หยอกยั่วหัวเราะร่ามาด้วยกัน

แล้วขีดคั่นเส้นกั้นฝ่ายในสนาม

เอาถ่านป้ายไว้ตามตัวเพียงชั่วยาม

แบ่งข้างตามความอยากเล่นเย็นวันนั้น

ทั้งสองฝั่งนั่งซุ่มต่างคุมเชิง

ระเบิดเพลิงคือผลกล้วยหน่วยห้ำหั่น

ปากตะเบ็งเล็งใส่ไล่กระชั้น

ท้าทายกันมั่นใจหมายชนะ

พลันบูดบึ้งถึงชี้หน้าร้องด่าใส่

ความเป็นเพื่อนเลือนไปในผัสสะ-

ยึดติดข้างต่างด้วยสีมีพันธะ

มุ่งปะทะไม่ละวางกลัวพลั้งแพ้

เปลี่ยนสนามเด็กเล่นเป็นการรบ

ทุกระบบกระทบป่นจนเกินแก้

บุกย่ำย้ำสวนหมัดวิบัติแท้

ไม่แยแสและหยามเยาะเพราะเกลียดชัง

จากก้านกล้วยฉวยท่อนไม้เข้าไล่ฟาด

อาละวาดกราดเกรี้ยวไม่เหลียวหลัง

ทั่วสนามจึงลามเลอะจนเกรอะกรัง

รินเลือดหลั่งขังท่วมรวมน้ำตา

รอยเหงื่อคราบทับกลบลบรอยถ่าน

กลับติดนานด้านคิดนึกลงลึกกว่า

ไม่จางหายสลายผ่านกาลเวลา

ราวกับว่าถ่านผงลงหัวใจ

“เจริญขวัญ”