(ต่อจากอาทิตย์ที่แล้ว)

5.คณะกรรมการพิจารณาร่างกฎหมายของกระทรวงมหาดไทยพิจารณาแล้ว มีความเห็นโดยสรุป ดังนี้

1) โดยที่เดิม นายช้างได้ปฏิบัติหน้าที่อยู่ที่เทศบาลตำบล ก. จังหวัด ข. และมีที่ดินและบ้านพักอันเป็นกรรมสิทธิ์ของตนเองในท้องที่อำเภอค. จังหวัด ง.ต่อมานายช้างได้ยื่นคำร้องขอโอน(ย้าย)เมื่อวันที่ 24 สิงหาคม 2564 เพื่อมาปฏิบัติหน้าที่ในจังหวัด ง. โดยคณะกรรมการพนักงานเทศบาลจังหวัด ง. ได้ประชุมและมีมติให้รับโอน นายช้างในวันที่ 1 พฤศจิกายน 2564

2) ปรากฏข้อเท็จจริงว่า นายช้างซึ่งเป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์โฉนดที่ดินเลขที่ 123456 (สมมุติ) ซึ่งมีบ้านเลขที่ 1/2-3 (สมมุติ) ตั้งอยู่บนโฉนดที่ดินดังกล่าว ซึ่งอยู่ในเขตเทศบาลตำบล จ. ได้ทำการโอนกรรมสิทธิ์ในที่ดินดังกล่าวพร้อมบ้านพักอาศัยให้กับบุตรชาย (โดยไม่มีค่าตอบแทน) เมื่อวันที่ 8 ตุลาคม 2564

3) การโอนกรรมสิทธิ์ที่ดินดังกล่าวเป็นช่วงเวลาก่อนที่เทศบาลตำบล จ.จะได้มีคำสั่งรับโอนนายช้างในวันที่ 14 ตุลาคม 2564 ก็ตาม แต่เป็นช่วงเวลากระชั้นชิดกับที่จะได้รับคำสั่งให้ไปปฏิบัติหน้าที่ราชการต่างท้องที่อันจะทำให้เกิดซึ่งสิทธิให้การเบิกค่าเช่าบ้านสำหรับตนเองตามข้อ 6 และข้อ 7 ของระเบียบกระทรวงมหาดไทยดังกล่าว ที่อาจจะอ้างได้ว่า เป็นกรณีได้รับคำสั่งให้เดินทางไปประจำสำนักงานใหม่ในต่างท้องที่ หากเทศบาลตำบล จ. ไม่ได้จัดที่พักอาศัยให้อยู่ และตนเองหรือคู่สมรสไม่มีเคหสถานอันเป็นกรรมสิทธิ์โดยไม่มีหนี้ค้างชำระกับสถาบันการเงิน

4) อย่างไรก็ตาม จังหวัด ง.(ผู้แทน) ได้ให้ข้อเท็จจริงเพิ่มเติมว่านายช้างเมื่อได้มารับราชการในสังกัดเทศบาลตำบล จ. แล้วได้ขอใช้สิทธิเบิกค่าเช่าซื้อบ้านจากเทศบาลตำบล จ. เนื่องจากต้องการเช่าซื้อบ้านหลังใหม่ในท้องที่อำเภอนี้ จังหวัดนี้อีกหลังหนึ่งทั้งนี้สิทธิเบิกค่าเช่าบ้านเป็นสวัสดิการของรัฐอย่างหนึ่งที่มีเจตนารมณ์ในการช่วยเหลือและบรรเทาความเดือดร้อนของข้าราชการของรัฐทุกประเภทเนื่องจากราชการเป็นเหตุ

5) สำหรับกรณีนี้จึงเป็นการกระทำที่ไม่สอดคล้องกับเจตนารมณ์ที่แท้จริงของการให้สิทธิเบิกค่าเช่าบ้านแก่ข้าราชการ

6) อย่างไรก็ตาม การพิจารณาตีความในเรื่องเจตนาใช้สิทธิการเบิกค่าเช่าบ้านของข้าราชการ จึงจำต้องพิจารณาจากข้อเท็จจริงและพยานหลักฐานประกอบเจตนาที่ชัดเจนเป็นรายกรณีไป

(อ่านต่ออาทิตย์หน้า)