วันที่ 11 กรกฎาคม 2568 แฟนเพจเฟซบุ๊ก "อานนท์ นำภา" ของ นายอานนท์ นำภา ทนายความสิทธิมนุษยชนและนักกิจกรรม ปัจจุบันรับโทษจำคุกจากคดีทางการเมืองต่างๆ  ได้เผยแพร่จดหมายอานนท์ที่เขียนขึ้นในเรือนจำพิเศษกรุงเทพมหานคร ฉบับวันที่ 7 ก.ค.68 

ระบุว่า “จำนวนคนที่สนใจเข้าฟังคำพิพากษา มาตรา 112 ของผม จากคดีแรกเมื่อ 25 กันยายน 2566 กระทั่งคดีล่าสุด 25 มิถุนายน 2568 ที่ผ่านมา มีจำนวนไม่ลดลง ซ้ำยังมีการเผยแพร่ในสื่อต่าง ๆ อย่างสม่ำเสมอ เป็นที่สนใจทั้งในและต่างประเทศ รวมทั้งกำลังใจผ่านทางความช่วยเหลือในรูปแบบต่าง ๆ นี่คือสิ่งที่สังคมเก่ากำลังหวาดกลัว 

พวกเขาหวังว่า เวลาที่ยาวนานจะทำให้การรับรู้และความสนใจของคนลดลง แต่มันกลับเป็นในทางตรงกันข้าม เมื่อผู้คนยิ่งตั้งคำถามต่อกระบวนการยุติธรรมไทยมากขึ้น ทางเดียวที่พวกเขาจะทำได้ คือช่วยกันเอาใบบัวมาปิดความฟอนเฟะ และเมื่อปิดสิ่งนั้นไม่มิด ก็เอามาปิดหูปิดตาผู้คนเสีย

เหตุผลประการสำคัญที่ผมไม่ลี้ภัยการเมือง คือต้องการใช้กรณีของผมเป็นภาพสะท้อนความอัปลักษณ์ของกระบวนการยุติธรรมในมาตรา 112 และใช้ตัวเองเป็นบทบันทึกเรื่องราวในช่วงเปลี่ยนผ่านครั้งนี้

ผมเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่า การพูดความจริงเกี่ยวกับสถาบันกษัตริย์ การวิพากษ์วิจารณ์ด้วยความบริสุทธิ์ใจ ด้วยความปรารถนาดีที่จะทำให้สังคมตื่นรู้ เวลาไม่ได้อยู่ข้างเราเพียงอย่างเดียว แต่เวลายังทำหน้าที่พิสูจน์สิ่งที่เราต่อสู้ให้เห็นภาพเป็นที่ประจักษ์อย่างชัดเจนถึงความขัดแย้งและปัญหาในสังคมไทย

อย่างไรก็ตาม เวลาที่ยาวนาน ความยากลำบากและปัญหาสารพัน ที่เป็นปราการขวางกั้นการต่อสู้ก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นเช่นกัน คดีมาตรา 112 ของผมหลายคดีถูกสั่งให้พิจารณาลับและไม่ให้เผยแพร่ บางคดีถึงขนาดหลีกเร้น พยายามหลบหน้าสาธารณชน ในการอ่านคำพิพากษาผมเฝ้าถามในใจทุกครั้งที่เผชิญภาวะเช่นนั้นว่า "ถ้ามั่นใจว่า คำพิพากษานั้นยุติธรรม แล้วท่านจะกลัวอะไร“

ในวันที่ข้อเท้าต้องมีแผลเป็นอันเกิดจากโซ่ตรวน ผมยังปรารถนาอย่างแน่วแน่ ที่จะใช้ชีวิตเป็นบทบันทึกและเป็นภาพสะท้อนความอัปลักษณ์ของมาตรา 112 ต่อไป และเพื่อเป็นการย้ำเตือนความอยุติธรรมที่ได้รับ ผมจึงโกนคิ้วตัวเอง 1 ข้าง เพื่อที่ทุกครั้งที่มองตัวเองผ่านกระจก ผมจะได้ไม่ลืมมัน

หากการต่อสู้ในกระบวนการยุติธรรมของผม พอจะมีคุณูปการอยู่บ้าง ผมขอให้มันเป็นแรงบันดาลใจให้คนในกระบวนการยุติธรรม ได้โปรดฉุกคิดและเห็นถึงความอัปลักษณ์ของมันเสียที  

สุดท้ายขอเป็นกำลังใจให้มิตรสหายที่ร่วมต่อสู้กันมา 

จากวันแรก จนถึงวันนี้ เรามาไกลเกินกลับไปนับ 1 แล้ว”

เชื่อมั่นและศรัทธา

อานนท์  นำภา

7 กรกฎาคม 2568

เรือนจำพิเศษกรุงเทพมหานคร