ใครที่เคยดูหนังจีนกำลังภายใน หรือ ดูหนังซีรี่ส์ประเภทจักรๆ วงศ์ๆ ของเกาหลี ก็จะได้พบเห็นฉากพระเอกและนางเอกอยู่ใน “กองปาหี่พเนจร” อย่างถี่บ่อย

“ปาหี่” ในหนังจีนและหนังเกาหลีนั้น ก็คือ วงวณิพกพเนจร ที่ตั้งวง “แสดงกายกรรม” ผสมกับ “แสดงมายากล” ให้คนดูอ้าปากค้างและผู้ชมอ้าปากหวอ

จากนั้น ผู้ชมจะบริจาคเงินให้วงปาหี่ที่ตีลังกากลางอากาศได้อย่างหวาดเสียว และพ่นไฟจากปากได้เหมือนมังกรเจ็ดหัวแห่งเขาเหลียงซาน

ดังนั้น “ปาหี่” จึงเป็นแค่ “การแสดง” หาใช่ชีวิตจริงของนักเล่นปาหี่ไม่

ว่ากันว่า แม้วงปาหี่จะแสดงได้เร้าใจอย่างไร? แต่สิ่งที่ “เร้าใจกว่า” ได้แก่ “เสียงโลโก้ว” หรือ “กลองสะบัดชัย” ที่ตีได้อย่างตื่นใจ เรียกชาวบ้านให้มาล้อมวงดู “ปาหี่”

“ถ้าเสียงโลโก้ว” จบสิ้นลงเมื่อใด? เท่ากับเป็นการบอกใบ้ “วงปาหี่ปิดฉากการเสดงแล้วจ้า”

สองวันก่อนที่ผ่านมา นักชมปาหี่ในบ้านเราต่าง “ได้เฮ” เมื่อมีการ “ตีกลองโลโก้ว” ส่งเสียงดัง จากนั้นนักแสดงปาหี่จาก “กลุ่มสามมิตร” ทั้งนั้น “ก็ออกมาโชว์ทั้งกายกรรมและโชว์มายากลอย่างห้าวหาญ”

โดย “เฮียสุริยะ” เล่นกายกรรมด้วยการ “ตีลังกากลางอากาศ” ได้หวาดเสียวยิ่งกว่า “กายกรรมเปียงยาง” และ “เฮียสมศักดิ์” เล่นบทมายากลได้อย่างอัศจรรย์ได้เหนือกว่า “ฮูดินี่”

แต่แล้ว “ฉับพลัน” ก็ปรากฏเงาของ “จอมยุทธ์กะปิตัน” ปรากฏที่สุดเขาปลายฟ้า ทำให้คน “ตีโลโก้ว” อ้าปากค้างและหยุดการตีโลโก้วในทันทีทันใด

เมื่อ “เสียงโลโก้ว หยุดลงอย่างกะทันหัน ทำให้การแสดงปาหี่หยุดลงอย่างฉับไว” ผู้ชมปาหี่ต่างกลับบ้านไป “แบบงงๆ”

“ปาหี่” จะเกิดขึ้นอีกครั้งหรือไม่? จากวงใด? ที่ไหน? คงต้องฟัง “เสียงโลโก้ว”

กมลศักดิ์  ตั้งธรรมนิยม