ในอดีตที่ผ่านมา ชาวบ้านมักเชื่อกันผิดๆ ว่า “แม่ค้าทุบหัวปลา” ในตลาดสดทั้งหลาย ล้วนเป็น “จอมเดือดด่าตาชันจอมปั้นวาทกรรมได้สุดซีม่า” เหนือกว่าคนอาชีพอื่นๆ

บัดนี้ ความเชื่อดังกล่าว ได้ถูกประชาชนทุกภาคส่วน “ล้มล้าง” ไปแล้วว่า “ไม่จริง”

โดย “มีความเชื่อใหม่” ที่เกิดขึ้นในหมู่ชาวบ้าน ชาวเมืองและชาวกรุงจำนวนไม่ใช่ขนาดย่อยๆ ว่า “จอมปั้นวาทกรรมสุดเจ็บจี๊ด” ที่จริงแท้นั้น ได้แก่ “อาชีพ
นักการเมือง”

นักการเมืองทั้งหลาย ไม่ว่าเป็นฝ่ายค้านหรือฝ่ายรัฐบาล ต่างเป็น “ผู้เชี่ยวชาญในวิชาด้อยค่าศาสตร์” ที่สามารถเล่นงานฝ่ายตรงข้ามได้อย่าง “ถึงพริกถึงขิง”

“ถึงพริกถึงขิง” ด้วยการ “เหวง” ให้อีกฝ่ายเป็นมนุษย์ต่ำทราม ชั่วร้าย หาความดีแม้แต่น้อยนิดไม่ได้ราวกับเป็น “อมนุษย์” ที่ผุดมาจากใต้พิภพ

“ถึงพริกถึงขิง” ด้วยการ “กระติก” อย่างสุดมันว่า ฝ่ายตรงข้ามนั้น สร้างผลงานอย่างไร้สติปัญญา จนทำให้ประเทศชาติเสียหาย และประชาชนเดือดร้อนทุกหย่อมหญ้า

ดังนั้น “ทุกครั้งที่มีการอภิปรายในสภา เท่ากับประชาชนได้เห็นนักการเมืองทั้งสองฝ่ายต่างกลายเป็นนักกีฬาในสนามโคลีเซี่ยม ที่ต่างยิงขีปนาวุธติดหัวรบ
วาทกรรมทำลายล้างเข้าถล่มกันอย่างหูดับตับไหม้”

ล่าสุด การอภิปรายในสภาว่าด้วย “ร่างงบประมาณปี 2566” ด้วยยอดเงิน 3.18 ล้านล้านบาท ก็เช่นกัน “ฝ่ายรัฐบาล” ก็ต้องสร้างวาทกรรม “สุดโอ้อวด” ว่า นี่คือ
“งบประมาณระดับเทพ” ที่จะเอื้อประโยชน์ให้แก่ประชาชนทั่วประเทศอย่างเสมอหน้า

ในขณะที่ “นักการเมืองฝ่ายค้าน” ต่างดาหน้าออกมา“ตั้งฉายางบประมาณ” เป็น “งบประมาณขอทานจัดงานวันเกิด ช้างป่วย โจรเรียกค่าไถ่ และรัฐบาลสิ้นสภาพ” เป็นต้น

จากนั้น ฝ่ายค้านยังถือโอกาส “ออกอาวุธ” เล่นงานกะปิตัน ผู้นำรัฐบาลด้วยการ “ด้อยค่า” ทุกรูปแบบ

ปรากฏว่า “8 ปีจากประสบการณ์” กะปิตันกลายเป็น“นักการเมืองมืออาชีพ” จึงปล่อยหมัดสวนจนผู้นำฝ่ายค้าน “ก้นเตี้ย” แถมกะปิตันยัง “ฟาดหางจระเข้” ฝากไปถึงคนบ้านไกลด้วย “วาทกรรมเจ็บจี๊ดยอดอมตะ” อีกต่างหาก

“วาทกรรมเจ็บจี๊ด” ดังกล่าวคือ “จังหวัดไหนประชาชนไม่เลือกพรรคตูข้า จังหวัดนั้นจะถูกตัดงบประมาณพัฒนาจนสิ้นเหลือ”

ว่ากันว่า “วาทกรรมเจ็บจี๊ด” ดังกล่าวคือ “ตราบาป”ติดตัวคนบ้านไกลไปตลอดชีวิต ชนิดนักการเมืองอีกฝ่ายสามารถ “ขุดขึ้นมาเล่นงานเปิ้น” ได้ตลอดไปอย่างยาวนาน

กมลศักดิ์ ตั้งธรรมนิยม