ถนนราชดำเนินแหล่งไน้ทคลับรุ่นแรก

จากวิกฤตการณ์ฉุกเฉินที่ต้องร่วมป้องกันการแพร่เชื้อนั้น ทำให้ทุกคนต้องกักตัวอยู่บ้านสิ่งที่เป็นเพื่อนในยามนี้มักเป็นรายการบันเทิงจากสื่อทีวีและสื่อออนไลน์ ถนนบันเทิงต่างต้องปิดตัวตามกัน ทำให้ย้อนระลึกถึงภูมิความบันเทิงของคนไทยแต่ละยุคสมัยในอดีต ซึ่งเป็นความสนุกสนานเบิกบานใจที่ได้ร่วมชื่นชมสิ่งบันเทิงที่เรียกรวมว่า มหรสพ นั้นด้วยกัน สมัยสุโขทัยความสนุกของผู้คนก็คงอยู่กับเสียงกลองเสียงร้องแล้วลุกขึ้นเต้นลุกขึ้นรำตามพิธีการ ด้วยความเชื่อว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์น่าจะยินดีกับการร่ายรำ ทำให้นึกไปถึงท่ารำของพระศิวะนาฏราชและนางอัปสราที่เห็นอยู่ตามผนังปราสาทขอม หรือท่านั่งของฤๅษีนักพรตเจ้าพิธี บวงสรวงในวาระสำคัญ ซึ่งมีการสืบต่อกันเป็นประเพณีพิธีการมาถึงสมัยอยุธยา ส่วนจะมีการเล่นการแสดงให้คนหมู่มากมาชม-มาดูกันนั้นอยู่ที่บทบาทผู้แสดง

ในสมัยอยุธยานั้นมีการละเล่นหลายอย่างเกิดขึ้นมากมาย ตามวรรณคดีที่มีการแต่งขึ้นหลายเรื่อง และถูกนำไปเล่นเป็น ละครใน ละครนอกละครชาตรีและโขน ในจดหมายเหตุลาลูแบร์ที่บันทึกการเดินทางมาเมื่อ พ.ศ.๒๒๓๐ นั้นได้พูดถึงการแสดงละครของอยุธยาไว้ ส่วนสถานที่แสดงก็คงใช้สนามหลวง ลานบ้านของเจ้านายตลอดจนใช้ลานวัด โดยเฉพาะ ละครในวัง นั้นใช้ผู้หญิงแสดง นิยมนำเรื่องจากรามเกียรติ์ อิเหนา อุณรุท สังข์ทอง สังข์ศิลป์ชัย ไชยเชษฐ์ คาวี มณีพิชัย ไกรทอง ส่วน ละครนอกวัง ใช้ผู้ชายแสดงล้วน นิยมเรื่อง แก้วหน้าม้า จันทโครพลักษณวงศ์ เล่นบันเทิงเถิดเทิงให้ดูกันอย่างนี้เช่นเดียวกันการสวดดิเกร์ที่ใช้สวดในพิธีของเปอร์เซียจากอยุธยาก็พัฒนามาเป็นลิเกหรือจิเกขึ้นในสมัยรัชกาลที่ ๒ ต่อมา พ.ศ.๒๔๒๓จึงมีการใช้คำสวดนั้นมาร้องเป็นลำนำ แต่งเรื่องเล่นและใช้ดนตรีประกอบการแสดงกันจนแยกลิเกเป็นประเภทต่างๆ กล่าวคือ นำรำมะนามาใช้กับลิเกบันตน นำวงปี่พาทย์และการร้องรำในลิเกบอกบท นำการแต่งองค์ทรงเครื่องและร้องออกภาษาใน ลิเกทรงเครื่อง ใช้เฉพาะรำมะนา ฉิ่ง กรับ เล่นใน ลิเกป่า ที่นิยมทางใต้ไม่แพ้ การแสดงโนรา ที่เกิดขึ้นก่อนใครในทางใต้เช่นกันลิเกที่เปิดวิกแสดงรู้จักกันดีเป็นคณะของ พระยาเพชรปาณี เดิมใช้ผู้ชายล้วนแสดง ต่อมา ดอกดิน เสือสง่า ได้ให้ ละออง ลูกสาวเล่นเป็นนางเอก จึงทำให้เกิดการแสดงแบบชายจริง-หญิงแท้ขึ้นโดย หอมหวล นาคสิริ มาจนบัดนี้

เต้นรำบางปู  

หลังจากที่ฟื้นฟูละครเก่าในสมัยกรุงธนบุรีนำเรื่องรามเกียรติ์มาเล่นละคร โขนแล้ว สมัยกรุงรัตนโกสินทร์นั้นได้ฟื้นฟูบทละครสำหรับแสดงหลายเรื่อง ในรัชกาลที่ ๕ มี ละครพันทาง ละครดึกดำบรรพ์เกิดขึ้น มีละครปรีดาลัย และละครคณะอื่นๆ เช่นคณะหลวงวิชิตณรงค์ คณะหมื่นเสนาะภูบาล คณะหมื่นโวหารภิรมย์ คณะหลวงพิพิธวาที คณะแม่บุนนาค เป็นต้น จนถึงรัชกาลที่ ๖-๗ มี ละครพูด ละครร้อง ละครเวที และ ภาพยนตร์ ทำให้มีการสร้าง โรงมหรสพหลวง ศาลาเฉลิมกรุงเมื่อวันที่ ๑ กรกฎาคม พ.ศ.๒๔๗๓ สร้างเสร็จแล้วฉายหนังเรื่อง มหาภัยใต้ทะเล เป็นเรื่องแรกในเดือนมิถุนายน ๒๔๗๖ ต่อมามี โรงหนังศรีกรุง ฉายเรื่อง ปู่โสมเฝ้าทรัพย์ วันที่ ๑๐ เมษายน ๒๔๗๗ โรงหนังวัฒนากร-แคปปิตอล ฉายเรื่อง สาวเครือฟ้า๒๖ พฤษภาคม ๒๔๗๗ ฉายเรื่อง ขุนช้างขุนแผน ๙-๑๑ ตุลาคม ๒๔๗๗ พอเกิดสงครามก็จัดละครเวทีศาลาเฉลิมกรุงแทน เวทีนี้เกิดคนบันเทิงที่มีชื่อเสียงหลายคนเช่น จอก ดอกจันทร์, ฑัต เอกฑัต,ครูเนรมิตร เป็นต้น เมื่อสงครามสงบ พ.ศ. ๒๔๙๒ ศาลาเฉลิมกรุง จึงกลับมาฉายหนังครั้งเรื่องแรกคือสุภาพบุรุษเสือไทย เป็นหนังที่มีรายได้สูงสุดกว่า๓ แสนบาท ในสมัยนั้น พ.ศ.๒๕๐๔-๕ ความบันเทิงใหม่ที่เกิดตามนั้นคือไนท์คลับ ตั้งชื่อตามหนังฝรั่งดังไนท์คลับแห่งแรก คือ โลลิต้า ต่อมามีไนท์คลับเกิดตามมาอีก ได้แก่ สีดาคลับ อเล็กซานดรา มูแลงรูจโรฟีโน่ ซูซี่วอง ซึ่งล้วนเป็นคลับที่มีนักร้องชั้นนำ ดนตรี และคู่เต้นรำที่เป็นพาร์ทเนอร์ จึงทำให้ถนนของคนท่องกลางคืน เฉพาะถนนราชดำเนินนั้นเป็นแหล่งที่นิยมกันมากกว่าแหล่งอื่นๆ สำหรับใช้ฟังเพลงเต้นรำแล้วก่อนกลับบ้านก็แวะร้าน ข้าวต้มรอบดึก หน้าวัดบวรฯ หรือสกายไฮ...จึงไม่มีดริ้งค์ละพันเกิดขึ้นเหมือนคนเที่ยวคลับวันนี้