กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมี “ยักษ์ตาเดียว” หัวร้อนดั่งน้ำร้อนเดือดตนหนึ่งหากินอยู่ในป่าดงดิบที่เคยอุดมด้วยฝูงสัตว์ป่านานาชนิดมายาวนาน แต่ด้วยความ “ตะกละตะกลามของยักษ์ตาเดียว” ที่ขยันจับสัตว์บริโภควันละมากๆ ทำให้สัตว์ทั้งหลายเริ่มร่อยหรอ

“สัตว์บางตัวกลัวตายจึงชักชวนกันหนีออกจากป่าดงดิบดังกล่าวไปสู่ป่าอื่นเพื่อรักษาชีวิต”

ดังนั้น การหาอาหารอิ่มท้องของยักษ์ตาเดียวจึงเริ่มขาดแคลน แต่ละวันจะหาอาหารมาเยียวยาความหิวได้ ต้องออกล่าเหยื่อตั้งแต่เช้าจดเย็น

วันหนึ่ง ยักษ์ตาเดียวออกล่าสัตว์ตั้งแต่เช้าจนถึงเย็นย่ำตะวันเด่นแดงแฝงไม้ใกล้จะอัสดง ยักษ์ตาเดียวก็ยังจับสัตว์เป็นอาหารไม่ได้แม้แต่ตัวเดียว ทำให้อารมณ์ยักษ์ “ขุ่นมัว” และเริ่ม “โมโหหิว”

บังเอิญมี “นกกระจอก” ตัวหนึ่งบินผ่านมาพร้อมกับ “ขี้รดใส่หัวยักษ์” จนเปรอะเปื้อนถึงใบหน้า

“ยักษ์ตาเดียว” โกรธกริ้วจน “ควันออกหู ไฟพรูออกทางปาก” แล้วคำรามเสียงดังลั่น วิ่งตามนกเพื่อจับมาสำเร็จโทษ ยักษ์วิ่งไล่ตามนกใช้เวลานาน “จนความมืดค่ำได้มาเยือน” ก็ยังจับนกมาขยี้ขย้ำไม่ได้

แล้วเหตุการณ์ “ไม่คาดฝัน” ก็มาเยือน ยักษ์อารมณ์บูดวิ่งพลัดตกหน้าผาสูง จนร่างกระแทกกับชะง่อนหินต่างๆ “จนร่างแหลกลาญตกไปสิ้นลมหายใจในเหวลึกเบื้องล่าง”

แค่เรื่องจิ๊บๆ “นกขี้รดหัว” เท่านั้น ยักษ์ก็ได้ทำเรื่อง “ให้บานปลาย” จนยักษ์ได้รับผลร้าย “ถึงขั้นต้องจบชีวิต”

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมี “ขุนศึกผู้เกรียงไกร” เป็นบุรุษอารมณ์ฉุนเฉียวยิ่งกว่าภูเขาไฟระเบิดพ่นทั้งแมกมาและลาวา ทุกครั้งที่พากองทัพบุกไปรบที่ไหน เป็นต้องชนะที่นั่น

วันหนึ่ง ขณะพากองทัพผ่านชายป่าแห่งหนึ่งก็มีฝูง “นกพิราบป่า” บินผ่านหัวไป แล้ว “นกบางตัว”ได้ “ขี้รดหัว” ใส่หัวขุนศึกจนเปรอะเปื้อน ทำให้ “ขุนศึก”โกรธฝูงนกจนควันออกหู ไฟพรูออกทางปาก

แต่ “ชั่ววูบเดียว” ขุนศึกผู้เกรียงไกรก็สามารถคุมอารมณ์ให้เป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว “แล้วขอผ้าจากทหารข้างกาย เช็ดขี้นกออกจากศีรษะ” จนสร้างความแปลกใจให้แก่ทหารทั้งหลาย “ขุนศึกที่โกรธง่ายและไม่ยอมให้ใครหมิ่นหยาม” เหตุใดจึงไม่โกรธนกที่ขี้รดหัว

คำตอบของขุนศึกผู้หัวร้อน คงจะต้องติดตามอ่านในฉบับวันจันทร์

กมลศักดิ์ ตั้งธรรมนิยม