14 เม.ย. 2568 นสพ.Korea JoongAng Daily เสนอรายงานพิเศษ 'Kangaroo tribe' jumps as financial struggles curtail young Koreans' independence ว่าด้วยคนหนุ่ม – สาวในเกาหลีใต้ ระยะหลังๆ ต้องใช้ชีวิตอยู่ในบ้านเดียวกับพ่อแม่แม้จะมีอายุมากขึ้น ซึ่งมีคำเรียกพฤติกรรมแบบนี้ว่า “เผาจิงโจ้ (Kangaroo tribe)” และหลายครั้งพ่อแม่ก็ต้องช่วยเหลือค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันของลูกด้วย ซึ่งส่งผลให้พ่อแม่เสี่ยงต่อความยากจนในวัยชรา เนื้อหาดังนี้

หลังจากลาออกจากงาน ชายนามสกุลนัม (Nam) วัย 34 ปี ก็ได้เข้าเรียนต่อในระดับบัณฑิตศึกษา โดยรู้สึกว่างานของตนไม่มีโอกาสเติบโตอีกต่อไป ในปัจจุบัน นัมไม่มีรายได้และอาศัยอยู่กับพ่อแม่ซึ่งช่วยบรรเทาปัญหาทางการเงินได้ นัมกำลังเลื่อนการแต่งงานออกไปจนกว่าจะเรียนจบ โดยบอกว่าเป็นเรื่องยากที่จะออกเดทแบบไม่รู้จักหน้าที่การงาน

เช่นเดียวกับชายนามสกุลคิม (Kim) วัย 30 ปี ซึ่งกำลังเตรียมตัวสอบใบรับรองครูในขณะที่อาศัยอยู่ที่บ้าน พ่อแม่ของคิมเป็นผู้จ่ายค่าเล่าเรียน ค่าขนม และค่าครองชีพ คิม กล่าวว่า ทุกครั้งที่ตนบอกว่าจะพยายามทำงานพาร์ทไทม์ที่สถาบันหรือคาเฟ่สำหรับการเรียน พ่อแม่ก็มักจะบอกว่าให้ใช้ช่วงเวลานั้นเรียนหนังสือแทน ซึ่งแม้จะรู้สึกผิดแต่ตนก็เชื่อว่าการเรียนหนังสือเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้

ผู้ใหญ่รุ่นเยาว์ที่อาศัยอยู่กับพ่อแม่เป็นเวลานาน มักเรียกรวมกันว่า “เผ่าจิงโจ้” กำลังพบเห็นได้บ่อยขึ้น ตามรายงานเรื่อง “การเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตของพลเมืองโซลและความเสี่ยงต่อความยากจน” ที่สถาบันโซลเผยแพร่เมื่อวันที่ 13 เม.ย. 2568 ระบุว่า ชาวกรุงโซลที่เกิดระหว่างปี 2524 - 2529 ร้อยละ 41.1 อาศัยอยู่กับพ่อแม่เมื่ออายุ 35 ปี ซึ่งเพิ่มขึ้นเกือบ 2 เท่าจากร้อยละ 20 ที่พบในหมู่ผู้ที่เกิดระหว่างปี 2514 - 2518

ในระดับประเทศ สัดส่วนเพิ่มขึ้น 1.7 เท่าจากร้อยละ 18.6 เป็นร้อยละ 32.1 ในกลุ่มที่เกิดรุ่นเดียวกัน นั่นหมายความว่าปัจจุบันเกาหลีมีผู้ใหญ่รุ่นเยาว์อาศัยอยู่กับพ่อแม่เพิ่มขึ้นเป็น 2 เท่าเมื่อเทียบกับทศวรรษที่แล้ว จำนวนผู้ใหญ่ที่อาศัยอยู่กับพ่อแม่ที่เพิ่มขึ้นนั้นเป็นผลมาจากความล่าช้าในการเป็นอิสระทางเศรษฐกิจและครัวเรือน นั่นคือ การจ้างงานและการแต่งงาน เครื่องหมายสำคัญสี่ประการของการเปลี่ยนผ่านสู่วัยผู้ใหญ่ ได้แก่ การสำเร็จการศึกษา การหางาน การแต่งงาน และการย้ายออกไปอยู่ข้างนอก ล้วนล่าช้าลงอย่างต่อเนื่องระหว่างปี 2529 – 2564

บุนกึมซัน (Byun Geum-sun) นักวิจัยจากสถาบันโซล กล่าวว่า ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา อายุเฉลี่ยของการเปลี่ยนแปลงครั้งแรกในแต่ละเหตุการณ์ในชีวิตทั้ง 4 นี้เพิ่มขึ้น ซึ่งบ่งชี้ถึงความล่าช้าในการเปลี่ยนผ่านสู่วัยผู้ใหญ่ ทั้งนี้  ข้อมูลจากการสำรวจประชากรที่มีรายได้สูงของสำนักงานสถิติเกาหลีใต้ พบว่า ระยะเวลาตั้งแต่สำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยจนถึงการได้งานแรกเพิ่มขึ้นอย่างน้อย 6 เดือน โดยในปี 2567 โดยเฉลี่ยแล้ว ผู้สำเร็จการศึกษาจะใช้เวลา 51.8 เดือนในการสำเร็จการศึกษา ซึ่งถือเป็นระยะเวลาที่ยาวนานที่สุดเท่าที่มีการบันทึกไว้ โดยในปี 2550 ซึ่งเป็นปีที่มีการรวบรวมข้อมูลครั้งแรก ตัวเลขอยู่ที่ 46.3 เดือน ซึ่งเทียบเท่ากับการเรียนต่อในมหาวิทยาลัยมากกว่า 1 ภาคการศึกษา

การล่าช้ายังคงเกิดขึ้นหลังจากสำเร็จการศึกษา ในปี 2567 ผู้สำเร็จการศึกษาใช้เวลาเฉลี่ยในการหางานแรกอยู่ที่ 11.5 เดือน ซึ่งเมื่อเปรียบเทียบแล้ว ในปี 2547 จะใช้เวลา 9.5 เดือน คาดว่าแนวโน้มดังกล่าวจะทวีความรุนแรงขึ้น ความกังวลที่เพิ่มขึ้นคือการเพิ่มขึ้นของกลุ่มเยาวชนที่เรียกว่า “กลุ่มพักผ่อน (Resting Youth)” ซึ่งไม่ได้ทำงานหรือกำลังหางานอย่างจริงจัง โดยจากการสำรวจในเดือน มี.ค. 2568 ของ Korea Employment Information Service พบว่า ในกลุ่มเยาวชนวัยผู้ใหญ่ 3,189 คนที่ถูกจัดอยู่ในกลุ่มพักผ่อนระยะยาว โดยพบว่าระยะเวลาเฉลี่ยในการไม่ได้ทำงานหรือมองหางานคือ 22.7 เดือน หรือเกือบ 2 ปี โดยประมาณร้อยละ 11 ไม่ได้ทำงานมานานกว่า 4 ปี

ความล่าช้าในการเป็นอิสระทางเศรษฐกิจนั้นซับซ้อนยิ่งขึ้นจากการรอคอยนานขึ้นเพื่อเป็นอิสระในครัวเรือน อายุเฉลี่ยของการแต่งงานครั้งแรกเพิ่มขึ้นจากช่วงวัย 20 ปีเป็นวัย 30 ปีในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมา ในปี 2543 อายุเฉลี่ยของการแต่งงานครั้งแรกอยู่ที่ 29.3 ปีสำหรับผู้ชาย และ 26.5 ปีสำหรับผู้หญิง แต่ในปี 2567 ตัวเลขเหล่านี้เพิ่มขึ้นเป็น 33.9 ปีและ 31.6 ปีตามลำดับ อายุที่ผู้หญิงมีลูกคนแรกก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน จาก 27.69 ปีในปี 2543 เป็น 32.96 ปีในปี 2566

ผู้เชี่ยวชาญระบุว่าความท้าทายทางเศรษฐกิจเป็นปัจจัยหลักที่ทำให้การเป็นอิสระล่าช้า โดย ลีบุงฮุน (Lee Byoung-hoon) ศาสตราจารย์กิตติคุณด้านสังคมวิทยาที่มหาวิทยาลัย Chung-Ang กล่าวว่า ในท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาไม่ได้รับเงินเพราะไม่ได้ทำงาน และราคาที่อยู่อาศัยก็สูงเกินไป ดังนั้นการอาศัยอยู่กับพ่อแม่จึงกลายเป็นทางเลือกเริ่มต้น

ขณะที่ คังดงวู (Kang Dong-woo) นักวิจัยจากสถาบันแรงงานเกาหลีใต้ กล่าวว่า เนื่องจากบริษัทต่างๆ ให้ความสำคัญกับแรงงานที่มีประสบการณ์มากขึ้น คนหนุ่ม-สาวจึงใช้เวลานานขึ้นในการสร้างวุฒิบัตร ทำให้การสำเร็จการศึกษาและการจ้างงานล่าช้าลง ซึ่งส่งผลให้การแต่งงานและการคลอดบุตรล่าช้าไปด้วย และเนื่องจากงานที่ดีมักกระจุกตัวอยู่ในเขตเมืองหลวง ซึ่งค่าที่อยู่อาศัยแพงเกินไป สัดส่วนของผู้ใหญ่หนุ่มสาวที่อาศัยอยู่กับพ่อแม่จึงสูงเป็นพิเศษในกรุงโซล

บุนกึมซัน นักวิจัยจากสถาบันโซล กล่าวว่า จำเป็นต้องสร้างงานที่มีคุณภาพสูงขึ้นที่คนหนุ่ม – สาวต้องการและสร้างสภาพแวดล้อมที่พวกเขาสามารถจัดการรายได้และชีวิตของตนเองได้อย่างอิสระ อนึ่ง ยังมีข้อกังวลเกี่ยวกับผลกระทบในระยะยาวของปรากฏการณ์เผ่าจิงโจ้อีกด้วย โดยหากไม่มีการแทรกแซงนโยบาย การเพิ่มขึ้นของครัวเรือนที่มีประชากรหลายรุ่นอาจนำไปสู่วัฏจักรแห่งความยากจน

“ที่นี่ไม่เหมือนประเทศอื่นๆ ในเกาหลีใต้ การอยู่ร่วมกันกับพ่อแม่จะเพิ่มความเสี่ยงต่อความยากจน ในกรณีส่วนใหญ่ พ่อแม่ต้องเลี้ยงดูลูกที่เป็นผู้ใหญ่ เว้นแต่ว่าพวกเขาจะมีรายได้สูง การสนับสนุนนี้ต้องแลกมาด้วยความมั่นคงในการเกษียณอายุของพวกเขาเอง” บุนกึมซัน กล่าว

ขณะที่ คังดงวู นักวิจัยจากสถาบันแรงงานเกาหลีใต้ กล่าวว่า แม้คนรุ่นพ่อแม่ในปัจจุบันอาจยังมีทรัพย์สินที่จะเลี้ยงดูลูกๆ ได้ แต่พวกเขาจะเปราะบางมากขึ้นเมื่ออายุมากขึ้น มีกระแสเงินสดจำกัด และมีความเสี่ยงต่อปัญหาสุขภาพหรือความตกใจอื่นๆ มากขึ้น และเตือนว่าหากแนวโน้มเหล่านี้ยังคงดำเนินต่อไป คุณภาพชีวิตของทั้งสองรุ่นจะลดลงพร้อมกัน

ขอบคุณเรื่องและภาพจาก

https://koreajoongangdaily.joins.com/news/2025-04-14/business/economy/Kangaroo-tribe-jumps-as-financial-struggles-curtail-young-Koreans-independence/2284596

043...