จิตสำนึกสึกหรอก็แก่งแย่ง

                                                                                ส่อสำแดงแห่งสันดานอันมักใหญ่

                                                                                ป่วนพรรคหักเหลี่ยมกันไม่ทันไร

                                                                                ไม่สนใจปากท้องของปวงชน

                                                                                ดูเอาเถิดเกิดสงครามชามข้าวหมา

                                                                                ลิ้นกระเดาะเคาะกะลามาพองขน

                                                                                รวมผีห่ากลียุคลุกลี้ลุกลน

                                                                                หวังผลบนประโยชน์เพื่อโคตรตัว

                                                                                หื่นห่ามท่ามทุกข์ยากผู้ปากหมอง

                                                                                นั่นเสียงร้องโหยไห้ได้ยินทั่ว

                                                                                โรคระบาดมาเยือนทุกเรือนรั้ว

                                                                                แต่กลับนัวเนียฟัดกัดกันเอง

                                                                                ทุกระแหงแบ่งกันตู้ปันสุข

                                                                                เพื่อปลอบปลุกทุกใจให้บานเบ่ง

                                                                                ประสานคีย์ดีงามร่ำบรรเลง

                                                                                เกิดบทเพลงแห่งรักประจักษ์กาล

                                                                                แต่ฝูงหมาไม่ละอายใดทั้งสิ้น

                                                                                จ้องจะกินดิ้นรนอลหม่าน

                                                                                ขู่คำรามย่ามใจข้าวในจาน

                                                                                ตีนสามานย์พล่านตะปบตบกันนัว

                                                                                ลืมนิยามคำว่า “ประชาชน”

                                                                                ใครหมองหม่นจนตายไม่เห็นหัว

                                                                                เล่นกลสนตะพายเยี่ยงควายวัว

                                                                                วิ่งย้ายขั้วตัวเต็งเก็งกำไร

                                                                                เอานายกปกหัวไว้ชั่วคราว

                                                                                จึงแตกร้าวเมื่อพลันกระสันใคร่

                                                                                แย่งเก้าอี้ที่หมายมั่นจองกันไว้

                                                                                จึงเห็นในเนื้อแท้แต่ละคน

                                                                                หนวกหูเสียงเห่าหอนนอนไม่หลับ

                                                                                อยากจะจับมาตอนแล้วกร้อนขน

                                                                                ให้สูญพันธุ์ขั้นสุดท้ายไม่อยากทน

                                                                                เบื่อจะก่นด่าหมาน่ารำคาญ

                                                                                 “เจริญขวัญ”