หันมองภาพยนตร์ โปรเจกท์เล็ก ที่ไร้ซึ่ง นักแสดงดัง เรียกกระแส “Sing Street รักใครให้ร้องเพลงรัก” มาแบบเรียบๆ ปราศจากการเล่นแง่ กับหนังเพลงเนื้อแท้ ผลงานของผู้กำกับฯ จอห์น คาร์นี่

เป็นเรื่องแปลกของ จอห์น คาร์นี่ นักดนตรีที่ผันตัวเองมาเป็น ผู้กำกับฯ เพราะไม่ว่าจะหนีจาก ภาพยนตร์เพลงไปกี่ครั้ง หนังเหล่านั้นล้วนไม่เป็นที่จดจำเท่า หนังเพลง!?

ผลงานก่อนหน้า ที่ทำให้ชื่อของเขาขึ้นนำ เป็นที่ยอมรับ คือภาพยนตร์เพลงรัก “Once” และ “Begins Again”ไม่ใช่แค่ เนื้อหา หรือ นักแสดง ที่เด่น เพราะ เพลงประกอบภาพยนตร์ ยังเป็น จุดขาย สำคัญ

เมื่อนำร่องมาดี มีผลงานเป็น ซิกเนเจอร์ อีกทั้งจากที่เคยเผลอไปทำหนังสไตล์อื่นแล้วหายจ๋อม จอห์น คาร์นี่ จึงกลับมาอีกครั้งกับสไตล์สร้างชื่อ ภาพยนตร์เล่น-ร้อง แต่เปลี่ยนเครื่องปรุงรสจากรักวัยรุ่น วัยทำงาน มาสู่ รักในวัยเรียน

Sing Street เล่าเรื่องของเด็กหนุ่มวัย 15 ปี จากเมืองดับบลิน คอสโม (เฟอร์เดีย วอล์ช พีโล) กับครอบครัวที่กำลังเสี่ยงต่อภาวะแตกแยก การเงินเข้าขั้นย่ำแย่ เขาต้องย้ายโรงเรียนใหม่เพื่อเซฟค่าใช้จ่าย แต่ท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่ดูไม่มีอะไรน่าสนใจ เขาได้พบกับ ราฟีน่า (ลูซี่ บอยน์ตัน) สาวสวยนางแบบที่ดึงดูดให้เขาอยากใกล้ชิด และทำให้ คอสโม เริ่มก่อตั้งวงดนตรี ที่ชื่อ Sing Street แต่งเพลง ถ่ายมิวสิกวีดีโอ เพื่อหวังจีบเธอ ด้วยการชวนมาเป็น นางเอกมิวสิกวีดีโอ และถ่ายทอดความคิดความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ

หนังย้อนวัยไปในยุค 80 เพลงฮิตวันวานจึงถูกบรรจุไว้เพียบ เนื้อเรื่องค่อยๆปูพื้นแบบเรียบๆ แต่ขยี้บทส่งท้ายได้อย่างชวนเรียกน้ำตา!!

เสน่ห์ของหนังแน่นอนว่า “เพลงประกอบ” ล้ำหน้า แต่ใช่ว่า นักแสดง และ เนื้อเรื่อง จะถูกกลืนหาย การสร้างคาแร็กเตอร์นับว่าน่าสนใจ ไม่ใช่ตัวเอกพระนาง แต่หลายบททำให้คิดตามไม่มีใครพรั่งพร้อมสมบูรณ์แบบ เรียกว่าแนบความเศร้าซึ้งในหลายๆ แง่ จนแทบไม่มีจังหวะให้ต้องแสร้งว่าสนใจ

เรื่องของ เสื้อผ้า เป็นอีกเสน่ห์ของความน่ามอง แถมด้วยกลิ่นอายบรรยากาศของ เมืองเก่า ที่ประคองคู่ให้ Sing Street ชวนผู้ชมหวั่นไหว

แต่ถ้าไม่ใช่กลุ่มผู้ชมที่เคยชอบ “Once” หรือ “Begins Again” อาจไม่อินเท่าไหร่ แต่ส่วนตัวพยายามนั่งจำผิดหาข้อแย้งที่ไม่ดึงดูดความสนใจ แต่หนังจัดความฟีลกู๊ดมาเสริมพลังได้เกินคำว่า...ดี