ที่ดินตามพระราชบัญญัติการปฏิรูปที่ดินเพื่อเกษตรกรรม มีบทบัญญัติสำคัญห้ามไม่ให้ผู้ใดจำหน่ายด้วยประการใดๆ หรือก่อให้เกิดภารกิจติดพันใดๆ ซึ่งที่ดินในเขตปฏิรูปที่ดิน ภายในระยะเวลา 3 ปีเว้นแต่ได้รับอนุญาตเป็นหนังสือจากคณะกรรมการหรือผู้ซึ่งคณะกรรมการมอบหมาย

ซึ่งบทบัญญัติดังกล่าวเป็นลักษณะ เป็นข้อห้ามอย่างมีเงื่อนไข กล่าวคือจะต้องดำเนินการได้รับอนุญาตจากคณะกรรมการหรือผู้ที่คณะกรรมการมอบหมายเสียก่อน จึงจะสามารถทำนิติกรรมหรือก่อภาระติดพันดังกล่าวได้

ซึ่งในทางปฏิบัติยังมีทั้งผู้ครอบครองและผู้ซื้อที่ทั้งทราบอยู่แล้วและดำเนินการฝ่าฝืนทำนิติกรรม หรือไม่ทราบแต่เข้าไปมีส่วนในการทำนิติกรรม ซึ่งความเสี่ยงจะตกอยู่แก่ผู้ซื้อเป็นหลักเนื่องจากอาจจะต้องเสียเงินหรือทรัพย์สินโดยที่ไม่สามารถรับชำระหนี้คือรับโอนที่ดินหรือครอบครองกรรมสิทธิ์ที่ดินได้ตามสัญญา 

ในข้อเท็จจริงดังกล่าวนอกจากหลักกฎหมาย ยังมีแนวคำพิพากษาศาลฎีกาซึ่งวางหลักเอาไว้ชัดเจน กล่าวคือคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 468-469/2541 ซึ่งวางหลักเอาไว้ว่าคู่กรณีได้ทำสัญญาจะซื้อจะขายที่ดิน ซึ่งอยู่ในเขตปฏิรูปรูปที่ดิน โดยได้กำหนดเงื่อนไขการโอนครั้งแรกภายในระยะเวลา 3 ปีจึงเป็นการทำสัญญาที่มีวัตถุประสงค์ต้องห้ามชัดแจ้งโดยกฎหมายสัญญาจะซื้อจะขายดังกล่าวจึงตกเป็นโมฆะ จึงเป็นการต้องห้ามตามบทบัญญัติของกฎหมายดังกล่าว 

ผลคดีดังกล่าวแม้ผู้ซื้อจะอาจจะมีสิทธิ์ไล่เบี้ยผู้ขายได้ก็ตาม แต่ก็มีปัจจัยสำคัญกล่าวคือ แม้ดำเนินคดีไล่เบี้ยกับผู้ขายแล้วก็ไม่แน่ว่าจะสามารถบังคับคดีได้หรือไม่ รวมถึงหากข้อเท็จจริงเป็นในลักษณะที่ทราบหรือสมยอมกัน อาจจะเป็นลักษณะที่ใช้สิทธิ์โดยไม่สุจริตทั้งคู่หรือสมัครใจเขาเสี่ยงภัยเองก็ได้ ซึ่งนั่นหมายความว่าผู้ซื้ออาจจะเสียเงินเปล่าโดยไม่ได้อะไรเลยสำหรับการซื้อขายที่ดินประเภทดังกล่าว