"...ถ้าใจของเราเป็นโทษเสียแล้ว จะไปทำบุญทำทานอะไรก็ไม่ได้ผล เหมือนกับเราขนปุ๋ยไปใส่ต้นไม้ที่ตายแล้วดังนี้ เมื่อเราอยากจะกินน้อยหน่าสัก ๑ ลูก ก็ย่อมไม่ได้ผลสมใจเพราะปุ๋ยที่ขนไปใส่โคนต้นน้อยหน่านั้น มันก็ไปดีอยู่กับต้นหญ้า แตงกวา ผักเสี้ยน ผักขมหมด หาเป็นประโยชน์แก่ต้นน้อยหน่า ซึ่งเราต้องการจะกินผลของมันนั้นไม่ ฉันใดก็ดี ความสำเร็จของเรา คือ ต้องการจะละตัว โลภะ โทสะ และโมหะ ให้หมดไปก็ย่อมไม่ได้ผล 

ทำแต่บุญทานภายนอกไป แต่ไม่ทำกุศลภายในใจบุญทานนั้นก็เท่ากับ "ปุ๋ย" ของกุศลเท่านั้นเมื่อตัวจริงมันตายไปเสียแล้ว ปุ๋ยนั้นเราจะนำมากลืนกินเข้าไปได้อย่างไร เพราะมีแต่ของสกปรกล้วนแต่ขี้วัว ขี้ควายทั้งสิ้น เราจะไปเรียกร้องให้ปุ๋ยที่เลอะเทอะเหล่านี้มาช่วยอย่างไรได้ แต่ก็นับว่ายังดีกว่าคนที่ไม่ได้ใส่ปุ๋ยเสียเลย (คือ ไม่มี ศีล สมาธิ ปัญญา) เพราะถึงอย่างไร ๆ ก็ยังพอจะได้เก็บต้นผักขม ผักเสี้ยนที่อยู่ใกล้ ๆ นั้นมาแกงเลียงหรือจิ้มน้ำพริกกินได้บ้าง

ฉะนั้น ขณะที่เราจะทำอะไรก็ตาม ต้องหมั่นตรวจดูว่า ตัวบุญกุศลที่แท้จริงนั้น มีอยู่ในใจเราหรือไม่ ? บางคนทำบุญ แต่ใจเป็นบาปก็เปรียบเหมือนข้าวหลาม ที่ข้างหน้าปากกระบอกมันก็สุก ขาวดี แต่ก้นกระบอกยังเป็นข้าวสารดิบอยู่ หรือไหม้ดำเกรียม เมื่อเป็นเช่นนี้ข้าวหลามนั้นก็ไม่เป็นอันกิน เพราะมันดีไม่ทั่ว คนเรานั้นโดยมากกายกับใจมันไม่ค่อยจะตรงกัน บางคนทำทานแต่ใจก็ยังโลภอยู่ 

เช่น คนที่ทำทานเพราะปรารถนาอยากร่ำรวยเป็นเศรษฐี ทำบาทเดียวจะขอแลกเอาตั้งหมื่นตั้งแสนก็มี บางคนรักษาศีล แต่ใจก็ยังโกรธเกลียดพยาบาท อิจฉาริษยาคนนั้นคนนี้อยู่ บางคนนั่งสมาธิภาวนา เพราะอยากไปเกิดเป็นคนรูปสวยรูปงามก็มี บางคนก็อยากไปเกิดเป็นเทวดานางฟ้าอยู่บนสวรรค์ บางคนก็อยากจะเป็นนั่นเป็นนี่ ล้วนแต่ต้องการสิ่งตอบแทนทั้งนั้น บุญกุศลอย่างนี้ก็ยังใช้ไม่ได้..." 

พระสุทธิธรรมรังสีคัมภีรเมธาจารย์ (ท่านพ่อลี ธมฺมธโร) จากเพจ พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น