11 พ.ค.64 เรื่องราวระหว่าง ผู้พิการทางสายตา กับ คนขายทุเรียน ถูกแชร์ต่อบนโลกโซเชียล ที่ทำให้หลายคนอดยิ้มไม่ได้ 

ลูกค้าท่านนี้ สั่งทุเรียนปกติเหมือนลูกค้าท่านอื่นๆ แต่พอไปถึง เราโทรไปแจ้งว่า ถึงแล้วนะคะ รบกวนพี่ลงมารอที่ด้านหน้าของตึกด้วยค่ะ หนูขับรถฟอร์จูนเนอร์สีดำจอดรออยู่หน้าตึกเลยค่ะ ซึ่งเราคุยโทรศัพท์อยู่กับพี่เค้าบนรถ ก็สงสัยว่าทำไมไม่เดินมารับทุเรียนที่รถซะที เพราะเราไม่สามารถขับเข้าไปถึงตรงที่พี่เค้ายืนรอได้ เราก็มองเค้าจากบนรถว่าจะเอายังไง จนแฟนเราบอกว่า พี่เค้ามองเราไม่เห็น (พิการทางสายตา) เรากับแฟนก็เลยเดินไปหาเค้า

และถามว่า พี่เป็นคนสั่งทุเรียนหนูหรอ คำตอบคือ ใช่ครับ เราถามต่อว่า...พี่อยู่กับใคร พี่เค้าบอกว่า อยู่คนเดียว เราก็ถามอีกว่าแล้วพี่จะปอกทุเรียนยังไง พี่เค้าบอกว่า เค้ามีปังตอ น่าจะพอแกะได้ #คือคนปกติปอกทุเรียนยังยากมากเลยและพี่เค้าจะปอกเองได้ยังไง

เรากับแฟนเลยปอกและแพ็คใส่ถาดให้พี่เค้าไป และตั้งใจแล้วว่าจะไม่รับเงิน เลยบอกพี่เค้าไปว่า เหลือแพ็คสุดท้ายพอดี หนูให้พี่เลย

พี่เค้าบอกว่า ขายแบบไม่ปอกไม่ใช่หรอ ไม่เป็นไรครับกี่บาท มันแพงนะของซื้อของขาย เราก็เลยบอกเค้าไปว่า 100 บาทค่ะ พี่เค้าบอกว่ามันถูกไปหรือเปล่า เราตอบเค้าไปว่า ไม่ถูกหรอกค่ะเท่านี้แหละพอแล้ว แบ่งๆกัน พี่ก็ให้เงินหนูแล้วไง พี่ลองจับๆดูเบาๆนะชอบมั้ย

กินเลยนะพี่อร่อยมั้ยบอกหนูด้วยนะ #คือตอนนั้นเรารู้สึกแบบเห็นใจและดีใจในเวลาเดียวกันที่เห็นรอยยิ้มของพี่เค้าที่ได้รับในสิ่งที่เราให้ วันนั้นรู้สึกว่าได้กำไรเยอะสุดๆแล้ววันนี้ที่ขายของมาได้ (กำไรเราคือรอยยิ้มพี่เค้านั่นแหละ) ได้แบ่งปันให้พี่เค้า

เรารู้สึกมีความสุขที่เป็นผู้ให้ หลังจากนั้นก็ได้พูดคุยกันต่อว่าพี่สั่งยังไง เค้าบอกว่าโทรศัพท์ของเค้าสำหรับผู้พิการทางสายตา เรายืนมองพี่เค้าจนสุดสายตาเดินขึ้นตึกไป ตอนค่ำๆพี่เค้าโทรกลับมาบอกว่าทุเรียนอร่อย ผมอยากสั่งอีกคิดราคาปกตินะครับ เลยถามกลับไปว่า ตอนนี้อยู่กับใคร พี่เค้าตอบว่าอยู่คนเดียว และวันไหนที่เค้าอยู่คนเดียว พี่เค้าจะสั่งอาหารแล้วให้มาส่งที่ตึกแบบนี้แหละค่ะ #พ่อค้าแม่ค้าในกลุ่มนี้เคยไปส่งของพี่เค้ามั้ยคะ บ้านเอื้ออาทร บ้านฉาง ตึก 26

ขอบคุณเรื่องราวดีๆจาก : บริดเจ็ท โจนส์