ไม่ว่าจะเป็นมหากาพย์โบราณ นิทานปรัมปรา จนถึงวรรณคดียุคกลางข้ามมาถึงนิยายวิทยาศาสตร์ยุคใหม่ “การหายตัวได้มีคาถากำบังกายและล่องหนไปสู่แดนไกล” ส่วนใหญ่แล้วไซร้ ตัวละครที่จะทำเช่นนี้ได้มักเป็น “ผู้ชาย” มีมัดกล้าม

น้อยมากที่ผู้มากฤทธิ์เป็น “มนุษย์ล่องหน” จะเป็นหญิงสาวผู้อ่อนไหว เป็นสตรีเพศผู้อ่อนโยน

แม้จะเกิดมาเป็นนารีมีพละกำลัง ร่างกายกำยำดั่งช้างสารและมีคาถาอาคมอันศักดิ์สิทธิ์ ส่วนใหญ่ล้วน “ล่องหนไม่ได้ กำบังกายไม่เป็น”

เห็นได้ชัดๆ “คนขี่เสือ” จำนวนมากในประเทศไทยเมื่อสิ้นอำนาจวาสนาทางการเมือง จำต้องลงจากหลังเสืออย่างผู้พ่ายแพ้ แต่ก็ “กลัวถูกเสือตะปบ” จึงต้องรีบ “ท่องคาถาหนีเสือ” ไปอยู่ไพรัชประเทศกันเป็นโขยง ส่วนใหญ่เป็นผู้ชายล้วนๆ

ประวัติศาสตร์โลกเพิ่งจะต้องจารึก สตรีตำแหน่งระดับอดีตผู้นำ มี “อาซ้อปู” คนเดียวนี่แหละ เป็น “แม่นางจอมคาถาอาคมที่สุดขลัง” ผู้สามารถร่ายมนต์ให้ตน “ล่องหนได้ หายตัวเป็น” แล้วกำบังกายไปสู่จุดหมายปลายทางโดยไม่มีผู้ใดสามารถมองเห็น

ผลพวงจากการสร้างปรากฏการณ์อันลือลั่นจนคนไทยต้องตกตะลึง คนทั้งโลกงงเป็นไก่ตาแตก ได้มีคำถามตามมาอย่างมากมาย “เกจิอาจารย์รูปไหน พระฤาษีตนใดได้สอนคาถาอันศักดิ์สิทธิ์นี้แก่อาซ้อ”

คำถามที่ถูกถามอย่างกระหน่ำนี้ บัดนี้ยังไม่มีใคร “ไขความลับได้” และน่าเชื่อว่าจะไม่ได้รับคำตอบตลอดไป “ฤาษีไหนสอนคาถาให้อาซ้อ?”

“คาถากำบังกาย” เคยมีผู้ใช้ได้ผลแล้วอย่างมากมาย เช่น “จอมพลแปลก พลตำรวจเอกเผ่า และท่านปรีดี” ในยุค 6 ทศวรรษก่อน

ส่วนในทศวรรษนี้ก็มี “เสี่ยประชา เสี่ยวัฒนา และอีทีขาเน่า” แม้กระทั่ง “ขาโจ๋ลูกชายเจ้าสัวกระทิงแดง” ก็เป็น “จอมคาถาหายตัวได้” และรายเล็กๆ อย่าง “โกตี๋” ก็มีพระฤาษีสอนคาถา

ดังนั้น จึงไม่น่าประหลาดใจที่ “อาซ้อปู” จะท่องคาถาหายตัวได้เหมือน “ขุนแผน”

ปัญหาจึงอยู่ที่ว่า “ฤาษีตนไหน?” จะเป็นเจ้าตำรับคาถาล่องหนที่สุดยอด

กมลศักดิ์ ตั้งธรรมนิยม