สาวกลุ้มใจ ตั้งกระทู้ถามพื่อนที่ทำงานขอติดรถกลับบ้านตลอด จากน้ำใจกลายเป็นหน้าที่

วันที่ 21 กุมภาพันธ์ 2568 สมาชิกผู้ใช้พันทิปรายหนึ่งได้ออกมาตั้งกระทู้หัวข้อ "อึดอัดใจ เพื่อนชอบขอติดรถกลับบ้าน จากน้ำใจกลายเป็นหน้าที่"

โดยเจ้าของกระทู้เล่าว่า  อึดอัดใจมาก ขอระบาย  ปกติจะสนิทกับเพื่อนในแผนกมากคุยเล่นเฮฮา และไปกินข้าวด้วยกันบ่อยๆ เดินทางด้วยรถแท็กซี่ค่าใช้จ่ายก็หารกันปกติ จนกระทั่งเรามีรถ ภาระเพื่อนๆตกอยู่ที่เราเต็มๆ ทุกคนไม่ต้องเสียค่าแท็กซี่กันทั้งหมด .เพราะไปรถเรา เราออกเองทุกบาททุกสตางค์ มิหนำซ้ำ เราต้องคอยส่งทุกๆคนจนถึงบ้าน  

วันดีคืนดีมีขอให้ไปส่งที่บ้าน ซึ่งมันจะเป็นทางผ่าน แต่ต้องเข้าซอย หลังๆมาขอกลับด้วยทุกวันส่งที่เดิมทุกวันเหมือนบ้านติดกัน เราเบื่อมากต้องคอยหาเรื่องไปที่อื่นที่จะไม่ผ่าน หรือติดธุระอื่นๆ  

เธอสับสนว่าตนเองคิดเล็กคิดน้อยเกินไปหรือไม่  แต่ทุกๆการเดินทางภาระมัดจะตกอยู่ที่เราเสมอ แม้จะเป็นงานส่วนรวม หรือมีการต้องรวมเงินกันเพื่อซื้อของต่อส่วนรวมของแผนก ก็ยังต้องเป็นเราที่ต้องพาทุกๆคนไปซื้อ และเช่นเดิมต้องพาไปส่งให้ถึงบ้านด้วยเหมือนเคยๆ ของที่ซื้อมาหารเท่ากันทุกอย่าง ยกเว้น!!! ค่าน้ำมันรถที่ไม่มีใครนึกถึง

ตอนนี้ทำได้แค่เบี่ยงเบน ติดธุระ ติดภาระกิจบ้าง หรือลงทุนลำบากบ้างเพื่อนที่จะไม่เอารถไป แต่เราก็ซื้อรถมาเพื่อนสนองตัวเอง ไม่ได้เพื่อสนองคนอื่นนี่นา จนไม่เข้าใจว่าทำไมจะลำบากตัวเองขนาดนี้ 

เราควรจัดการเรื่องนี้ยังไงดี ถ้าพูดไปตรงๆ เสียเพื่อนแน่นอน ถ้าไม่พูดเราก็เสียเปรียบอยู่เรื่อยไป ให้คิดกันได้เองคงจะไม่ได้

ทั้งนี้ชาวเน็ต แนะนำว่า ควรสนใจความรู้สึกตัวเอง ลองถามตัวเองว่าให้ติดรถไปเพราะ “น้ำใจ” หรือเพราะ “เกรงใจ” ถ้าเป็นน้ำใจก็ควรให้ในจุดที่ยังสบายใจ แต่ถ้าเป็นเพราะเกรงใจก็ต้องหาทางออกให้ตัวเอง, ปฏิเสธบ่อยๆ อย่าไปใจดีมาก , ถ้าตามที่เล่ามาเราว่าเยอะไปอะ บางทีคนที่ไม่มีรถเขาก็ไม่เข้าใจแหละ สมัยเรียนมหาลัย กลุ่มเรา 8 คน มีเพื่อนมีรถ 2 คน ไปไหนก็ไปกัน นึกย้อนไปไม่แน่ใจจริงๆว่าเพื่อนอึดอัดลำบากใจไหม เรื่องไหนไม่สะดวก บอกไปตรงๆเถอะ