คนไทยส่วนใหญ่ต่างรู้จัก “นิทานอีสป” เรื่องเด่นๆหลายเรื่องและรู้จัก “นิทานไทย” สารพัดเรื่องที่สนุกสนานอย่างขึ้นใจ

โดย “นิทานอีสป” เรื่องที่ใครต่อใครจดจำได้อย่างแนบแน่น คือเรื่อง “หนูกับราชสีห์” โดยราชสีห์ซึ่งเป็นเจ้าป่าจับหนูตัวหนึ่งได้ เจ้าหนูกลัวตายจึง “ร้องขอชีวิต” และสัญญาว่า “วันหนึ่งจะทดแทนบุญคุณให้อย่างเต็มตาชั่ง”

ราชสีห์ได้ฟังเช่นนั้น ก็หัวเราะลั่นจนฟันโยก ถามเจ้าหนูว่า “เล็กอย่างเจ้าและอ่อนแออย่างแก จะเอาน้ำยาที่ไหนมาช่วยเจ้าป่าอย่างข้า? เอ็งอย่าฝอยให้เหม็นขี้ฟันดีกว่า”

“แต่จบท้าย ราชสีห์ก็ปล่อยหนูไป”

วันหนึ่ง ราชสีห์ไปติดบ่วงนายพรานไพร ดิ้นอย่างไรก็ไม่หลุด ทำให้มองเห็น “ความตาย” ที่จะคืบคลานมาในไม่ช้า จู่ๆ หนูตัวกระเปี๊ยกเล็กที่ราชสีห์เคยไว้ชีวิตก็เข้ากัดเชือกที่เป็นบ่วงของนายพราน ทำให้ราชสีห์รอดตายจากการทดแทนบุญคุณของหนูตัวเล็กๆ

ส่วน “นิทานไทย” เรื่อง “มดน้อยสู้กับช้าง” เป็นเรื่องของ “ช้างพลายนิสัยอันธพาลตัวหนึ่ง” (ช้างป่าเรียกเป็นตัว ช้างบ้านเรียกเป็นเชือก) เที่ยวระรานสร้างความเดือดร้อนแก่สัตว์ทั้งหลายในป่าใหญ่จนเป็นที่เลื่องลือ

วันหนึ่งช้างอันธพาลได้ “จ๊ะเอ๋” กับรังมดแดงขนาดใหญ่บนกิ่งไม้ขวางทางสัญจรทำให้ “ช้างไม่พอใจ” จึงใช้งวงฟาดรังมดแดงแตกกระจาย มดแดงทั้งหลายต่างหนีตายกันจ้าละหวั่น

บังเอิญมี “มดน้อย” ตัวหนึ่งที่ “กล้าหาญและดุดันไม่แพ้แรมโบ้” ได้ไต่จากงวงช้างไปซุกอยู่ในหูของเจ้าป่า จากนั้นมันได้ฝังเขี้ยวกัดเนื้ออ่อนในหูช้างอย่างไม่ปรานี เล่นเอาช้างอันธพาลเจ็บปวดจนทนไม่ไหว ถึงกับ “ร้องลั่นขอชีวิตต่อเจ้ามดน้อย”

ทั้งนิทานอีสปและนิทานไทย ต้องการสื่อสารว่าสัตว์เล็กนั้น บางครั้งช่วยชีวิตสัตว์ใหญ่ได้ และบางครั้งก็มีฤทธิ์เดชทำให้สัตว์ใหญ่ต้องร้องขอชีวิต

แต่นิทานของ “ท่านกะปิตัน” เรื่อง “มดน้อยกับราชสีห์” ที่ยกไปกล่าวอ้างกับ “ท่านหลี่ เค่อ เฉียง” ของจีนนั้นมีที่มาที่ไปอย่างไร? และมีเนื้อเรื่องมดน้อยช่วยราชสีห์แบบไหน? ท่านกะปิตันไม่ได้เล่ารายละเอียดเอาไว้

ดังนั้น นิทานเรื่องดังกล่าว ไม่เพียงแต่ทำให้นายกฯจีน “เป็นงง” คนไทยที่เป็นแฟนพันธุ์แท้นิทานทุกชนิดก็ “เป็นงง” ไปด้วย

กมลศักดิ์ ตั้งธรรมนิยม