1.ปกติเป็นที่รับทราบกันมาตั้งนานแล้วว่า การดำเนินการทางวินัยแก่ข้าราชการพลเรือน จะมีการกระทำผิดวินัย เกิดขึ้นในขณะที่เป็นข้าราชการอยู่และจะต้องสั่งลงโทษขณะที่ยังมีลักษณะเป็นข้าราชการอยู่ มิเช่นนั้นผู้บังคับบัญชาจะไม่มีอำนาจสั่งลงโทษได้เลย

2.ต่อมาพระราชบัญญัติระเบียบข้าราชการพลเรือน พ.ศ.2518 มาตรา 89 ได้กำหนดไว้ โดยสรุปว่า ข้าราชการพลเรือนสามัญผู้ใดมีกรณีถูกกล่าวหาว่ากระทำผิดวินัยอย่างร้ายแรงหรือถูกฟ้องคดีอาญา หรือต้องหาว่ากระทำความผิดอาญา เว้นแต่เป็นความผิดที่ได้กระทำโดยประมาทหรือความผิดลหุโทษ แม้ภายหลังผู้นั้นจะออกจากราชการไปแล้ว ผู้มีอำนาจตามมาตรา 86 หรือมาตรา 92 วรรคสาม แล้วแต่กรณีก็ยังมีอำนาจสั่งดำเนินการลงโทษหรือเปลี่ยนแปลงคำสั่งให้เป็นไปตามหมวดนี้ได้ เว้นแต่ข้าราชการพลเรือนสามัญผู้นั้นจะออกจากราชการเพราะตาย....

3.จะเห็นว่า หากเป็นกรณีเข้าหลักเกณฑ์ตามมาตรา 89ดังกล่าวข้างต้น ก็ยังสามารถพิจารณาสั่งลงโทษทางวินัยตามหมวด 4 ว่าด้วยวินัยและการรักษาวินัยมาตรา 83 ว่าด้วยโทษผิดวินัยทั้งไม่ร้ายแรงและร้ายแรงได้

4.ต่อมาพระราชบัญญัติระเบียบข้าราชการพลเรือน พ.ศ.2535 ได้ปรับหลักเกณฑ์การดำเนินการทางวินัยและสั่งลงโทษทางวินัยแก่ข้าราชการพลเรือนสามัญผู้ออกจากราชการไปแล้ว ตามมาตรา 106 โดยแตกต่างจากที่กำหนดไว้ในมาตรา 86 แห่งพรราชบัญญัติระเบียบข้าราชการพลเรือน พ.ศ.2518 เพียงประการเดียวคือ หากเป็นการ
สั่งลงโทษวินัยอย่างไม่ร้ายแรง ก็ให้งดโทษได้

5.หลังจากนั้น พระราชบัญญัติระเบียบข้าราชการพลเรือน พ.ศ.2551 ก็ได้กำหนดหลักเกณฑ์ดำเนินการทางวินัยแก่ผู้ออกจากราชการไปเหมือนเช่นที่ผ่านมา โดยปรากฏในมาตรา 100 แต่มีความแตกต่างจากกฎหมาย 2 ฉบับที่ผ่านมา คือกำหนดว่าผู้บังคับบัญชาซึ่งมีอำนาจสั่งบรรจุตามมาตรา 54 ต้องดำเนินการสอบสวนวินัยอย่างร้ายแรง(มาตรา 93 วรรคหนึ่ง) ภายใน 180 วันนับแต่วันที่ผู้นั้นพ้นจากราชการซึ่งกฎหมายทั้งสองฉบับไม่มี

6.ตรงนี้บอกเล่าความเป็นมาไว้ก่อนนะ แล้วค่อยไปเล่าถึงการเกี่ยวพันของก.พ.กับป.ป.ช.ครับ....เพื่อจะได้ปฏิบัติได้ถูกต้องนะ