ก่อนจะมีสมาธิได้ก็ต้องมีสติก่อน ถ้าไม่มีสติจะทำให้ใจสงบไม่ได้ ถ้าใจไม่สงบ ไม่นิ่ง ไม่หนักแน่น จะสอนใจให้ปล่อยวางก็ปล่อยไม่ได้ พอสัมผัสรับรู้อะไร จะรักจะชัง จะอยากขึ้นมาทันที ถ้าสัมผัสของชอบก็อยากได้ทันที ถ้าสัมผัสของเกลียดก็อยากจะหนีทันที แต่ถ้ามีสมาธิแล้วจะสอนใจได้ สอนว่าอย่าไปรักอย่าไปชัง อย่าไปชอบอย่าไปเกลียด เพราะจะทำให้ใจกระเพื่อม ไม่สงบจะทุกข์ ถ้าจะรักษาความสงบสุขของใจก็ต้องปล่อยวาง 

ใครจะด่าก็ปล่อยให้ด่าไป ใครจะชมก็ปล่อยให้ชมไป ใครอยากจะทำอะไรก็ปล่อยให้ทำไป ไม่ต้องไปห้าม ไม่ต้องไปอยากให้เขาทำตามที่เราต้องการ ความสุขของใจอยู่ที่การไม่อยากได้อะไร นี่เป็นหน้าที่ของปัญญา จะได้ผลก็ต้องมีสมาธิก่อน 

ใจต้องมีความสงบหนักแน่นก่อน ถ้ายังไม่มีสมาธิใจจะเป็นเหมือนสปริง จะเด้งทันที พอสัมผัสอะไรปั๊บนี้จะเด้งทันที ต้องทำให้สปริงไม่เด้งเสียก่อน พอสัมผัสอะไร เห็นอะไรแล้วกระเพื่อม ก็ใช้ปัญญาพิจารณาให้ปล่อยวาง ก็จะปล่อยทันที 

พอปล่อยแล้วก็จะกลับสู่ความสงบทันที ต่อไปจะไม่ยึดติดกับอะไร ปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่าง อะไรจะเกิดก็ปล่อยให้เกิดไป อะไรจะดับก็ปล่อยให้ดับไป เป็นเรื่องปกติของโลก มีเจริญมีเสื่อม ในลาภยศสรรเสริญ ในความสุขทางตาหูจมูกลิ้นกาย ไม่สามารถควบคุมบังคับให้เป็นไปตามความต้องการได้ และไม่ควรด้วย เพราะการอยากให้เป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้ เป็นการสร้างความทุกข์ขึ้นมาในใจ การปล่อยวาง การยอมรับกับสภาพที่เกิดขึ้น ตลอดทุกเวลานาที จะรักษาใจให้อยู่อย่างสงบ ร่มเย็นเป็นสุขไปตลอด เป้าหมายของการปฏิบัติก็คือการปล่อยวาง เพื่อใจจะได้หลุดพ้นจากความวุ่นวายต่างๆ
       
พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต วัดญาณสังวรารามฯ ชลบุรี ๑๙ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๕ (เพจ พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต) - 003