วัฒนธรรมอันถาวรของนักการเมืองสารขัณฑ์นั้น ดูเหมือนชาวสารขัณฑ์ทุกภาคส่วนต่างเห็นคล้ายกันว่า ส่วนใหญ่จะมีพฤติกรรม ดังนี้

“หน้าด้าน ใจดำ ขยันกลับลำ หักหลัง ขยี้ขย้ำ สาปแช่ง กูเจ๋ง เอ็งเลว พรรคตูข้าคือเทพ พรรคสูเจ้าคือมาร”

ด้วยประการฉะนี้ การเมืองสารขัณฑ์ทุกยุคทุกสมัย “จึงไม่เคยก้าวข้ามความบาดหมาง ความเกลียดชัง และการห้ำหั่นกันอย่างถึงพริกถึงขิง” โดย “นักไล่ล่าขุมทรัพย์แห่งอำนาจรัฐทั้งหลาย ไม่มีใครวางใจใคร แม้แต่สหายร่วมพรรคเดียวกัน”

“ดังนั้น ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างถี่บ่อย เช่น งูเห่ากัดชาวนา ขายพรรค ย้ายพรรคและทิ้งพรรคอย่างสุดมัน และทำลายพรรคคู่แข่งด้วยสารพัดวิชามารอย่างสุดแสบ”

จึงไม่น่าประหลาดใจ ที่ผลสำรวจของโพลทั้งหลาย มักจะมีประชาชนไม่เลือกพรรคใด มีคะแนนสูงสุด

“ประชาชนที่ไม่อยากเลือกพรรคใดและนักการเมืองคนไหน ล้วนรับไม่ได้กับวัฒนธรรม หักหลัง ใจดำ สาปแช่ง ขยี้ขย้ำ กูเจ๋ง เอ็งเลว ตูข้าคือเทพ และสูเจ้าคือมาร”

แท้จริงแล้ว ทุกพรรคการเมืองล้วนมีทั้งคนดีและคนเลวปะปนอยู่ด้วยกัน อีหรอบเดียวกับผู้คนในอาชีพอื่นๆ แต่ดูเหมือนนักการเมืองจะเล่นแรง เล่นหนักและมุ่งมั่นเอาชนะจนประชาชนบางส่วน“รับไม่ได้”

“รับไม่ได้” กับการ “ห้ำหั่น” และ “ราวี” กับคู่ต่อสู้อย่าง ดุเดือด ดุดันและดุฉกรรจ์” ชนิด “ไม่อายใคร”

การ “ฟัดกัน” ของนักไล่ล่าขุมทรัพย์แห่งอำนาจรัฐในป่าทึบแห่งการเมืองนั้น น่าจะ “เละเทะ” ยิ่งกว่า “มวยวัดปะทะมวยกังฟู มวยสากลชนกับคาราเต้ 24 แม่ไม้มวยไทยจ๊ะเอ๋กับมวยปล้ำ”

“การสู้กันทุกรูปแบบชนิดไม่มีใครยอมใคร บนเวทีที่แพ้ไม่ได้ คือ เหตุผลอันฉกาจฉกรรจ์ที่ทำให้ชาวสารขัณฑ์บางรายถอดใจไม่อยากเข้าคูหาเลือกตั้ง เพื่อเทคะแนนให้พรรคใดและเชียร์ผู้สมัครคนใดให้ขัดใจพ่อรูปหล่อ”

ชาวเมืองบางรายถึงขั้นอยาก “วิงวอนนักการเมือง”โปรดเพลามือในการ “บรรเลงเพลงเตะ” อย่าโหดเต็มพิกัด “ล้ำหน้าไปกว่า จับกังแรมโบ้” เลยครับ ท่านผู้ทรงเกียรติ?

กมลศักดิ์ ตั้งธรรมนิยม