ใจข่มก้มกราบย่าน้ำตาไหล

วันพระใหญ่ใครก่อการในบ้านย่า

ความคลุ้มคลั่งสั่งทำสิ่งต่ำช้า

อาละวาดกราดฆ่าแม้ทารก

จิตสำนึกสึกหรอก็ปล้นปืน

วันต่อคืนสะอื้นร่ำเดือนต่ำตก

กระสุนฝังร่างใครใจสะทก

ตื่นตระหนกอกระรัวทั่วทุกคน

บันทึกศกศักราชสาดด้วยเลือด

ยังไม่เหือดรอยพรากจากถนน

พ่อแม่ลูกถูกฆ่าตายหนีไม่พ้น

ทอดร่างบนหนแพร่งแห่งความตาย

เหลือเพียงความหดหู่ไม่รู้จบ

ล้วนศพทบซากจากทุกฝ่าย

ฉีกดอกไม้ให้ร่วงจ้วงทำลาย

ห่ากระสุนพรุนกายในห้างนั้น

ถูกต้อนซ่อนร่างต่างแอบแฝง

โศกแสดงแห่งกาลสะท้านขวัญ

หนึ่งนาทีที่ผ่านตรึงราวหนึ่งวัน

บีบคั้นขั้นวิโยคโชคชะตา

ผยองราวท่องกรำสนามรบ

ยิ่งเกลื่อนศพทบท่าวราวกับว่า-

ปริหักจักรวาลกาลเวลา

ไร้ขอบฟ้าอาณาจักรรักถักทอ

หนึ่งหยาดน้ำหยดร่วงพวงดอกไม้

ที่วางไว้ในพานบนฐานก่อ

ด้วยคับแค้นจึงแหงนหน้าสบตารอ

น้ำตาคลอหล่อดวงตาของย่าโม

“เจริญขวัญ”