เมื่อบุญกุศลมีมากมีมากเข้าไปโดยลำดับ ก็หนุนเราให้มี ก็หนุนเราให้มีความสุขความเจริญชุ่มเย็นไปเรื่อยๆ สูงขึ้นเรื่อยๆ อายุก็ยืนนานไปเรื่อย 

คำว่า อายุนี้มนุษย์เราอายุหลายร้อยปีนี้ เป็นวันหนึ่งหรือคืนหนึ่งในสวรรค์เท่านั้น สวรรค์ก็เป็นเพียงสวรรค์ชั้นจาตุมฯ ชั้นจาตุมฯนี้ ร้อยปีของมนุษย์เรานี้จะเป็นวันหนึ่งของสวรรค์ชั้นจาตุมฯแล้วสูงขึ้นไปกว่านั้นยิ่งยืดยาวขึ้นไปอีก ตั้งสองร้อยปีสามร้อยปี จึงจะเป็นวันหนึ่งของสวรรค์จนกระทั่งถึงพรหมโลกต้องเป็นหมื่นๆ ปีถึงจะเป็นวันหนึ่งคืนหนึ่งในพรหมโลก นี่อายุยืนนานต่างกันอย่างนั้นผิดกันมาก 

ร่างกายก็เหมือนกัน แดนสวรรค์นี้เทวดามีรูปร่างชนิดนี้ สวรรค์ชั้นต่อไปโดยลำดับลำดา ก็มีกายทิพย์ละเอียดลงไปโดยลำดับ มีกายทิพย์ละเอ็ยดลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงท้าวมหาพรหมมีความละเอียดลออ ชีวิตจิตใจก็ยืนนานไปโดยลำดับ ทุกสิ่งทุกอย่างละเอียดลออไปตามความดีของตนที่สร้างเอาไว้ จากนั้นก็พุ่งเข้าสู่นิพพาน 

คำว่า นิพพาน นั้นไม่มีอะไรคาดได้แล้ว หมดสิ่งที่จะคาดหมาย ในแดนสมมตินี้คาดไม่ถึง นี่อำนาจแห่งบุญแห่งกุศลสร้างเราให้เป็นผู้ชุมเย็นในโลก กับเพื่อนกับฝูงมนุษย์มนาด้วยกันก็มีความชุ่มเย็น ตายไปแล้วก็ชุ่มเย็นบนสวรรค์ พรหมโลก ตลอดถึงนิพพาน เพราะอำนาจแห่งการสร้างความดี

..............
คัดลอกจากหนังสือ "เทวดา" หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน