(ต่อจากอาทิตย์ที่แล้ว)

(3) คณะกรรมการกฤษฎีกา (คณะที่ 1) ได้พิจารณาข้อหารือของกรมการปกครองแล้ว เห็นว่าโดยที่เรื่องทำนองนี้คณะกรรมการกฤษฎีกา (กรรมการร่างกฎหมายคณะที่ 5) ได้เคยให้ ความเห็นไว้ในเรื่องเสร็จที่ 657/2541 โดยสรุปว่า มาตรา 4 แห่งพระราชบัญญัติล้างมลทินฯ พ.ศ. 2539 บัญญัติให้ล้างมลทินแก่บรรดาผู้ต้องโทษในกรณีความผิดต่างๆ ซึ่งได้กระทำก่อนหรือในวันที่ 9 มิถุนายน 2539 และได้พ้นโทษไปแล้วก่อนหรือในวันที่พระราชบัญญัติที่ใช้บังคับหรือซึ่งได้พ้นโทษไปโดยผลแห่งพระราชกฤษฎีกาพระราชทานอภัยโทษ พ.ศ.2539 โดยให้ถือว่าผู้นั้นมิได้เคยถูกลงโทษในกรณีความผิดนั้นๆ ซึ่งย่อมหมายความว่าบรรดาโทษที่บุคคลได้รับอันเนื่องมาจากการกระทำความผิดและได้รับโทษมาจนได้พ้นโทษไปก่อนหรือในวันที่พระราชบัญญัติดังกล่าวใช้บังคับ ย่อมถูกล้างไปสิ้น และไม่อาจนำมาอ้างให้เป็นโทษแก่ผู้ใดโดยตรงได้อีก

แต่คณะกรรมการกฤษฎีกา (คณะที่ 1) พิจารณาแล้วเห็นว่าโดยเจตนารมณ์ตามมาตรา 12(11)ดังกล่าวที่ว่าผู้ที่จะได้รับเลือกเป็นผู้ใหญ่บ้านจะต้องไม่เป็นผู้เคยต้องคำพิพากษาถึงที่สุดว่า กระทำผิดเกี่ยวกับกฎหมายตามที่กำหนดไว้นั้น ไม่จำต้องพิจารณาว่าบุคคลนั้นจะได้รับโทษตามคำพิพากษาหรือไม่ เพียงแต่บุคคลนั้นถูกศาลพิพากษาว่ากระทำความผิด ก็จะต้องถือว่าเป็นผู้ขาดคุณสมบัติและมีลักษณะต้องห้ามการเป็นผู้ใหญ่บ้านแล้วประกอบกับพระราชบัญญัติล้างมลทินฯ พ.ศ.2550 เป็นการล้างมลทินเฉพาะโทษที่ได้รับแต่ไม่รวมถึงการกระทำความผิด เมื่อการกระทำความผิดยังคงอยู่จึงไม่ได้รับประโยชน์จากการล้างมลทินและการพิจารณาคุณสมบัติและลักษณะต้องห้ามตามมาตรา 12(11) ไม่จำต้องพิจารณาว่า บุคคลนั้นจะได้รับโทษตามคำพิพากษาหรือไม่ ด้วยเหตุนี้ บุคคลที่ถูกศาลพิพากษาว่ากระทำความผิดตามกฎหมายที่กำหนด จึงเป็นผู้ขาดคุณสมบัติและมีลักษณะต้องห้ามในการเป็นผู้ใหญ่บ้าน ตามมาตรา 12(11) ดังกล่าวข้างต้น

(อ่านต่ออาทิตย์หน้า)