คนที่จิตยังไม่สูงเต็มที่ เมื่อใครเขาด่าว่าอะไรก็มักเก็บไปคิดคนเราโดยมากสำคัญตนว่าเป็นคนฉลาด แต่ชอบกลืนกินอารมณ์ที่ชั่ว อารมณ์ชั่วเปรียบเหมือนกับเศษอาหารที่เขาคายออกแล้ว ถ้าเป็นคนอดอยากยากจนจริงๆ จำเป็นจะต้องขอเขากินก็ควรกลืนกินแต่อารมณ์ที่ดีเปรียบเหมือนอาหารที่ไม่เป็นเศษของใคร

แต่ถึงกระนั้นก็ยังอยู่ในลักษณะที่ยากจนนี่เป็นลักษณะของคนโง่ ไม่ใช่คนฉลาดเพราะความดีอยู่กับตัวเองแท้ๆแต่ไพล่ไปเก็บเอาความชั่วที่คนอื่นเขามาเช่นนี้ก็ย่อมเป็นการผิดทาง

ที่ถูกนั้น...ใครจะว่าอะไรก็ช่างเขาต้องคิดว่านั่นเป็นสมบัติของเขา ไม่ใช่ของเราส่วนความดีที่เราทำก็ย่อมอยู่ที่ตัวเราให้คิดเหมือนมะม่วงที่เป็นหนอน คนฉลาดเขาก็เลือกกินแต่ตรงเนื้อที่ดีๆส่วนที่เน่าที่เสียก็ปล่อยให้บุ้งหนอนมันกินของมันไปเพราะเป็นวิสัยของมันส่วนเราก็อย่าไปอยู่จำพวกบุ้งหนอนด้วย

อย่างนี้เรียกว่า ผู้นั้นเป็น “มนุสฺโส” คือ มีใจสูงขึ้นเหมือนกับเราอยู่บนศาลาก็ย่อมพ้นจากสัตว์เดรัจฉานเช่น แมว สุนัข ที่จะมารบกวน มันจะกระโดดขึ้นมาตะครุบเราก็ไม่ได้ถ้าเราอยู่บนพื้นดินเราก็จะต้องถูกแดดบ้าง ฝนบ้างและอันตรายต่างๆ ก็มารบกวนได้คือ ยังปนเปกับคนพาลบ้าง บัณฑิตบ้าง ฉันใดก็ดี

การประพฤติปฏิบัติธรรมของนักปราชญ์ท่านจึงต้องรู้จักเลือกเฟ้นแต่สิ่งที่ดีท่านไม่ยอมเก็บของเสียมาบริโภคเพราะของเสียนั้นเมื่อบริโภคเข้าไปแล้วก็เกิดพิษเน่าบูดให้โทษแก่ร่างกาย

ส่วนของดีเมื่อบริโภคเข้าไปแล้ว ไม่มีโทษมีแต่จะเกิดประโยชน์แก่ร่างกายอย่างเดียว

..........................................

ธรรมโอวาทของพระสุทธิธรรมรังสีคัมภีรเมธาจารย์ (พระอาจารย์ลี ธมฺมธโร) วัดอโศการาม อ.เมือง จ.สมุทรปราการ คัดลอกจากหนังสือพระอาจารย์ลี  ธมฺมธโร แนวทางปฏิบัติวิปัสสนา-กัมมัฏฐาน ๒ พิมพ์ครั้งที่ ๑ กรุงเทพฯ : ชมรมกัลยาณธรรม, พ.ศ.๒๕๕๓. หน้า ๑๗๑-๑๗๒ (ลานธรรมจักร)