เมื่อเข้าสู่ตอนกลางของฤดูฝนแล้วปัญหาทางด้านสิ่งแวดล้อมอีกปัญหาหนึ่งที่พบบ่อย คงหนีไม่พ้นปัญหาน้ำท่วมหรือการระบายน้ำ ซึ่งในส่วนของการระบายน้ำตามธรรมชาตินั้นกฎหมายไทยได้มีบัญญัติและวางหลักเกณฑ์เอาไว้ดังนี้

ในการระบายน้ำตามธรรมชาติจากที่สูงไปยังพื้นที่ต่ำนั้นได้มีบัญญัติไว้ในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 1339 ซึ่งมีหลักสำคัญคือ
“เจ้าของที่ดินจำต้องรับน้ำซึ่งไหลตามธรรมดาจากที่ดินสูงมาในที่ดินของตน น้ำไหลตามธรรมดามายังที่ดินต่ำ และจำเป็นแก่ที่ดินนั้นไซร้ ท่านว่าเจ้าของที่ดินซึ่งอยู่สูงกว่าจะกันเอาไว้ได้เพียงที่จำเป็นแก่ที่ดินของตน”

ซึ่งบทบัญญัติดังกล่าวเป็นไปตามหลักธรรมชาติซึ่งการไหลของน้ำบนผิวดินย่อมไหลจากที่สูงไปยังพื้นที่ต่ำ โดยกฎหมายดังกล่าวได้วางหลักเพื่อไม่ต้องการให้เจ้าของที่ดินเปลี่ยนแปลงการไหลของน้ำตามธรรมชาติ ด้วยเหตุผลดังกล่าวเจ้าของที่ดินแปลงต่างจากปฏิเสธไม่ยอมรับสภาพดังกล่าวไม่ได้ เช่น หากเจ้าของที่ดินแปลงต่ำสร้างกำแพงหรือคันที่สูงเพื่อมิให้น้ำเข้ามาที่ดินของตนเองและทำให้เกิดน้ำท่วมขังในที่ดินของแปลงสูงจนก่อให้เกิดความเสียหาย ซึ่งกฎหมายพิจารณาจากสภาพสูงต่ำตามธรรมชาติ มิใช่การถมที่ดินให้สูงขึ้น

นอกจากนี้ในเรื่องของการระบายน้ำที่ไม่ได้เป็นโดยธรรมชาตินั้น ได้ถูกบัญญัติไว้ในประมวลกฎหมายแพ่ง มาตรา 1340มีใจความว่า “เจ้าของที่ดินจำต้องรับน้ำซึ่งไหลเพราะระบายจากที่ดินสูงมาในที่ดินของตน ถ้าก่อนที่ระบายนั้นน้ำได้ไหลเข้ามาในที่ดินของตนตามธรรมดาอยู่แล้ว ถ้าได้รับความเสียหายเพราะการระบายน้ำ ท่านว่าเจ้าของที่ดินต่ำอาจเรียกร้องให้เจ้าของที่ดินสูงทำทางระบายน้ำและออกค่าใช้จ่ายในการนั้น เพื่อระบายน้ำไปให้ตลอดที่ดินต่ำจนถึงทางน้ำ หรือท่อน้ำสาธารณะ ทั้งนี้ไม่ลบล้างสิทธิแห่งเจ้าของที่ดินต่ำในอันจะเรียกเอาค่าทดแทน” 

ซึ่งหลักการดังกล่าวเป็นไปตามหลักธรรมชาติเช่นเดียวกับมาตรา 1339 คือ ยอมรับหลักการให้ เจ้าของที่ดินแปลงต่ำ ต้องยอมให้เจ้าของที่ดินแปลงสูงระบายน้ำสู่ที่ดินแปลงต่ำได้ แต่เป็นกรณีที่มิได้ระบายด้วย ตามธรรมชาติแต่เป็นการกระทำบางอย่างเพื่อให้น้ำออกจากที่ดินของตนในกรณีดังกล่าวได้ให้สิทธิ์ เจ้าของที่ดินแปลงต่ำที่จะเรียกร้องให้ที่ดินแปลงสูงทำทางระบายน้ำรวมถึงจ่ายค่าทดแทนได้อีกด้วย