สิ่งมีชีวิตในโลกนี้ มี “เฉพาะมนุษย์เท่านั้น” ที่ “เลี้ยงสัตว์เป็น และตั้งแอนิมอลฟาร์มสารพัดชนิดได้”

“เป้าหมาย” ของคนที่ขยันเลี้ยงสัตว์นั้น อาจแบ่งได้เป็นสองกลุ่ม

“กลุ่มแรก” เลี้ยงสัตว์เพื่อ “เป็นอาหาร” ซึ่งจะมีการเลี้ยงตั้งแต่ระดับครัวเรือน และเลี้ยงเป็นธุรกิจตั้งฟาร์มตั้งแต่ระดับเล็ก ระดับกลาง และระดับใหญ่ มีการ “นำออกขาย” ทำกำไรอย่างอู้ฟู่

“สัตว์เลี้ยงกลุ่มนี้” ประกอบไปด้วย หมู เป็ด ไก่ วัวขุน วัวเนื้อ วัวนมและแพะ แกะทั้งปวง รวมถึงปลาทุกชนิด และสัตว์น้ำสัตว์บกทุกชนิดที่ “โฮโมซาเปี้ยนหม่ำเป็นอาหารได้” หรือหม่ำไม่ได้ ก็เอาหนังเอากระดูกไปทำเป็นสินค้าขาย

“กลุ่มที่สอง” เลี้ยงสัตว์ “ไว้ใช้งาน” และ “เลี้ยงสัตว์ไว้เป็นเพื่อน” กลุ่มนี้มีการเลี้ยงตั้งแต่ระดับปัจเจกบุคคลที่รักสัตว์ ไปจนถึงตั้งฟาร์มสัตว์ตั้งแต่ไซส์ SS ไป จนถึงไซส์ XL

“สัตว์เลี้ยงในกลุ่มนี้” ประกอบไปด้วย ช้าง ม้า วัว ควาย แมว หมาทั้งหลายทุกสายพันธุ์และรวมถึงสกุณาสวยงามสารพัดชนิด

ในบรรดาสัตว์เลี้ยงกลุ่มนี้ “หมา” นี่แหละเป็นสัตว์เลี้ยงยอดนิยม

แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าเป็นปัจเจกบุคคล ก็จะ “เลี้ยงเจ้าสี่ขาผู้น่ารัก” ไว้เป็น “เพื่อนซี้” อย่างตั้งใจ แต่ถ้าเป็นการ “ตั้งฟาร์มเลี้ยงสุนัขเป็นอาชีพ”คงระบุได้ชัดๆ ว่าเจ้าของฟาร์มหมา ย่อมมี “เป้าหมาย”เลี้ยงไว้ใช้งาน หรือเลี้ยงไว้ขยายพันธุ์ขาย

“คนเลี้ยงหมา” ไว้ใช้งานนั้น ชาวบ้านทั่วไปจะเลี้ยงไว้ “เฝ้าบ้าน” หรือ “ป้องกันผู้บุกรุก”

แต่ถ้าเป็น “นายพรานไพร” ทั้งหลาย ย่อมจะ“เลี้ยงหมาไว้ช่วยล่าเหยื่อ”

“หมาสุดดุ ล่าเหยื่อได้อย่างกล้าหาญ” จึงเป็นสุนัขที่ “คนเลี้ยงหมา” สุดพอใจ

แต่วันใดที่หมาล่าเหยื่อไม่ได้ หรือแปรเปลี่ยนไปเป็นหมาล่าเหยื่อให้นายพรานไพรคนอื่น ก็จะกลายเป็น “หมาหัวเน่า” ที่ “คนเลี้ยงหมา” เจ้าเดิม“เกลียดชัง”

แน่นอนอยู่แล้ว หมาดังกล่าว ถ้าไม่ถูกเจ้าของเดิม “โป้งตาย” ก็อาจถูก “คนเลี้ยงหมา” เจ้าเดิม “ทำร้าย” จนหมาอาจตัดสินใจ “แว้งกัดเจ้าของเดิม”

เรื่อง “คนเลี้ยงหมา” ยังไม่จบ โปรดติดตามฉบับวันจันทร์ครับ

กมลศักดิ์ ตั้งธรรมนิยม