การเวนคืนที่ดินของรัฐนั้น เกิดจากการที่หน่วยงานรัฐมีความจำเป็นต้องพัฒนาโครงการต่างๆ เพื่อประโยชน์สาธารณะหรือตามวัตถุประสงค์ของหน่วยงานรัฐโดยใช้ทรัพยากรที่ดิน ซึ่งแน่นอนย่อมกระทบติดต่อเจ้าของที่ดินที่บัญญัติไว้ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์รวมถึงรัฐธรรมนูญ

หัวใจหลักสำคัญในการฟ้องร้องเกี่ยวกับการเวนคืนที่ดินนั้น หากรัฐได้มีโครงการและได้ออกเป็นกฤษฎีกาเวนคืนที่ดินเรียบร้อยแล้ว คงจะมีข้อพิพาทเฉพาะเกี่ยวกับการอุทธรณ์ค่าเวนคืนรวมถึงฟ้องร้องเป็นคดีปกครองเพื่อนำเสนอต่อศาลว่าค่าเวนคืนที่หน่วยงานรัฐนำเสนอนั้นน้อยเกินไป ยังมีหลายครั้งที่ผู้ได้รับผลกระทบในการเวนคืนที่ดินพยายามจะฟ้องว่า การเวนคืนที่ดินไม่ถูกต้อง เนื่องจากเจ้าของที่ดินไม่ยินยอม ในความเห็นของผู้เขียนเห็นว่าการฟ้องคดีในทิศทางดังกล่าวนั้นอาจจะเป็นแนวทางที่ไม่ถูกต้องนัก แต่อย่างไรก็ตาม ในคดีปกครองนั้น โดยหลักศาลจะไม่ก้าวล่วงในดุลพินิจของหน่วยงานรัฐ แต่จะพิพากษาหรือแก้ไขในส่วนของขั้นตอนที่หน่วยงานรัฐดำเนินการไม่เป็นไปตาม กฎหมายหรือระเบียบภายในองค์กรของตน

นั่นหมายความว่าหากผู้ฟ้องคดีเห็นว่าการดำเนินการเวนคืนที่ดินหรือไม่ว่าโครงการใดๆ หน่วยงานรัฐนั้นไม่ทำให้ถูกต้องตามขั้นตอน ไม่ถูกต้องตามระเบียบ รวมถึงไม่ถูกต้องตามกฎหมายแล้ว ผู้ฟ้องคดีอาจจะฟ้องเพิกถอนขั้นตอนการเวนคืนที่ไม่ถูกต้องดังกล่าวได้

แต่หากเป็นการตั้งประเด็นคำฟ้องว่าเจ้าหน้าที่รัฐใช้ดุลยพินิจในการเวนคืนที่ดินไม่ถูกต้อง ไม่เหมาะสม หรือกระทบต่อเจ้าของกรรมสิทธิ์นั้น แบบนี้ถือว่าเป็นการตั้งประเด็นคำฟ้องโต้แย้งดุลยพินิจของหน่วยงานรัฐ ซึ่งศาลจะไม่ก้าวล่วงในการใช้ดุลพินิจของเจ้าหน้าที่รัฐในการบริหารจัดการ

ดังนั้น คำฟ้องประเภทหลังนี้จะมีประสิทธิภาพน้อยและมีโอกาสที่จะแพ้คดีต่อหน่วยงานรัฐมากกว่าการฟ้องว่าเจ้าหน้าที่รัฐทำไม่ถูกต้องตามขั้นตอน ตามระเบียบ หรือตามกฎหมาย