วันที่ 12 มิถุนายน 2568 เพจเฟซบุ๊ก "ปราชญ์ สามสี" โพสต์ข้อความระบุว่า  ทักษิณฆ่าลูก

การเมืองไทยรอบนี้มันไม่ได้เป็นแค่เรื่องศาลรัฐธรรมนูญ แต่เป็นโศกนาฏกรรมในครอบครัวการเมืองใหญ่ของประเทศ—เพราะ ทักษิณฆ่าลูก ด้วยมือของตัวเอง

ฆ่าลูกยังไง? ก็ด้วยพฤติกรรมที่เอาแต่เสี่ยงดวง ผลักลูกสาวเดินเกมสุดซอย ทั้งที่ในคดีความของ “อุ๊งอิ๊ง” ยังมีทางเลือกที่ฉลาดกว่านั้น — ยุบสภาก่อนได้ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เรื่องไปถึงศาลรัฐธรรมนูญ แต่ไม่เลือก! กลับดันทุรัง ดันลูกสาวให้เดินชนกำแพง ผลลัพธ์ที่ออกมาจึงไม่ต่างอะไรกับการเอามีดปักกลางอกลูกตัวเองต่อหน้าสาธารณะ

สิ่งที่น่าขนหัวลุกยิ่งกว่านั้นคือ การที่พ่อยังพยายามรักษาสายสัมพันธ์อันหวานชื่นกับฮุน เซน ฝ่ายตรงข้ามที่กำลังยืนอยู่คนละสนามรบกับไทย ยิ่งกว่านั้นยังมีข่าวสะพัดว่า ถึงขั้นผลักให้ลูกสาวโทรหา “ลุงฮุน” เหมือนกำลังอ้อนวอนขอความช่วยเหลือ ทั้งที่ในเวลานั้นทหารไทยกำลังปะทะอยู่กับกัมพูชา การกระทำเช่นนี้ไม่ต่างอะไรกับการประกาศเองว่า “ทหารไทยคือศัตรูร่วม” — มันคือการทรยศต่อกองทัพและประเทศชาติในคราวเดียวกัน

ในฐานะคนที่อายุมากพอจะมีหลานแล้ว ผมมองภาพนี้ด้วยความสะท้อนใจอย่างที่สุด อนาคตของอุ๊งอิ๊งยังอีกยาวไกล เธอยังสามารถเรียนรู้ แก้ไข ทำดีหรือทำผิดก็ยังพอมีเวลาเปลี่ยนแปลงเส้นทาง แต่สิ่งที่พ่อทำคือผลักลูกลงเหวทางการเมืองตั้งแต่ต้นเกม เหวลึกที่ไม่มีทางไต่กลับขึ้นมาได้ง่าย ๆ นี่แหละคือ ความอำมหิตทางอำนาจ ที่ไม่ใช่การทำร้ายด้วยมือเปล่า แต่คือการฆ่าลูกทางการเมืองอย่างเลือดเย็นที่สุด

สุดท้ายแล้วสิ่งที่เรากำลังเห็น ไม่ใช่แค่คำพิพากษาของศาล แต่คือคำพิพากษาของพ่อที่ผลักลูกสาวไปตายแทนตัวเองในสนามการเมือง และนี่คือบทเรียนราคาแพงที่ทั้งประเทศต้องจ่าย