"...พวกเราเป็นชาวพุทธ มีพุทธัง สรณัง คัจฉามิ มีสังฆัง สรณัง คัจฉามิ แล้วการปฏิบัติของเรานี้เป็นไปตามพระพุทธพระสงฆ์หรือเปล่า หรือสวนกัน ปากก็ว่า พุทธัง สรณัง คัจฉามิ สังฆัง สรณัง คัจฉามิ แต่การกระทำนี้ เป็นไปในทางเดียวกับการพูดของเราหรือเปล่า ถ้าเราถือพระพุทธเจ้าถือพระอริยสงฆ์สาวกเป็นสรณะ การกระทำของเราก็ต้องไปในทางเดียวกัน คือทางแห่งความเรียบง่าย มักน้อยสันโดษ 

มักน้อยก็คือเอาเท่าที่จำเป็น ไม่ต้องการมากไปกว่าความจำเป็น ถ้าไม่ได้ตามเท่าที่จำเป็น ก็เอาเท่าที่ได้ คือยินดีตามมีตามเกิด เรียกว่าสันโดษ ถ้าได้น้อยกว่าความจำเป็น ก็ยังดีกว่าไม่ได้เลย ให้คิดอย่างนี้ ถ้าไม่ได้เลยก็แล้วไป ถ้าจะต้องตายไปก็ตายด้วยการฆ่ากิเลสความมักมาก จะไม่ขาดทุน เพราะความทุกข์ภายในใจจะมีน้อยลงไป แต่ถ้าตายด้วยความโลภมาก อยากได้มาก จะตายแบบขาดทุน เพราะจะมีความทุกข์เพิ่มมากขึ้น 

นี่คือเรื่องของการปฏิบัติของพวกเรา ที่ควรพิจารณาอยู่เนืองๆ ควรถามตัวเองว่าวันเวลาผ่านไป ผ่านไป เรากำลังทำอะไรอยู่ เพราะเวลาเป็นเหมือนงู ที่ค่อยๆ เขมือบเหยื่อเข้าไปทีละเล็กทีละน้อย เวลาก็ค่อยๆ กลืนกินสรรพสิ่งสรรพสัตว์ทั้งหลายไปทีละเล็กทีละน้อย ชีวิตของเราตอนนี้ก็ถูกเวลาค่อยๆ เขมือบไปทีละเล็กทีละน้อย ตอนนี้ถึงท้อง ถึงหน้าอก ถึงศีรษะ หรือถึงที่ไหนแล้ว ควรพิจารณาดู อย่าไปคิดว่าเราจะอยู่อย่างยาวนาน 

ขอให้คิดว่าเราได้ไปหาหมอมา แล้วหมอก็บอกว่าเป็นโรคร้าย มีเวลาเหลือไม่มากแล้ว รักษาไม่ได้แล้ว นอกจากเตรียมตัวเตรียมใจ เตรียมทำสิ่งที่ควรจะทำ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็จะทำบุญกัน เวลาเข้าโรงพยาบาลนี้จะถวายผ้าบังสุกุลกัน หรือเวลาตายไปแล้วซึ่งไม่เกิดประโยชน์กับผู้ตาย ผู้ที่ได้รับประโยชน์คือผู้ที่ทำให้ผู้ตาย แต่ผู้ตายไม่ได้รับประโยชน์เพราะไม่ได้ทำ ประโยชน์จะเกิดกับผู้กระทำ ไม่เกิดจากการกระทำของผู้อื่น..." 

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต วัดญาณสังวรารามฯ จังหวัดชลบุรี วันที่ ๒๗ มกราคม พ.ศ. ๒๕๕๖(จากเพจ พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต) - 003