วันนี้ทั่วโลกตระหนักกันเป็นอย่างดีแล้วว่า วัฒนธรรมคือรากเหง้าที่เข้มแข็งที่สุดของชนชาติ หลายชาติ หลายเผ่าพันธุ์ที่เคยมีความรุ่งเรืองของวัฒนธรรมมาก่อนในอดีต จึงพยายามที่จะเก็บรักษา พัฒนาให้ยืนยงคู่กับชนชาติต่อไป ซึ่งเห็นได้ชัดเจนที่สุด คงไม่มีใครเกินไปกว่า จีน และ อินเดีย

ประเทศไทยของเรา รากเหง้าแห่งชาติที่สืบทอดกันมาจนกลายเป็นวัฒนธรรมก็ดูจะไม่น้อยหน้าชนชาติอื่นเหมือนกัน เพียงแต่ว่าเราเกิดความรู้สึกนึกถึงและหวงแหนช้าไปหน่อย แต่ถึงยังไงก็ยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย

นอกเหนือจาก วัฒนธรรม ทางด้านประเพณีแล้ว ในส่วนของทรัพยากรธรรมชาติ ด้านต้นไม้ก็น่าจะเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่คนไทยไม่ควรที่จะปล่อยให้สูญหายไปตามกาลเวลา ทั้งนี้ เนื่องจากอดีตประเทศไทยได้ชื่อว่าเป็นแผ่นดินทางเกษตรกรรม ผืนดินทุกหนแห่งอุดมสมบูรณ์ไปด้วยพันธุ์พฤกษานานาประการ ที่ล้วนมีประโยชน์อย่างใหญ่หลวงต่อทุกชีวิตที่อาศัยอยู่ทั้งสิ้น

เมื่อโลกเจริญขึ้น คนเกิดมากขึ้นการแก่งแย่งพื้นที่ เริ่มขยายตัวมากขึ้น ดินแดนที่เคยเป็นถิ่นที่อยู่ของพันธุ์ไม้นานาชนิดค่อยลดน้อยลง จนถึงกับมีพันธ์ุไม้บางอย่างสูญหายไปอย่างสิ้นเชิง...ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าเสียดาย

วันนี้ได้สัมผัสกับความเคลื่อนไหวของเหล่าเยาวชนตัวน้อยๆ ของชาติ ถึงโครงการอนุรักษ์และขยายพันธุ์ไม้ต่างๆ ให้กลับมามีเหมือนเดิม จึงถือได้ว่าน่าจะเป็นตัวอย่างที่ควรค่าแก่การเลียนแบบมากทีเดียว

อาจารย์ธัชพล โพธิทา ผู้อำนวยการโรงเรียนบ้านวังวน สังกัด สพป.สุโขทัย เขต 1เล่าให้ฟังถึงกิจกรรมการขับเคลื่อนโครงการสวนพฤกษศาสตร์โรงเรียน เพื่อให้นักเรียนทำกิจกรรมอนุรักษ์และเก็บพันธุกรรมพันธุ์ไม้ไว้ในสถานศึกษาและท้องถิ่นมิให้สูญพันธุ์อย่างยั่งยืน ว่า โครงการอนุรักษ์พันธุกรรมนี้ถือได้ว่าสืบเนื่องมาจากพระราชดำริในสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี(อพ.สธ.) โดยการบูรณาการโครงการเศรษฐกิจพอเพียง และโครงการอาหารกลางวันเชื่อมโยงให้นักเรียนได้ศึกษาปฏิบัติจริงได้ทุกกลุ่มสาระการเรียนรู้ สอดแทรกในหลักสูตรการจัดการศึกษา และนำผลผลิตที่ได้มาใช้ประโยชน์ในโครงการอาหารกลางวันนักเรียน

ด้วยเหตุนี้ เราจึงได้เห็นกิจกรรมการปลูกต้นไม้ขึ้นในโรงเรียนที่น่ายกย่องมากทีเดียว (ตามภาพ)