เรื่องหลวงปู่มั่น ที่ท่านแนะนำสั่งสอนลูกศิษย์ของท่าน โดยมากท่านจะเน้นหนักเรื่อง "ภาวนา" ให้บริกรรม "พุทโธ" แต่พวกเราได้สังเกตที่อาตมาบอกว่า พระพุทธเจ้าท่านกำหนดลมหายใจเข้าก็รู้ว่าหายใจเข้า หายใจออกก็รู้ว่าหายใจออก มีสติสัมปชัญญะในลมหายใจเข้าออก อันนี้คือ กรรมฐานของพระพุทธเจ้า 

แต่กรรมฐานของหลวงปู่มั่น ที่ท่านแนะนำสั่งสอนศิษยานุศิษย์ ท่านบอกว่า..ถ้าเรากำหนดลมหายใจเข้าลมหายใจออกเท่านั้น มันหลุดง่ายๆ มันเผลอได้ง่าย มันหลงลืมได้ง่าย มันหลุดได้ง่าย เพราะฉะนั้นควรจะสำทับ เอา "พุทโธ" เข้าสำทับด้วย

เวลาหายใจเข้า "พุท" เวลาหายใจออก "โธ" ที่ปลายจมูก แต่ไม่ต้องตามลมเข้าไปในท้อง และไม่ต้องตามลมออกไปข้างนอก ให้เราเหมือนกับเรายืนอยู่ข้างประตู ลมหายใจเข้าเราก็รู้ว่า ลมหายใจเข้า ไม่ต้องตามลมเข้าไป หรือเวลาหายใจออก ก็ไม่ให้ตามลมออกไป มีแต่ให้รู้ว่า ลมเข้า ให้รู้ว่า ลมออก มีสติสัมปชัญญะในลมหายใจเข้าหายใจออก อันนี้ก็คือ ที่องค์หลวงปู่มั่นแนะนำสั่งสอนศิษยานุศิษย์ของท่าน

จากนั้นในเมื่อเรามีสติสัมปชัญญะในลมหายใจเข้าหายใจออก ใจของเราก็จะรวมเป็นขณิกะหรือเป็นอุปจาระหรือเป็นอัปปนาสมาธิ ทีแรกเราเมื่อจิตใจของเราเข้าสู่ความสงบ มันจะรู้สึกเย็นวาบหรือว่ามีแสงสว่าง ซึ่งมีความสุข ในชั่วประเดี๋ยวประด๋าวอันนี้เรียกว่า ขณิกสมาธิ อุปจารสมาธิ คือเราทำจิตใจตามดูอารมณ์ของเรา เรารู้เท่ารู้ทันในอารมณ์ อันนี้ว่า อุปจารสมาธิ

แต่เมื่อจิตใจเรารวมสงบลงเป็นหนึ่ง จิตเป็นอันใด สติเป็นอันนั้น สติเป็นอันใด จิตเป็นอันนั้น อันนี้ก็ว่า อัปปนาสมาธิ เมื่อจิตของเรารวมเป็นอัปปนาสมาธิ นี่แหละเพียงเท่านี้ล่ะ เราก็รู้ได้ว่า พระพุทธศาสนาหรือพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า เราจะรู้ได้ว่า กายกับใจ, กายกับใจ ใจกับกายเป็นคนละอันกัน เรา คือ ตัวผู้รู้จิต จิตสงบ..จิตสงบในร่างกาย ร่างกายเนี่ยคือ..อาตมาเอง ได้พูดเปรียบเทียบว่า ร่างกายเหมือนกับรถ แต่จิตใจเหมือนกับคนขับรถ

คนขับรถแต่รถ แต่คนขับอาศัยอยู่ในร่างกาย จะไปที่ไหนก็ต้องอาศัยคนขับ

.........................................

โอวาทธรรม หลวงพ่ออินทร์ถวาย สันตุสสโก วัดป่านาคำน้อย บ้านนาคำน้อย ต.บ้านก้อง อ.นายูง จ.อุดรธานี
ขอบคุณลานธรรมจักร http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=2&t=49633