สาธารณชนในสังคมไทยกำลังตั้งคำถามว่า บัดนี้ประเทศไทยมาถึงสภาวการณ์ที่ต้องเลือกรักษาคนป่วยแล้วใช่หรือไม่ หลังจากที่มีตัวเลขผู้ป่วยด้วยโรคโควิด-19 เพิ่มจำนวนขึ้นอย่างน่าวิตกเป็นจำนวนวันละ 3-4 พันคน และมีจำนวนคนตายเพราะโรคนี้วันละเฉลี่ย 30-40 คน 

คำถามที่สาธารณชนถามต่อมาคือ นายกรัฐมนตรีจะรับผิดชอบต่อวิกฤตินี้อย่างไร หรือนายกรัฐมนตรียังคงมองว่านี่ไม่ใช่วิกฤติของสังคมไทย 

คำถามที่ตามมาอีกข้อหนึ่งคือ ถึงเวลาต้อง lock down กรุงเทพฯ และจังหวัดต่างๆที่มีอัตราผู้ติดเชื้อโรคชนิดนี้เป็นจำนวนมากหรือยัง หรือว่าจะปล่อยให้คนติดเชื้อเป็นจำนวนวันละหมื่นคนแล้วจึงค่อยประกาศ lock down 

จากข้อมูลทางการแพทย์ล่าสุด ระบุว่าปัจจุบันมีผู้ติดเชื้อนี้แล้วมีอาการหนักมาก 1,603 คน ต้องใส่เครื่องช่วยหายใจ 460 คนสำหรับตัวเลขผู้ป่วยสะสมของโรคนี้คือ 236,291 คน เสียชีวิตสะสม 1,819 คน (ข้อมูลจาก ศบค. วันที่ 25 มิถุนายน 2564)  

มีคำถามว่าทำไมรัฐบาลจึงไม่ประกาศ  lock down กรุงเทพฯ และจังหวัดที่มีผู้ติดเชื้อโรคโควิด-19 จำนวนมากๆ ตั้งแต่ต้นเดือนพฤษภาคม ทำไมยังปล่อยให้สถานบันเทิงเปิดให้บริการต่อไป ทั้งๆ ที่รัฐบาลประจักษ์ดีแล้วว่ามีผู้ติดเชื้อจำนวนมากจากสถานบันเทิง และนำเชื้อออกไปแพร่กระจายให้กับสาธารณชน 

รัฐบาลรออะไรหรือจึงไม่สั่งปิดสถานบันเทิง หรือรัฐบาลกลัวอะไรหรือจึงไม่สั่งปิดสถานบันเทิง หรือว่ารัฐบาลไม่มีอำนาจสั่งปิดกิจการดังกล่าว เนื่องจากเป็นเขตอิทธิพลที่มีอำนาจเหนือรัฐบาล หรือว่ารัฐบาลจำเป็นต้องพึ่งพาอะไรบางอย่างเป็นพิเศษจากสถานบันเทิง 

นายแพทย์นิธิ มหานนท์ แห่งราชวิทยาลัยจุฬาภรณ์ กล่าวว่า ได้เคยเสนอแนวทางลดจำนวนผู้ติดเชื้อโรคโควิด-19 ตั้งแต่เริ่มมีการระบาดในระลอกหลังๆ เมื่อเดือนเมษายนปีนี้ โดยเฉพาะการระบาดของเชื้อที่มาจากสถานบันเทิง โดยเสนอให้รัฐบาลสั่งปิดสถานบันเทิง โดยเฉพาะในสถานที่ที่มีการแพร่ระบาดของเชื้อไปยังคนจำนวนมากๆ ซึ่งรัฐบาลต้องปิดโดยทันทีเพื่อป้องกันการแพร่กระจายเชื้อ แต่น่าเสียดายมากที่รัฐบาลไม่พิจารณาข้อเสนอดังกล่าว  

ขณะเดียวกันรัฐบาลก็จำเป็นต้อง lock down  บางธุรกิจ โดยเฉพาะในเขตและพื้นที่ของกรุงเทพฯ ที่มีการแพร่ระบาดของเชื้อโควิด-19 มาก ๆ โดยไม่จำเป็นต้อง lock down กรุงเทพฯ ทั้งหมด เพราะจะส่งผลกระทบต่อระบบเศรษฐกิจโดยรวม แต่ต้องปิดเฉพาะพื้นที่ซึ่งมีการแพร่ระบาดของเชื้อในขั้นวิกฤติเท่านั้น และต้องเร่งฉีดวัคซีนป้องกันโควิด-19 ให้กับประชาชนส่วนใหญ่โดยเร่งด่วน และจะต้องประกาศให้ประชาชนยุติการเคลื่อนที่ เพื่อป้องกันการแพร่กระจายของโรค

ข้อเสนอของนายแพทย์นิธิไม่ต่างไปจากข้อเสนอของคุณหมอรายอื่นๆ อีกหลายคนที่มองเห็นวิกฤติของโรคนี้ แต่น่าเสียดายที่ข้อเสนอดังกล่าวกลับไม่ได้รับการตอบสนองโดยรัฐบาล จนในที่สุดได้เกิดปัญหาโรคโควิด-19 แพร่ระบาดอย่างหนัก และส่งผลให้มีคนตายโดยเฉลี่ยจำนวนวันละ 30-40 คน มายาวนานเกินกว่า 1 สัปดาห์แล้ว แต่ที่น่าวิตกมากกว่านั้นคือมีจำนวนผู้ป่วยอาการหนักมากเพราะโรคโควิด-19 เป็นจำนวนกว่า 1,600 คน และกำลังเกิดเรื่องที่หนักยิ่งกว่าคือเตียงสำหรับผู้ป่วยหนักมาก (ICU) มีจำนวนไม่เพียงพอกับผู้ป่วยจนทำให้หลายโรงพยาบาลประกาศไม่รับตรวจหาเชื้อโควิด-19 และไม่รับผู้ป่วยโรคนี้เข้ารับการรักษาอีกต่อไป ปรากฏการณ์เช่นนี้คือเครื่องบ่งชี้ใช่ไหมว่า เมืองไทยมาถึงจุดที่ต้องเลือกรักษาผู้ป่วยแล้วใช่ไหม คำถามคือ เรามาถึงจุดวิกฤตินี้ได้อย่างไร รัฐบาลมีปัญญารับผิดชอบวิกฤตการณ์นี้หรือไม่