ได้เขียนใน “เหยื่อการเมือง” ตอนที่ 1 ไว้ว่า “นักเลือกตั้ง”ทั้งหลาย ส่วนใหญ่เป็น โฮโมซาเปี้ยนที่ “ไร้ยางอายในทุกสิ่ง โป้ปดมดเท็จในทุกเรื่อง และทรยศหักหลังในทุกเหตุการณ์ และขยันล่าเหยื่อให้เป็นบันไดแก่พวกตนเหยียบย่ำขึ้นไปสู่อำนาจได้สำเร็จ”

วันนี้จะปรับโฟกัสไปกล่าวถึง “การล่าเหยื่อมาเป็นบันไดให้แก่พวกตนได้เหยียบขึ้นไปสู่อำนาจ” ซึ่งถือเป็น “เป้าหมายสุดสำคัญ” ของนักการเมืองทุกคนและทุกพรรคการเมือง

โดย “เหยื่อ” ที่จะ “ถูกเล่า” นั้น มีทั้ง “ปัจเจกบุคคล” ที่เป็น “สาวกผู้ภักดีต่อนักเลือกตั้ง” และ “มวลชน”ที่พากัน “หลงกระแส” จน “เฮโล” ไปเทคะแนนเสียงให้แก่ “นักการเมืองที่เชี่ยวชาญการต้มตุ๋น” ได้เก่งกว่า “แฟรงค์ อบาแนล” จอมต้มตุ๋นของโลกชาวอเมริกันถึงล้านเท่า

“เหยื่อที่เป็นมวลชน” หลงเชื่อนักการเมืองและพรรคการเมือง “สายพันธุ์ต้มตุ๋น” จนเทคะแนนให้อย่างถล่มทลาย แม้ภายหลังจะ “ประจักษ์แจ้ง” ว่าพรรคการเมืองที่ชนะการเลือกตั้งจนครองอำนาจรัฐได้สร้างความเสียหายแก่บ้านเมืองจนแทบล่มจม แล้วจะไม่ขอเทคะแนนให้ในการเลือกตั้งครั้งใหม่ แต่แล้วก็จะต้อง “จ๊ะเอ๋” กับแฟรงค์ อบาแนล “รายใหม่” ที่ต้มตุ๋นได้ “แสบกว่ารายเดิม”

ส่วน “เหยื่อที่เป็นปัจเจกบุคคล” ที่ “โง่เง่าเบาเต็ง” ตกเป็น “สาวก” ที่เชื่อฟังนักการเมืองจนเกิดศรัทธาเป็น “ผู้นำทางจิตวิญญาณ” แล้วกลายเป็น “ทาสที่ซื่อสัตย์ต่อเจ้านาย” ถึงขั้น “มอบอนาคตทั้งชีวิต” ให้แก่ “ท่านหน้าด้านใจดำยอดอำมหิต” ได้เหยียบขึ้นไปสู่อำนาจ ถือเป็น “เหยื่อ” ที่น่าเวทนาสมเพชที่สุด

“น่าสมเพชเวทนา” ขนาดไหน คงต้องติดตามอ่านในฉบับวันพรุ่งนี้

กมลศักดิ์ ตั้งธรรมนิยม