แผ่นดินไม่สิ้นไร้ในแง่งาม

แม้ท่ามความโศกเศร้าสีเถ้าถ่าน

ยังงอกเงยเหมือนเคยเป็นเช่นกาลนาน

แม้ผ่านวารวันอันปวดร้าว

สิบสามตุลาคมก้มลงกราบ

ใบหน้าอาบคราบน้ำตาคราทราบข่าว

เหมือนคืนเดือนมืดแสนยืดยาว

เยือกหนาวคราวสิ้นแสงแห่งตะวัน

แต่ราชามหาราชประกาศพระนาม

แม้ในท่ามความตายสลายขันธ์

มิอาจกลบลบหายจากใจนั้น

ยังมุ่งมั่นตามพระบาทไม่คลาดคลาย

ราวหัวใจขาดวิ่นบางชิ้นส่วน

แต่ยังถ้วนล้วนสนองครรลองหมาย

ชีวิตหนึ่งซึ่งทูลเกล้าไม่เปล่าดาย

มอบถวายใต้พระบาททุกชาติภพ

ยูเนสโกเทิดพระนามความงดงาม

คือนิยามความยิ่งใหญ่ไม่รู้จบ

เปรียบแสงแห่งหวังดั่งเพลิงคบ

ได้ประสบพบเห็นอยู่เช่นนี้

ความจงรักภักดีที่ยิ่งใหญ่

ปรากฎให้ได้เห็นชัดเจนวิถี

เมื่อถึงเดือนตุลาคมทุกช่วงปี

ความเศร้าที่มิรู้จบยังกลบตา

“เจริญขวัญ”