"...กามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหา เปรียบอุปมาเหมือนลำธารแม่น้ำน้อยนับไม่ถ้วน ไหลลงไปสู่ทะเล หาแดนบ่ได้ นี้ก็ฉันใด กามตัณหามันบ่มีที่พอหรอกหนา ฮัก (รัก) ก็กามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหา ชังมันก็เกิดจากนี่ละ ได้ลูกได้หลานมาแล้วก็พออกพอใจ ก็เพราะกามนี้แหละเป็นตัวเหตุ เกิดก็เพราะกาม ตายก็เพราะกาม ทุกข์ก็เพราะกาม สุขก็เพราะกาม กามตัณหาเหมือนเชือกผูกคอ ภวตัณหารักลูก เป็นหูเป็นตาขึ้นมา เหมือนปอผูกศอก วิภวตัณหา ทรัพย์สินเงินทองนับด้วยล้านโกฏิ พันหมื่นแสนก็ดี ก็ไหลออกจากตัณหาทั้ง ๓ นี่นะ

มันเป็นไตรวัฏหมุนเกิด-แก่-เจ็บ-ตาย ฆ่ากันทุกวันนี้ก็เพราะกามนี่ละ ความพอใจก็กามความไม่พอใจก็เพราะกามนี่ละ ตัดเข้าไปนี้ ตีเข้าไปนี้ ไปเล่นภายนอกมันบ่ได้นา เอาไปเอามาก็หลงกายนา อนิจจังทั้ง ๕ ก็ดี อนัตตาทั้ง ๕ ก็ดี มันก็ชี้ใส่นี้ละ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ของมันไม่เที่ยง ไปยึดเอามันก็เป็นทุกข์ ไปยึดเอาอนัตตาๆ เขาไม่ใช่ตัวใช่ตน ไปยึดเอาไปถือเอามันก็เป็นทุกข์ มันบ่ใช่ตนบ่ใช่ตัว มันเป็นอยู่อย่างนี้ อเนญชาภิสังขาร แต่พ่อแต่แม่ก็แต่งไม่เป็นหนา เป็นหู เป็นตา เป็นผม เป็นขน เป็นเล็บ เป็นฟัน เป็นแข้ง เป็นขา แต่พ่อแต่แม่แต่งไม่เป็นหนา ของเป็นเองหนา เราแต่งเอาก็ได้ ปุญญาภิสังขาร อปุญญาภิสังขาร บาปและบุญเราแต่งเอาได้ แต่งบ่ให้โลภ แต่งบ่ให้หลง แต่งบ่ให้โกรธ ความโลภ ความหลง ความโกรธ มันเป็นกก เป็นเค้า เป็นเหง้า เป็นงูนแห่งกิเลสทั้งหลาย บ่ให้มันหลง อโมหะ อโลภะ อโทสะ ถ้ามันหมด ความโลภ ความโกรธ ละก็สบายเท่านั้นละก้า..."

.......................

คัดมาจากหนังสือ รวมพระธรรมเทศนา ๑๐๘ กัณฑ์ เล่ม ๑ ที่ระลึกในโอกาสสมโภชกรุงรัตนโกสินทร์ ๒๐๐ ปี พ.ศ. ๒๕๒๕ จัดพิมพ์โดย ชมรมพุทธศาสตร์ เอสโซ่ (ขอบคุณลานธรรมจักร) - 003