อุทาหรณ์สะพานกลับรถถล่มย่านถนนพระราม 2 นั้น ถือเป็นความผิดพลาดที่ไม่ควรที่จะเกิดขึ้น

ในทางกฎหมายนั้น มีอยู่ 2 ประเด็นหลักสำคัญที่จะต้องพิจารณาคือ 1.เหตุดังกล่าวเป็นการกระทำโดยประมาทปราศจากความระมัดระวังหรือไม่ 2.ค่าเสียหายมีเพียงใด

ประเด็นแรก การกระทำดังกล่าวเป็นประมาทหรือไม่ นอกจากคำนึงจากการกระทำในมาตรฐานของวิญญูชนคนทั่วไปแล้ว เช่น หากเป็นกรณีอุบัติเหตุรถชน ต้องพิจารณาจากมาตรฐานของวิญญูชนคนทั่วไป เช่น เมื่อมีสัญญาณไฟแดงคนทั่วไปจะต้องชะลอและหยุดไม่ฝ่าฝืนสัญญาณไฟจราจร หากมีการฝ่าไฟแดงไปชนผู้เสียหาย แบบนี้ถือว่ากระทำต่ำกว่ามาตรฐานของวิญญูชนคนทั่วไปถือว่าผู้ฝ่าฝืนไฟแดงเป็นฝ่ายประมาทแต่หากเป็นกรณีพิเศษอย่างเช่นสายวิชาชีพ อาทิ แพทย์ วิศวกร จำเป็นจะต้องพิจารณาจากมาตรฐานของวิชาชีพนั้นๆ มิใช่พิจารณาจากมาตรฐานของวิญญูชนคนทั่วไป

ยกตัวอย่างกรณีสะพานถล่มที่ถนนพระราม 2 ในความเห็นส่วนตัวของผู้เขียน เห็นว่าหากมีการฟ้องร้องคดีเรียกค่าเสียหายกันแล้ว จะต้องนำสืบของหลักวิชาชีพวิศวกรเพื่อให้เห็นว่าผู้มีอำนาจควบคุมงานก่อสร้างรื้อถอนได้ดำเนินการครบถ้วนตามหลักวิศวกรหรือไม่ รวมถึงหน่วยงานที่มีอำนาจหน้าที่ในการดูแลนั้นได้มีมาตรการป้องกันที่ดีเพียงพอตามหลักวิชาชีพหรือไม่

การที่อ้างว่าเหล็กเสื่อมสภาพนั้นผู้เขียนมีความเห็นว่าอยู่ในวิสัยที่ผู้มีความรู้ในด้านวิศวกรสามารถที่จะทราบและป้องกันมิให้เกิดความเสียหายได้แต่ไม่ได้กระทำให้เพียงพอตามหลักวิชาชีพ จึงมีโอกาสที่ศาลจะมองว่าเป็นการกระทำโดยประมาทปราศจากความระมัดระวังสูง

ประเด็นที่ 2 เรื่องค่าเสียหาย เมื่อศาลได้วินิจฉัยในประเด็นแรกแล้วศาลก็จะกำหนดค่าเสียหายตามความเป็นจริงไม่ว่าจะเป็นค่าเสียหายต่อทรัพย์สิน ค่ารักษาพยาบาล ค่าเสียหายต่อร่างกาย ค่าขาดงานขาดรายได้รวมถึงค่าเสียหายอื่นๆ ที่ไม่สามารถคำนวณเป็นตัวเงินได้ เช่น ค่าเสียหายทางด้านจิตใจ โดยในส่วนค่าเสียหายที่มีใบเสร็จชัดเจนเช่นค่ารักษาพยาบาลหรือค่าซ่อมแซมรถนั้นศาลจะให้เต็มจำนวนตามใบเสร็จ ส่วนค่าขาดไร้อุปการะเช่นมีการเสียชีวิตเกิดขึ้น ทายาทหรือบุคคลที่ผู้ตายจะต้องอุปการะดูแล สามารถเรียกค่าเสียหายได้ตามความเป็นจริงโดยคำนวณตามวิถีชีวิตและการเลี้ยงดูในครอบครัวเป็นรายปีโดยสามารถนำเสนอค่าเสียหานเป็นขั้นบันไดได้ ส่วนค่าเสียหายทางด้านจิตใจนั้นศาลจะกำหนดตามความเหมาะสม 

นอกจากนี้ หน่วยงานต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นหน่วยงานรัฐหรือเอกชนผู้ควบคุมรวมถึงนายจ้าง ที่มีอำนาจหน้าที่ในการควบคุมดูแลจะต้องร่วมกันรับผิดตามกฎหมาย ในค่าเสียหายที่เกิดจากการกระทำละเมิดดังกล่าว ซึ่งเป็นการร่วมรับผิดในทางแพ่ง อุทาหรณ์ในครั้งนี้ผู้ประมาทคงต้องแลกด้วยค่าเสียหายจำนวนสูง