สิ่งหนึ่งที่คนรู้ทันนักการเมือง (เลว) รู้ดีคือ นักการเมือง (เลว) โกหกเก่งมากที่สุด และยังรู้ด้วยว่า นักการเมือง (เลว) คือคนที่สามารถพูดอะไรก็ได้ ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าเรื่องนั้นไม่มีมูลความจริงแม้แต่น้อย แล้วก็ยังพูดได้ทุกสิ่งอย่าง เพื่อทำให้ตัวนักการเมือง (เลว) ได้ประโยชน์ ทั้งๆ ที่เรื่องเหล่านั้นมันบ่อนทำลายประเทศชาติ บ่อนทำลายความมั่นคงของสาธารณะ

มีคำวิพากษ์ว่า ใน 10 คำที่ออกจากปากนักการเมือง (เลว) อาจไม่มีคำใดเป็นความจริงเลย แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีคนบางจำพวกหลงเชื่อคำลวงจากนักการเมือง (เลว) ซึ่งก็ต้องบอกว่าน่าสมเพชคนที่หลงลมนักการเมือง (เลว) 

ดังนั้น จึงไม่ต้องประหลาดใจว่าเหตุใดคนมีสติปัญญาจึงไม่เชื่อลมปากของนักการเมือง แล้วมองเหมือนๆ กันว่า นักการเมืองจำนวนไม่น้อยเป็นนักการเมืองเลว เพราะนอกจากโกหกเก่งแล้ว ยังฉ้อฉลเก่งจนกลายเป็นสันดาน

ถามต่อไปว่า ทำไมนักการเมืองจำนวนไม่น้อยต้องโกหก เรื่องนี้ตอบได้ในเชิงความเป็นจริงคือ เพราะว่านักการเมืองจำนวนไม่น้อยในบ้านเราไม่มีความซื่อสัตย์ ไม่เคยให้ความสำคัญกับความซื่อสัตย์ เข้าสู่วงการเมืองเพราะต้องการได้ผลประโยชน์ส่วนตัวมากกว่าทำประโยชน์ให้สาธารณะ แต่ที่มากกว่านั้นคือ เมื่อเขาโกหกแล้ว เขาไม่เคยถูกลงโทษ มิหนำซ้ำ เขาโกหกแล้วเขายิ่งได้ประโยชน์ เขาจึงโกหกไปเรื่อยๆ และโกหกทุกครั้ง โกหกตลอดเวลา

การโกหกของนักการเมืองทำขึ้นเพื่ออะไร เรื่องนี้มีการวิเคราะห์ในเชิงรัฐศาสตร์ว่า เพื่อให้ประชาชนจำนวนมากหลงเชื่อ ครั้นเมื่อหลงเชื่อแล้วผู้คนก็จะเทคะแนนเสียงให้อย่างท่วมท้น เมื่อนักการเมืองขึ้นสู่อำนาจด้วยคำโกหก เขาก็จะใช้อำนาจรัฐแสวงหาผลประโยชน์มหาศาลให้ตนเอง 

เหตุที่ต้องสร้างเรื่องโกหกในกลุ่มนักการเมืองก็เพื่อ สร้างความได้เปรียบเหนือคู่แข่งทางการเมือง เพื่อโหมกระพือให้เกิดความกลัว เพื่อสร้างภาพว่าตนเองเป็นคนดี ทำคุณประโยชน์ให้บ้านเมือง ตนเองมาเพื่อลบล้างความผิด ความเลว ความชั่วของนักการเมืองรุ่นก่อนหน้าที่ทิ้งไว้ให้บ้านเมือง โกหกว่าที่ตนเองทำไปนั้น เพราะรักและหวังดีต่อประชาชน เพื่อรักษาประเทศชาติ และเพื่อธำรงไว้ซึ่งสิทธิ เสรีภาพของประชาชน เพื่ออ้างว่าตนเองเป็นผู้ขาวสะอาดบริสุทธิ์ ที่จะเข้ามาชำระล้างความโสโครกให้หมดไปจากประเทศ รวมถึงโกหกเพื่อปกปิดความเลวต่างๆ นานาของตน ฯลฯ 

พฤติกรรมเลวๆ อย่างหนึ่งของนักการเมือง (เลว) คือ โกหก หลอกลวง ปลิ้นปล้อน สับปลับ ตลบตะแลง โดยไม่นำพา ไม่สนใจว่าคำโกหกของตนนั้นจะสร้างความวิบัติอย่างร้ายแรงมากเพียงใดต่อประเทศชาติบ้านเมือง และต่อประชาชน ดังนั้นจึงมีคำว่า วัฒนธรรมแห่งความปลิ้นปล้อนหลอกลวง(culture of dishonesty)  

หากต้องการรู้ให้จริงว่านักการเมืองในบ้านเมืองของเรามีสักกี่คนที่ไม่นิยมการโกหก ก็สามารถดูได้จากการพูดจาของเขาเป็นอันดับแรก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงที่กำลังมีการหาเสียงก่อนการเลือกตั้งสส. เราสามารถดูได้จากป้ายหาเสียงของนักการเมืองเพื่อวิเคราะห์แยกแยะว่า คำพูดหรือข้อความใดที่ปรากฏบนป้ายหาเสียงเป็นความจริงหรือเป็นเรื่องเท็จแต่จากการสังเกตข้อความบนป้ายหาเสียงแล้ว จะพบว่าทุกอย่างเต็มไปด้วยความลวง ความเพ้อฝันความไม่จริง โดยเฉพาะคำสัญญาทำนองจะให้ต่างๆ นานาสารพัด บางป้ายโกหกว่าจะให้ในเรื่องที่ไม่มีวันทำได้จริง บางป้ายนอกจากจะมีคำโกหกแล้ว ยังมีภาพของการโกหกที่นำแสดงโดยตัวนักการเมือง 

วิธีการหนึ่งที่จะทำให้เราไม่ตกเป็นเหยื่อของนักการเมืองจอมโกหกคือ ต้องมีสติอยู่กับตัวตลอดเวลา ต้องตั้งคำถามกลับไปยังนักการเมืองว่า สิ่งที่นำมาโกหกนั้นจะเป็นจริงได้อย่างไร โดยเฉพาะเรื่องสัญญาว่าจะให้สารพัดชนิด ต้องถามกลับด้วยว่าจะมีปัญญาหาเงินจากที่ไหน เพื่อนำมาใช้สนับสนุนให้โครงการเพ้อฝันของตนให้เกิดเป็นความจริงขึ้นมา และต้องดูพฤติกรรมแต่หนหลังของเหล่านักการเมืองด้วยว่า สร้างความเจริญผาสุก หรือสร้างแต่ปัญหา ดีแต่ก่อให้เกิดความเสื่อม ความวิบัติให้กับสังคม ดูให้ลึกด้วยว่า ก่อนจะลงสนามการเมืองนั้น คนดังกล่าวทำธุรกิจใด แล้วธุรกิจนั้นเอาเปรียบสังคมมากมายเพียงใด หรือดูให้ดีว่าก่อนที่คนคนนั้นจะลงสนามการเมือง เคยต้องโทษต้องทัณฑ์ เคยต้องคดีอาญามาก่อนหรือไม่ แล้วที่สำคัญที่สุดคือ ต้องคิดให้ดีก่อนจะเชื่อคำพูดใดๆ จากนักการเมือง เพราะขึ้นชื่อว่านักการเมืองแล้ว มักจะหาดีได้ยากเย็นแสนเข็ญจริงๆ