คำว่า "พุทโธ" ก็ดี "อานาปานสติ" ก็ดี ก็เปรียบเหมือนกับเหยื่อล่อปลานั่นเอง "ถ้ามีแต่เบ็ดปลาก็ไม่กิน" ต้องเอาเหยื่อมาล่อเพื่อให้ปลากินเบ็ด "ถ้ามีแต่จิตเฉยๆ ก็หาที่ยึดไม่ได้" ต้องอาศัยอานาปานสติคือลมหายใจเข้า-ออกเป็นอารมณ์ของใจหรือ "ต้องอาศัยคำบริกรรมมีพุทโธเป็นต้นให้เป็นที่ยึดของใจ"
พอจิตรวมตัวเข้าไปเป็นอันเดียว มีความทรงตัวหรือมีความเป็นตัวของตัวโดยเอกเทศแล้ว "คำบริกรรมอันนั้นก็หมดปัญหาไปเอง" เช่นลมหายใจก็หมดปัญหาไป คำว่า "พุทโธ ธัมโม หรือสังโฆ อะไรก็ตาม ซึ่งเป็นคำบริกรรม มากน้อยก็หมดปัญหาไป" เหลือแต่ความรู้ล้วน ๆ
เราจะว่า "พุทโธ" คำว่า "พุทโธกับจิตก็เป็นอันเดียวกันเสีย" คำว่า ธัมโม "ธรรมกับจิตก็เป็นอันเดียวกันเสีย" สังโฆ "สังฆะกับจิตก็เป็นอันเดียวกันเสีย" รู้เด่นดวงก็ปล่อย เวลานั้นปล่อยหมด เหลือแต่ความรู้ล้วน ๆ เด่น "นั่นละคือบ่อแห่งความสุข"
โอวาทธรรม หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน - 003
โปรดอ่านก่อนแสดงความคิดเห็น
1.กรุณาใช้ถ้อยคำที่ สุภาพ เหมาะสม ไม่ใช้ ถ้อยคำหยาบคาย ดูหมิ่น ส่อเสียด ให้ร้ายผู้อื่น สร้างความแตกแยกในสังคม งดการใช้ถ้อยคำที่ดูหมิ่นหรือยุยงให้เกลียดชังสถาบันชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์
2.หากพบข้อความที่ไม่เหมาะสม สามารถแจ้งได้ที่อีเมล์ online@naewna.com โดยทีมงานและผู้จัดทำเว็บไซด์ www.naewna.com ขอสงวนสิทธิ์ในการลบความคิดเห็นที่พิจารณาแล้วว่าไม่เหมาะสม โดยไม่ต้องชี้แจงเหตุผลใดๆ ทุกกรณี
3.ขอบเขตความรับผิดชอบของทีมงานและผู้ดำเนินการจัดทำเว็บไซด์ อยู่ที่เนื้อหาข่าวสารที่นำเสนอเท่านั้น หากมีข้อความหรือความคิดเห็นใดที่ขัดต่อข้อ 1 ถือว่าเป็นกระทำนอกเหนือเจตนาของทีมงานและผู้ดำเนินการจัดทำเว็บไซด์ และไม่เป็นเหตุอันต้องรับผิดทางกฎหมายในทุกกรณี