ยินน้ำค้างกระซิบบอกกับดอกหญ้า จวนแสงทองจะส่องฟ้าอีกคราหนึ่ง

เมื่อเทพแห่งทิวากาลฉานแสงซึ้ง ฉันจักถึงคราวละลายในพริบตา

ฝ่ายตฤณมาลีพาทีถ้อย ล่องลมลอยกระซิบแผ่วแว่วหรรษา

เป็นลำนำคำทองกรองรจนา

ว่าหยัดยืนชื่นชีวาน้อยนาที

ดาริกาครายินระรินถ้อย ดาวก็พลอยหมองหมางจางรังสี

ด้วยเราล้วนเป็นดวงตาแห่งราตรี

เป็นเพื่อนของรัชนีราตรีกาล

พลันพระพายชายฉิวพลิ้วลำนำ ลมแม้ร่ำคำคมคารมหวาน

ก็เพียงโชยโรยฉ่ำแว่วสำนาน

ยากยืนหยัดจรัสกาลนิรันดร

แล้วสายหมอกพลันบอกลาประดามิตร

หมอกมีสิทธิ์ชีวิตสั้นสุดผันผ่อน

แค่ขอบฟ้าพร่าพรางเพียงรางรอน

ก็จำใจจากจรก่อนใครใด

พลันดอกไม้ในสวนสำรวลว่า

ธรรมชาติทุกถ้วนหน้าหาต่างไม่

ชีวิตล้วนสั้นนักจักสอนไว้

“กลิ่นดอกไม้แห่งความดี”....สิทนนาน

(ตฤณ,ติณ =หญ้า / สำนาน = เสียง,เสียงพูด / สำรวล,สรวล = หัวเราะ,รื่นเริง)