในภูมิภาคนี้ไม่ได้เหรียญทองแม้แต่ประเทศเดียว

นอกจากนี้ ไทย ยังเป็นอันดับ 8 ของเอเชีย ต่อจาก จีน อันดับ 3, ญี่ปุ่น อันดับ 6 ได้ 12 ทอง 8 เงิน 21 ทองแดง, เกาหลีใต้ อันดับ 8, ได้ 9 ทอง 3 เงิน 9 ทองแดง, อุซเบกิสถาน อันดับ 21 ได้ 4 ทอง 2 เงิน 7 ทองแดง, คาซัคสถาน อันดับ 22 ได้ 3 ทอง 5 เงิน 9 ทองแดง, อิหร่าน อันดับ 25 ได้ 3 ทอง 1 เงิน
4 ทองแดง และ เกาหลีเหนือ อันดับ 34 ได้ 2 ทอง 3 เงิน 2 ทองแดง

ทัพนักกีฬาไทย เมื่อครั้งนัดเปิดสนามรีโอเกมส์

เจ้าเหรียญทองตกเป็นของ ทีมชาติสหรัฐอเมริกา มหาอำนาจป้องกันแชมป์เอาไว้ได้ 46 เหรียญทอง 37 เหรียญเงิน และ 38 เหรียญทองแดง ตามมาด้วย ทีมชาติสหราชอาณาจักร หรือ ทีม จีบี ที่ปาดหน้าคว้าอันดับ 2 ทำได้ 27 ทอง 23 เงิน17 ทองแดง และอันดับ 3 ทีมชาติจีน ตกมาได้ที่ 3 ทำได้ 26 ทอง 18 เงิน26 ทองแดง ซึ่งจีนไม่เคยตกจาก 2 อันดับแรกเลย นับตั้งแต่ปี 2004 และเคยเป็นเจ้าเหรียญทองเมื่อปี 2008 อีกด้วย

ยังจดจำแม่นยำว่า ในวันสุดท้าย ฝนกระหน่ำช้ำตรมถล่มวันสุดท้ายของพิธีปิดการแข่งขัน พร้อมกับ “พายุลม” ที่พัดกระหน่ำอย่างหนักตลอดทั้งวัน จนกระทั่งช่วงเย็นเล่นงานซะห้างดังอย่าง “บาร์ฮา ช็อปปิ้ง” ไฟดับทั้งห้าง!!!

ความโกลาหลจึงเกิดขึ้น พนักงานรีบมายืนกั้นหน้าร้าน ดึงประตูเหล็กลงเพื่อป้องกันอันตรายจากผู้หวังดีประสงค์ร้ายที่ตามข่าวนั้นถือว่ามีมากจนเกินรับมือไหว

ขณะที่พิธีปิด ไม่ได้ต่างไปจากพิธีเปิด คือเรียบง่ายได้ใจความ ไม่มีกระตุก ไม่มีกระโตกกระตาก ไม่มีกระชากอารมณ์ จนกระทั่ง ญี่ปุ่น เจ้าภาพครั้งต่อไปได้เดินเข้ามา ความบันเทิงจึงเกิดขึ้น

ญี่ปุ่น จัดเต็มตัวการ์ตูนแห่งตำนาน ที่เป็นรู้จักไปทั่วโลก มากันอย่างชุดใหญ่.....โอโซระ ซึบาสะ โชว์เพลงเตะกับ มิซากิทาโร่, คิตตี้ วิ่งไปกับนักกีฬา, “มาริโอ”จากนินเทนโด้ มาวิ่งเล่นกับ โดราเอม่อน ที่มาพร้อมกับ โนบีตะ, ชิซูกะ, ซูเนโอะ และไจแอนท์ ก่อนที่ ชินโสะ อาเบะ จะปรึกษากับ โดราเอม่อน กับ มาริโอ ว่าจะรีบไป รีโอ เดอจาเนโร เท่านั้นแหละ โดราเอม่อน ทำท่อเปิดทางให้ มาริโอ ทะลวงใจกลางโลกทะลุมาที่ดินแดนแห่งอ้อมกอดพระเจ้าทันควัน

มารีโอ เปิดแผนที่ รีโอ ก่อนจะทำเท่เล่นคำว่า “RIO” เป็น “MARIO” จากนั้นก็มุ่งหน้ามาที่สนาม

สุดท้าย มาริโอ โผล่มากลายเป็น ชินโสะ อาเบะ นายกรัฐมนตรีญี่ปุ่น กลางสนามซะงั้น!!!

แค่พิธีรับธงยังเว่อร์วังอลังการถึงขนาดนี้

ถือว่าการแสดงของญี่ปุ่นช่วยเจ้าภาพบราซิลได้เยอะ พร้อมกับแสดงให้เห็นถึงแสนยานุภาพว่า ปี 2020 พวกญี่ปุ่นยุ่นปี่กระบี่ซามูไรมีความพร้อมขนาดไหน

โดยเฉพาะ การ์ตูนเจ้าหนูสิงห์นักเตะที่เกี่ยวดองกับบราซิลแบบเต็มๆ เป็นตัวเอกของเรื่องอย่าง “โอโซระ ซึบาสะ” ถูกเขียนโยงเข้ากับบราซิลตั้งแต่ต้นเรื่องจนกระทั่งถึงตอนอวสาน

เท้าความสักนิดก็คือ ซึบาสะ มีฝันเป็นนักฟุตบอล จนกระทั่งมาเจออดีตนักบอลลูกครึ่งญี่ปุ่น-บราซิล แบบบังเอิญ ก็คือ โรแบร์โต้(โรเบล) ฮอนโก อดีตกองหน้าทีมชาติบราซิลที่บาดเจ็บต้องแขวนสตั๊ด

โรแบร์โต้ ฮอนโก เข้ามาทำทีมเยาวชนของโรงเรียนนันคัทสึ เจอกับคู่กับอย่าง ชิวเท็ตสึ ที่มี วาบายาชิ เก็นโซ เป็นยอดนายประตู จากนั้น ฮอนโก สัญญาว่า ถ้า ซึบาสะ ได้แชมป์เยาวชนที่โยมิอุริแลนด์ จะพามาเล่นฟุตบอลที่บราซิล

แต่แล้ว โรแบร์โต้ ตัดสินใจบินหนีกลับไป ทำให้ ซึบาสะตั้งมั่นว่า ถ้าได้แชมป์ระดับ ม.3 จบเมื่อไหร่จะไปบราซิลให้ได้

สุดท้าย ซึบาสะ ได้เจอกับ ฮอนโก ที่ฝรั่งเศส จนมาเป็นนักบอลอาชีพที่บราซิล และย้ายไปเล่นให้กับ บาร์เซโลน่า และคู่ฟาดฟันปะทะก็คือ นาโตเซลา นักบอลจากป่าอะเมซอน ที่มาอยู่กับ เรอัล มาดริด

ถือว่าเหมาะมาก หากจะพูดว่ากีฬาอะไรที่เกี่ยวพันของ บราซิล กับ ญี่ปุ่น ก็คือเรื่องนี้

ไม่ได้เพ้อเรื่องการ์ตูนในวัยเด็กของผม ที่งัดมาเขียนเหมือนจะไม่มีอะไร แต่ที่จริงแล้ว การ์ตูนเรื่องนี้มีผลต่อประเทศญี่ปุ่น ที่ตอนนั้นมีลูกครึ่งบราซิล และนักเตะบราซิลโอนสัญชาติมาเล่นเป็นพื้นฐาน จนกระทั่งไปบอลโลกได้สำเร็จในปี 1998

ผู้สื่อข่าวจากไนจีเรีย สัมภาษณ์ผู้เขียนเกี่ยวกับการจัดโอลิมปิกเกมส์

ทุกวันนี้มีรูปปั้นของซึบาสะ ที่ประเทศญี่ปุ่น เพื่อระลึกว่า นี่คือการ์ตูนเอกที่ทำให้ฝันพวกเขาเป็นจริงอีกต่างหาก

จากการ์ตูนกลายเป็นเรื่องจริง และในความเป็นจริง รีโอเกมส์รูดม่านปิดฉากลงไป ตามกาลเวลา พร้อมกับเป็นโอลิมปิกที่ครบทุกรส

.....จากฐานะคนดูที่สัมผัสโอลิมปิกเกมส์ครั้งแรกตั้งแต่ปี 1988กระทั่งนั่งพิมพ์งานส่งอาจารย์พร้อมกับน้ำตาซึมเมื่อเห็น “โม้อมตะ”สมรักษ์ คำสิงห์ คว้าเหรียญทองแอตแลนตาเกมส์ ปี 1996จนได้มานั่งเขียนข่าวโอลิมปิกเกมส์ตั้งแต่ปี 2000 และได้มาทำข่าว “ถึงจุดเกิดเหตุ” ครั้งที่ 2 ในชีวิต

เป็นความรู้ เป็นประสบการณ์ใหม่ให้กับชีวิตอย่างแท้จริง

เวลาที่ผิดทิศผิดทางห่างกัน 10 ชั่วโมง ทำให้สับสนไปเป็นอาทิตย์, อาหารการกินที่ไม่ค่อยอร่อย บางครั้งก็ถ่อยในบรรยากาศ, ระวังตัวในทุกวินาทีจนหวาดระแวงไปหมด, นั่งแท็กซี่ราคาโหด ที่ไม่รู้วันว่า วันไหนจะโดนโกงขับวนเล่นเผื่อเผามิเตอร์ ทั้งหมดนี้คือความทรงจำด้านดาร์คไซด์

แต่ก็ยังมีคนที่ดีมีให้เห็น แท็กซี่ที่ดีมีหลายคนโดยเฉพาะเมาโร่ ที่ยอดเยี่ยมมากๆ ในการให้ความรู้ด้านภาษาและการบริการดุจญาติมิตร(แต่คิดตังค์), ตำรวจ-ทหาร และเจ้าหน้าที่ที่ไม่แอ๊ก รวมถึงบรรยากาศดิบๆ ธรรมชาติที่ยังค่อนข้างสมบูรณ์ของเมืองนี้ทั้งป่า และชายหาด ถือว่ายอดเยี่ยม

รวมถึงการที่ผมถูกนักข่าวจากสำนักข่าวรัฐบาลไนจีเรีย สัมภาษณ์เรื่อง head to head ลอนดอนเกมส์ กับ รีโอเกมส์ และถามว่า ผมกลัว “ไวรัสซิการ์” หรือไม่

ก็ตอบตรงๆ ว่า ไม่...ผมไม่กลัวไวรัสซิการ์ แต่กลัวคนพ่นซิการ์ใส่หน้ามากกว่า แฮ่!!!

ก็ตอบไปตรงๆ ว่า ไม่ได้กลัวอะไร เพราะชีวิตนี้ผมพร้อม....พร้อมที่จะเดินทางไปทุกที่ในโลกใบนี้อยู่แล้ว...........ว่าแต่ตอนนี้ยังคงแปลกใจ

ทำไมฝ่ายจัดการแข่งขัน “โตเกียวเกมส์” ถึงดูดาย........

ไม่ตอบรับ “ไอดีการ์ด” สักทีหนอ!!!!

บี แหลมสิงห์