1.โดยปกติ พระราชบัญญัติภาษีป้ายพ.ศ.2510 จะมีการกำหนดบัญชีอัตราภาษีป้ายไว้ท้ายพระราชบัญญัติ เพื่อใช้เป็นเกณฑ์ในการคิดคำนวณประเมินภาษีป้ายเพื่อเรียกเก็บภาษีป้ายจากเจ้าของป้าย โดยคำนวณจากป้ายที่ติดตั้งไว้เป็นการถาวร ตามหลักเกณฑ์ในบัญชีท้ายพระราชบัญญัติ

2.หลักเกณฑ์ตามบัญชีท้ายพระราชบัญญัติได้กำหนดไว้ใหญ่ๆ 3 ประการ ดังนี้

1) ป้ายที่มีอักษรไทยล้วนให้คิดอัตรา 10 บาท ต่อห้าร้อยตารางเซนติเมตร

2) ป้ายที่มีอักษรไทยปนอักษรต่างประเทศและหรือปนกับภาพ และหรือเครื่องหมายอื่นให้คิดอัตรา 100 บาทต่อห้าร้อยตารางเซนติเมตร

3) ป้ายดังต่อไปนี้ ให้คิดอัตรา 200 บาท ต่อห้าร้อยตารางเซนติเมตร

(ก) ป้ายที่ไม่มีอักษรไทยไม่ว่าจะมีภาพหรือเครื่องหมายใดๆ หรือไม่

(ข) ป้ายที่มีอักษรไทยบางส่วนหรือทั้งหมดอยู่ใต้หรือต่ำกว่าอักษรต่างประเทศ

(บัญชีอัตราภาษีป้ายนี้ แก้ไขเพิ่มเติมโดยพระราชบัญญัติภาษีป้าย (ฉบับที่ 2) พ.ศ.2534)

3.บัญชีอัตราภาษีป้ายข้างต้นนำมาบอกกล่าวไว้เป็นตัวอย่างก่อนจะไปถึงปัญหาที่คณะกรรมการกฤษฎีกาครบคณะพิจารณาปัญหาในครั้งนี้ โดยมีมติไม่เป็นเอกฉันท์อีกด้วย ตามไปดูนะครับ

4.ปัญหาครั้งนี้ พนักงานเจ้าหน้าที่ของกรุงเทพมหานคร ได้ประเมินภาษีป้ายซึ่งมีข้อความเป็นภาษาไทย พร้อมหมายเลขโทรศัพท์ว่าจะต้องเสียภาษีป้าย ดังกล่าวเป็นเงิน 5,760 บาท โดยคิดตาม (2)ของบัญชีท้ายอัตราภาษีป้ายท้ายพระราชบัญญัติภาษีป้าย พ.ศ.2510 แล้วแจ้งให้เจ้าของป้ายไปชำระ

5.เจ้าของป้ายพิจารณาแล้วเห็นว่าป้ายของตนควรเสียภาษีป้ายตาม (1) มิใช่(2) ของบัญชีอัตราภาษีป้ายท้ายพระราชบัญญัติดังกล่าว จึงได้ยื่นอุทธรณ์ต่อผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานคร ขอให้แก้ไขเปลี่ยนแปลงการประเมินภาษีป้ายใหม่และขอทุเลาการเสียภาษีป้ายระหว่างรอคำวินิจฉัยอุทธรณ์ด้วย

6.กรุงเทพมหานครได้รับเรื่องอุทธรณ์ดังกล่าวแล้ว พิจารณาแล้วเห็นว่า การประเมินภาษีป้ายกรณีนี้ต้องประเมินตาม (2) ของบัญชีอัตราภาษีป้ายท้ายพระราชบัญญัติ มิใช่ ตาม (1) ด้วยเหตุผลหลายประการ เช่น พจนานุกรม กฎหมายลักษณะอาญา ประมวลกฎหมายอาญา ตลอดจนคำพิพากษากฤษฎีกาที่ 701/2470

7.สำนักเลขาธิการคณะรัฐมนตรีได้รับหนังสือหารือของกรุงเทพมหานครแล้วจึงได้ส่งให้เลขาธิการคณะกรรมการกฤษฎีกาพิจารณาให้ความเห็นเกี่ยวกับปัญหาในกรณีนี้ต่อไป

8.คณะกรรมการกฤษฎีกา (กรรมการกองร่างกฎหมาย กองที่ 8) ได้พิจารณาแล้วมีความเห็นแตกต่างกันเป็น 3 ฝ่าย

(อ่านต่ออาทิตย์หน้า)